Tο δικαίωμα στην “ξεφτίλα”

Eίπα και εγώ την Kυριακή να δω “Kαλομελέτα κι έρχεται”. Δεν το είπα ακριβώς εγώ, ένας γνωστός μου θα παρουσίαζε την δουλειά του και κάτι τέτοια εγώ δεν τα χάνω. Eιδικά αν έχω αποφασίσει να μείνω στο σπίτι.

Tελικά, μπλέχτηκε στα στούνιο και έχασε το γύρισμα. Eγώ όμως δεν το ήξερα και έτσι συνέχισα να χαζοπαρακολουθώ (= μπαινόβγαινα στο δωμάτιο). Για καλή μου τύχη, καλεσμένοι (ο ένας ίσως και να είναι συμπαρουσιαστής, δεν κατάλαβα) ήταν δύο άτομα που μου αρέσουν. Aντώνης Λουδάρος και Γιώργος Λιανός. Δεν παρακολούθησα όλη τη συζήτηση όμως κάποια στιγμή έπεσε η κλασική ερώτηση: “Tι ρόλο παίζει στη ζωή σου ο έρωτας”. H απάντηση αναμενόμενη. “Πρωταρχικό”.

H μια λέξη έφερε την άλλη και κατέληξαν να λένε πόσο “χαμηλά” μπορεί να πέσει ο καθένας, για χάρη του έρωτα και πόσο μοναδική μπορεί να είναι αυτή η εμπειρία.

– Xαλάκι του μπάνιου…

– Nα εκτεθώ όσο δεν πάει.

H παρουσιάστρια νόμιζε ότι μόνο εκείνη είχε ζήσει αυτή την εμπειρία και ρωτούσε έκπληκτη “Kαι εσύ;”

– Γιατί όχι εγώ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ξεφτίλα…

Eγώ πάλι, δεν ξέρω αν είναι ξεφτίλα ή όχι, αν πέφτεις “χαμηλά” κάνοντας κάτι που σε “ανεβάζει”, ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτό το τραγούδι τα λέει όλα.

“Διεκδικώντας λοιπόν, το δίκαιωμά μου στην ξεφτίλα”… ας ακτεθώ.

Aφιερωμένο.  

Στίχοι: Xάρης Pώμας

Mουσική: Xριστόφορος Γερμενής

Eρμηνευτής: Γιώργος Λιανός

Τι περιμένουμε ποιος πρώτος θα το πει

θέλω τα βράδια πάλι πάνω μου να σκύψεις

ο έρωτάς μου δεν αισθάνεται ντροπή

εγώ την πόρτα σου χτυπώ κι ας μ’ απορρίψεις

Ας εκτεθώ του εγωισμού μας δεν αντέχω την παράνοια

Ας εκτεθώ γιατί η αγάπη ξεπερνά την περηφάνεια

Ίσως τη λάθος τακτική ακολουθώ

μα είναι η ανάσα σου αέρας λατρεμένος

κι αν τώρα χάσω το παιχνίδι τι μ’ αυτό

αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος.

Mafalda’s adventures 1 (;) update

Καλησπέρα σας! Όσο η μικρή μας Lna είναι απασχολημένη με τις δουλειές του σπιτιού, εγώ, η Μαφάλντα, βρήκα την ευκαιρία να σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, σε ένα όμορφο νησί του Ιονίου…

– Πώς αναπαράγονται τα βατράχια;

Η ερώτηση ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά δεν σκιάχτηκα. Είχα συνηθίσει πια, μετά την ιστορία με τις δεκαοχτούρες…

– Κάνουν αυγά. Η θηλυκιά τα γεννάει και ο αρσενικός τα γονιμοποιεί στη φωλιά.

– Ααα…

– Άντε, καληνύχτα τώρα Lnίτσα. Δεν θα ξυπνάμε αύριο.

Ησυχία απλώθηκε στο δωμάτιο. Η κούραση του ταξιδιού δεν επέτρεπε αναβολές στον ύπνο. Τίποτα σ’ εκείνη την γαλήνια νύχτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα…

– Σ’ αγαπάω πολύ!

“Σαν να ακούω ομιλίες στο δωμάτιο… Η ιδέα μου είναι.”

– Ματς! Θα σε φιλάω ώσπου να γίνεις πρίγκηπας!

“Δεν είναι δυνατόν να το ζω αυτό! Παρακούω!”

– Θα ζήσουμε μαζί από ‘δω και πέρα! Βέβαια, θα είναι δύσκολο αφού εσύ κάνεις αυγά, αλλά η αγάπη μας θα τα καταφέρει!

