Ομάδες… αυτή η μάστιγα

Όχι δε μιλάω για το ποδόσφαιρο. Παρόλο που θα μπορούσα. (τσάμπα παίζουμε top eleven τόσα χρόνια;)

Μιλάω για τις άλλες ομάδες. Αυτή τη νέα μάστιγα της χαμένης επικοινωνίας.

Νέα; όχι και τόσο τελικά.

Αρχικά εμφανίστηκαν σαν ομαδικές αποστολές email όπου έτσι και έκανες ένα λάθος και πατούσες reply all, λάμβαναν όλοι την απάντησή σου και αν δεν το καταλάβαινες εγκαίρως γινόταν ένας ωραίος χαμούλης. Αυτό λύθηκε σε ένα σημείο, «κρύβοντας» τους υπόλοιπους παραλήπτες όταν φοβόσουν ότι κάποιος θα έκανε ΤΟ λάθος. Βέβαια, συνήθως οι ομαδικές αποστολές γίνονταν για να ανακοινώσεις κάποια πρόσκληση ή να ενημερώσεις για κάποιο γεγονός.

Στην εποχή του Facebook οι ομαδικές αποστολές γίνονταν κυρίως στις ευχές. Ιδιαίτερα στα πολύ συνηθισμένα ονόματα π.χ. Κωνσταντίνος και Ελένη, έγραφες μια ευχή, με 250 ονόματα tagαρισμένα και μετά τίγκαρε το σύστημα από απαντήσεις και κόντρα απαντήσεις και των 250 εορταζόντων καθώς και φίλων τους που έβρισκαν ευκαιρία να προσθέσουν το λιθαράκι – ευχούλα τους. Δεν κάνουμε δουλειά έτσι παιδιά…

Χαίρομαι που με σκέφτηκες, αλλά θα προτιμούσα να με έπαιρνες ένα τηλέφωνο (Συντηρητική ε; Παλιομοδίτικη;). Έστω και δέκα μέρες μετά.  Πραγματικά το εκτιμώ περισσότερο.

Ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας…

Ξαφνικά, εμφανίζεται το messanger και το viber. Ουάου… Μπορώ να βάλω όσα άτομα θέλω σε μια ομάδα. Και πλέον να μιλάω συγχρόνως με όλους. Ότι ώρα και να είναι. Και να ξεκινάω με κάτι συγκεκριμένο και να καταλήγω σε… κάτι. Και δώστου μπλίκι μπλικι όλη την ώρα (γιατί κακά τα ψέματα, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ελεύθερο χρόνο), όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Αφήνεις το κινητό σε μια άκρη και σε «ώρα αιχμής» επιστρέφεις και το βρίσκεις με 99+ νέα μηνύματα. Άντε τώρα να τα διαβάσεις όλα για να δεις τι λένε. Το μεγάλο «γέλιο» είναι όταν αυτή η ομάδα πρέπει να κανονίσει κάτι κοινό. Και κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία να πει: προτείνω αυτό. Ξεκινάει με τι λέτε να κάνουμε; Και φυσικά ο καθένας θέλει ή μπορεί, κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε διαφορετικό χρόνο. Αντί τελικά να βρεθούν ή να κάνουν κάτι κοινό, απλά μιλάνε όλη την ώρα στην κοινή ομάδα. Άλλες πάλι φορές αρχικά κανονίζει η ομάδα κάτι που στην πορεία αλλάζει και δεν το μαθαίνεις ποτέ, παρά μόνο το στιγμή που διαβάζεις όολλλλα εκείνα τα μηνύματα. Η μπάλα αρχίζει να χάνεται όταν δεν έχεις σιγουρευτεί ότι όλοι έχουν διαβάσει ή ενημερωθεί για αυτό το οποίο δήλωσες, εσύ όμως είσαι ήσυχος και άμοιρος ευθυνών γιατί το έγραψες σε μια «ενεργή» ομάδα.

Θα σας πω ένα μυστικό: Κάποιοι βάζουν τις ομάδες σε σίγαση (και εγώ μέσα σε αυτούς). Να μας αγαπάτε και εμάς. Και να μη θεωρείτε δεδομένο ότι διαβάζουμε τα πάντα. Γιαυτό να μας εύχεστε και να μας προσκαλείτε και προσωπικά.

Υ.Γ. Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από αυτή τη μάστιγα. Και εγώ έχω φτιάξει ομάδες ατόμων για κοινές ανακοινώσεις ή κοινές εξόδους, δώρα κ.λ.π. και ειλικρινά σας μιλάω είμαι… στην απεξάρτηση.

Υ.Γ. 2 η φωτογραφία ειναι απο την Παυλιανη.

Η μικρή Ελένη στον κόσμο της χαμένης επικοινωνίας

Στην αρχή ήταν ο λόγος. Η ομιλία, η φωνή, ο ήχος. Ερώτηση – Απάντηση. Μιλάω – μιλάς. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ.

Δεν υπήρχαν προβλήματα, δεν υπήρχαν θέματα και όλα ήταν καλά.

