To freddocino σου…

Η αρχική ιδέα του blog ήταν να γράφω κάποιες σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμούς. Για μένα. Το γράψιμο έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Αργότερα, είδα ότι το blog έχει αναγνώσεις. Αυτό με ευχαριστεί και με συγκινεί ιδιαίτερα. Ειδικά όταν άνθρωποι που δεν γνωρίζω ότι “με” διαβάζουν (είμαι ένα μεγάλο κομματι του blog), μου σχολιάζουν κάποια φράση από κείμενό μου.

Όμως σήμερα έγινε κατι που δεν το περίμενα. Μια φίλη μου είπε ότι έχει το blog μου σαν home page. Με συγκίνησε πάρα πολύ. Και μάλιστα το θεώρησε “φυσιολογικό” αφού ονομάζεται LNA’s cafe. Είμαι λοιπόν ο πρωινός της καφές.

Χριστινάκι, ευχαριστώ και… έτοιμο το freddocino σου.

Υ.Γ. Η Χριστίνα μαζί με τον peslac ήταν οι ηθικοί αυτουργοί και οργανωτές για το κουτί των αναμνήσεων

Σ’ ευχαριστώ

Είχαμε πάντα έναν δικό μας τρόπο να επικοινωνούμε – έτσι τουλάχιστον πιστεύω – και δεν χρειαζόταν να λέμε πολλά.

Τώρα όμως βρίσκω πολλά πράγματα που θα ήθελα να στα έχω πει, έστω και τυπικά. Να τα ακούσεις!

Σ’ ευχαριστώ!

Το ξέρω ότι σπάνια στο έλεγα. Η αλήθεια είναι πως προσπαθούσα τις περισσότερες φορές να στο δείξω με τις πράξεις μου. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα.

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν!

Για τις στιγμές που ήσουν δίπλα μου όταν σε χρειαζόμουν.

Για τις στιγμές που ήσουν πίσω μου και πρόσεχες μη μου συμβεί κάτι κακό. Όχι δεν το απέτρεπες. Πίστευες ότι από τα λάθη μαθαίνεις. Ήσουν όμως εκεί.

Για τις στιγμές που ήσουν μπροστά και μου έδειχνες τον δρόμο. Άσχετα αν εγώ γκρίνιαζα, ήξερα ότι θα βγει κάτι για το καλό μου. Και τελικά έτσι ήταν.

Σ’ ευχαριστώ!

Γιατί πίστεψες σε μένα. Μου έδωσες, με βοήθησες να αποκτήσω όλα όσα μπορούν να με κάνουν ευτυχισμένη.

Δεν ξέρω αν εγώ κατάφερα να σε κάνω να γελάς λίγο από ικανοποίηση για μένα, αλλά προσπάθησα και προσπαθώ.

Μου λείπεις!

Πολύ. Τώρα μπορώ να το πω. Δεν με βλέπει κανείς.

Τώρα μπορώ να κλάψω. Και ας μην υπάρχει το χέρι που θα σκουπίσει τα δάκρυά μου.

Ξέρω ότι δεν σου άρεσε να με βλέπεις να κλαίω. Για την ακρίβεια, μια φορά σε είδα κλαμένο. Ήταν επειδή δεν άντεχες να με βλέπεις να πονάω και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Ούτε εγώ όμως μπόρεσα. Όχι όσα ήθελα. Είμαστε πάτσι τώρα?

Μπαμπά θα σ’ αγαπώ για πάντα…

Το κοριτσάκι σου