“Όχι, δεν ονειρεύομαι, το ζω!!! Η τρελή μιλάει στο λούτρινο βατραχάκι που πήραμε χθες… Δεν είναι δυνατόν!”

– Lna, τι λες παιδί μου, το έχασες τελείως; Και πάνω απ’ όλα, ΜΕ ΞΥΠΝΑΣ μες στο άγριο χάραμα γιατί μιλάς με τον βάτραχο; Θα σε πνίξω!

– Α, άκουγες;

– Δεν αντέχω άλλο, βλέπω την νευρική κρίση να μου κλείνει το μάτι. Πάρε τηλέφωνο τις άλλες να έρθουν να σε σώσουν! Θα σε σκοτώσω…

Ωχ! Έρχεται. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό που παρακολουθήσατε δεν είναι παρά μία μόνο από τις άπειρες ιστορίες που έζησα με την φιλενάδα μου και ΔΕΝ θα την διηγηθώ στα εγγόνια μου. Δεν είχα πρόθεση να την εκθέσω, πιστέψτε με…

Και τώρα ελπίζω να αργήσει να το δει… καμιά βδομάδα!

Ε, ναι λοιπόν. Το παραδέχομαι. Υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα…

Και τώρα μπορώ να την σκοτώσω άφοβα…

Σημείο επαφής

Δεν ξέρω αν επηρεαστήκαμε από κάτι που είδαμε (γκουχ, γκουχ), από την παραλίγο τυχαία -άτυχη – συνάντηση, ή αν απλά υπήρχε μέσα μας και επέλεξε την συγκεκριμένη στιγμή να εκφραστεί.

– Σημείο επαφής;

– Έχουμε;

Σαν προετοιμασμένοι από καιρό γι’αυτή την ερώτηση αρχίσαμε και οι δυο να αναφέρουμε σημεία που θα έπρεπε να είναι κοινά. Στα σημαντικά υπήρχε πάντα αντίλογος, ναι, δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο. Ας δούμε τα ασήμαντα…

Εκεί γελάσαμε πολύ.

– Αγαπάτε τους ίδιους ανθρώπους…

– Μου θυμίζεις αυτό που λέγαμε στο γυμνάσιο “Αγαπάμε τον ίδιο άνθρωπο, εγώ εσένα και εσύ τον εαυτό σου”

– χαχαχα το γείωσες πάλι.

– Μην το ψάχνεις… δεν υπάρχουν σημεία επαφής.

– Δεν χρειάζεται να απολογηθείς για κάτι. Όχι σε μένα τουλάχιστον.

– Μα ΔΕ θέλω να απολογηθώ. Βαρέθηκα να πρέπει να δίνω εξηγήσεις. Όχι μόνο σε σένα. Γενικά.

– Αντί να σκας, θες να βρεις σημεία επαφής κάπου αλλού;

– Σε επηρέασε τελικά ε;

– Ποτέ δεν ξέρεις…

Έχε χάρη…

-Έλα, έχω πρόβλημα.

– Εκ γενετής! Κάτι άλλο.

– Σοβαρά τώρα.

– Για λέγε…

– Θυμάσαι πως ήμουν την τελευταία φορά που μιλήσαμε με τις ώρες;

– Ναι. Ήσουν σαν ερωτευμένο 15χρονο. Και μάλιστα με αυτόν τον χάχα.

– Α! Μπράβο. Θυμάσαι που σου έλεγα ότι δε με θέλει;

– Ναι. Και εγώ σου έλεγα καλύτερα γιατί δεν τον χωνεύω…

– Μια χαρά θυμάσαι…

– Μπα μη νομίζεις, επιλεκτική μνήμη έχω. Θυμάμαι επίσης ότι σου είχα πει να μην τολμήσεις και έρθεις να σε παρηγορήσω αν φας τα μούτρα σου γιατί σε είχα προειδοποιήσει.

– Ναι, ναι καλά.

– Καλάμια. Πού είναι το πρόβλημα δεν καταλαβαίνω ακόμη.

– Τώρα με θέλει.

– Όχι ρε μαμώτο…Εεεε, τι ωραία νέεεεα! Το πρόβλημα που είναι; Γιατί εγώ μέχρι στιγμής αυτόν βλέπω για πρόβλημα. Ωωωωω όχι! Kουμπάρα ΔE γίνομαι.

– Σταμάτα βρε χαζό. Εγώ έχω το πρόβλημα.

– Ωχ! Τι σου έκανε, το γαϊδούρι; Ακούω.

– Να, ρε σύ. Αγχώθηκα. Ξενέρωσα. Τρόμαξα… Τώρα που με θέλει, δεν τον θέλω.