Και μετά δημιουργήθηκε η ανάγκη αυτά που λέμε και κάνουμε, να τα κάνουμε γνωστά και στους άλλους. Γιατί τι νόημα έχει να χτυπήσεις ένα αγριογούρουνο αν δεν το μάθουν όλοι; Πως όμως; Ζωγραφίζοντας. Τον κυνηγό, το αγριογούρουνο και μετά το αγριογούρουνο λαβομένο. Ναι, ναι. Τώρα όλοι όσοι περνάνε από εκεί, βλέπουν, διαβάζουν το κατόρθωμα.

Και για κάποιο διάστημα δεν υπήρχαν προβλήματα και όλα ήταν καλά.

Όμως…

Ποιός είναι αυτός ο κυνηγός; Έπρεπε να έχει μια ταυτότητα. Άσε που το αγριογούρουνο μπορεί να μοιάζει και με λιοντάρι και να δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις.

Και κάπως έτσι ανακαλύφθηκε το αλφάβητο.

Ότι ήθελες το έγραφες (το σκάλιζες για την ακρίβεια) και στο τέλος έβαζες και την ταυτότητά σου (ένα σύμβολο, κάτι χαρακτηριστικό που όλοι αναγνώριζαν ως δικό σου).

Και έτσι αποκαταστάθηκε η επικοινωνία.

Όμως το σκάλισμα ήταν δύσκολο και χρονοβόρο. Έτσι σιγά σιγά ανακαλύφθηκε το μελάνι, το στυλό, το πληκτρολόγιο.

Τότε άρχισαν να φαίνονται και τα πρώτα προβλήματα. Η ευκολία της γραφής, αύξησε την ταχύτητα μεταφοράς ενός μηνύματος αλλά παράλληλα μείωσε την επεξεργασία του μήνυματος. Έτσι έχουμε έναν καταιγισμό μηνυμάτων που τα περισσότερα εκφράζουν την σκέψη της στιγμής, του δευτερολέπτου. Και έχουμε πλέον και πολλά μέσα. Δεν χρειάζεται πλέον να πάρεις το χαρτί, το μολύβι και να γράψεις τις σκέψεις σου. Tις πληκτρολογείς. Όχι μόνο στο σπίτι, ούτε μόνο στο γραφείο. Παντού. Στο δρόμο. Στο αυτοκίνητο. Στις διακοπές. Στην τουαλέτα. Και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Όσο πιο απίθανο σημείο, τόσο το καλύτερο.

Μετά, αρχίσαμε να βιαζόμαστε. Να κάνουμε λάθη. Να κόβουμε λέξεις. Να αφαιρούμε όσα δεν θεωρούμε απαραίτητα. Βασικά να αφαιρούμε ότι θεωρούμε “συμφραζόμενο”. Aυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα. Γιατί όλοι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Kαι αυτό που για σένα είναι συμφραζόμενο, για μένα θέλει εξήγηση.

Eπειδή όμως θέλαμε να επικοινωνούμε, κάναμε τα πάντα. Aρχίσαμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Όλοι μαζί, μια παρέα. Kαι πλέον όλοι καταλάβαιναν ότι WTF δε σημαίνει Welcome To Facebook, ούτε Wednesday, Tuesday, Friday. Αφού λοιπόν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε και αυτό το σκόπελο αρχίσαμε να εμπλουτίζουμε τις κωδικοποιημένες λέξεις μας με εικόνες. Επειδή όμως είχαμε “διδαχθεί” από την ιστορία είπαμε να σχεδιάζουμε με οικείους χαρακτήρες. Γράμματα. Kαι σύμβολα.  Έτσι, αρχίσαμε να μοιράζουμε 🙂 αντί για αληθινά χαμόγελα,  😦 αντί για έκληση για μια αγκαλιά, :-* αντί για φιλιά, :-Ρ αντί για το χαριτωμένο βγάλσιμο της γλώσσας, 😉 αντί για κλείσιμο ματιού (που από μόνο του δημιουργούσε πρόβλημα).

Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής μέχρι να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Άσε που τα άτιμα εμφανίζονταν και όταν δεν ήθελες. (π.χ. (με ρώτησε τι κάνεις;) ) και τσούπ εμφανιζόταν το κλείσιμο του ματιού. Πώς είπατε; Άλλες 10 (τουλάχιστον) λέξεις για να εξηγήσουμε ότι το ματάκι δεν το κλείσαμε εμείς, αλλά εμφανίστηκε μόνο του.

Και πάνω που τα συνηθίσαμε αυτά ήρθε το κουμπί. Ποιό κουμπί; Μα το μαγικό κουμπί της επικοινωνίας φυσικά. Το like.  Ένα like ήταν όλη μας η επικοινωνία πλέον. Αυτό το like σήμαινε πολλά. Ναι, μου αρέσει αυτό που γράφεις. Δε μου αρέσει αυτό που γράφεις (γιατί είναι κάτι καταθλιπτικό) αλλά μου αρέσει ο τρόπος που το γράφεις. Ναι, είμαι εδώ. Όχι, δεν είμαι εδώ, απλά πέρασα να σου πω ότι ήμουν εδώ. Θέλω κάτι να γράψω αλλά φοβάμαι, οπότε ας πατήσω το like που είναι πιο ανώδυνο. Δε θέλω να γράψω τίποτα, αλλά μου αρέσουν τα κουμπάκια, οπότε like.

Και κάτσε εσύ σα βλκς να προσπαθείς να βγάλεις νόημα ;-)…

Υ.Γ. Και για να σας προλάβω. Like.