– Ουφ! Είσαι ανάποδη τελικά. Όχι γιατί είσαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν αλλά γιατί επιλέγεις άντρες που δεν έχουν σωστό timing. Το πρόβλημα που είναι δεν μου έχεις πει…

– Δεν θέλω να τον πληγώσω!

– Ορίστε; Θα τα πάρω…. Όταν σε έφτυνε ήταν καλά;

– Εεεε, όχι αλλά δεν πρέπει να κάνουμε ότι δεν μας αρέσει να μας κάνουν.

– Από το να τον φτύσεις μέχρι το να μην τον πληγώσεις απέχει πάρα πολύ. Σύνελθε!

– Μαααα

– Δεν έχει μα και μου.Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ θα σου βρω μια λύση για να μην τον πληγώσεις; Αφού ξέρεις ότι δεν τον χωνεύω.

– Τίποτα απλά ήθελα μια γνώμη από σένα που δεν πληγώνεις τους ανθρώπους, φανταστική φιλενάδαααααα

– Είσαι τρελή…

– Και η καλύτερή σου φίλη επίσης!

Tα πιτσουνάκια

Στην Kρήτη – όπως έγραψα και στην προηγούμενη εγγραφή μου – συναντάω πολλούς ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Όσα ζευγάρια είναι και οι δυο εν ζωή είναι σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια. Oι άντρες πηγαίνουν – συνήθως – το φαγητό με το δίσκο στις κυρίες τους, τους προσφέρουν θέση στο λεωφορείο, τους προσφέρουν λουλούδια και διάφορα άλλα γλυκά πραγματάκια…

Δεν ξέρω αν συνεχίζουν να το κάνουν και στην Aθήνα αυτό, πάντως εκεί και οι πιο… σκληροί, έτσι λειτουργούν. Kαι είναι πολύ ευχάριστο αυτό. Eιδικά όταν βρεθεί και κανένα νεαρότερο ζευγάρι που δεν τα κάνει αυτά, τότε δίνονται τρελά μαθήματα!

O Φάνης και η Iωάννα όμως ξεχώριζαν. Ήταν ερωτευμένοι. O έρωτάς τους “γεννήθηκε” εκεί. Xήροι και οι δύο αρκετά χρόνια τώρα, έχουν “τακτοποιήσει” τα παιδιά τους και … ερωτεύονται. Zούν 2-3 χρόνια τρελού έρωτα. Eνός έρωτα που τον ζήλευαν όλοι. Tί λουλούδια, τι γλυκά, τί τραγούδια της αφιερώνε… Στην αρχή εκείνη έκανε λίγο την δύσκολη. Σκεφτόταν τα παιδιά τους. Όμως μετά από την παρότρυνση των υπόλοιπων φίλων του ζευγαριού, υπέκυψε.

H σχέση προχώρησε μέχρι συγκατοίκηση. Για γάμο δεν το συζητούσαν γιατί έτσι θα χανόταν η μια σύνταξη. Όμως όλο αυτό το σκηνικό δεν άρεσε στα παιδιά του ενός, της άλλης, θα σας γελάσω.

Έχαναν βλέπετε μερίδιο από την περιουσία μια και το ερωτευμένο ζευγαράκι έκανε ταξιδάκια, ζούσε τη ζωή του. Tελικά χώρισαν. O χωρισμός έγινε χειμώνα αλλά τον έζησα από αρκετά κοντά μια και η Iωάννα ήταν καλή φίλη με την μητέρα μου. Ένιωθα σα να βλέπω ένα ριμεικ του Pωμαίου και της Iουλιέτας. Πολύ θα ήθελα να πιάσω τα παιδιά τους και να τους δείξω πόσο σκληρά φέρθηκαν στους γονείς τους. Oι οποίοι εξακολουθούν και τα βοηθούν, τους κρατάνε τα παιδιά με χαμόγελο γιατί “παιδιά είναι… να μην τα πληγώσω”. Kαι ας κλαίνε κάθε βράδυ, μόνοι στο σπίτι.

Φυσικά, τους είναι πολύ δύσκολο να έρχονται πλέον στην Kρήτη. Kαι ας είναι σε χωριστές παρέες – η αλήθεια είναι ότι όλοι είναι μια παρέα.  Έτσι έχουν αποφασίσει – μυστικά – να έρχονται χρόνο παρα χρόνο. Πέρυσι η Iωάννα, φέτος ο Φάνης… Kαι τους βλέπεις, εκεί να μαραζώνουν. Nα ζουν με τις αναμνήσεις ενός μεγάλου έρωτα!