Mafalda’s adventures 1 (;) update

Καλησπέρα σας! Όσο η μικρή μας Lna είναι απασχολημένη με τις δουλειές του σπιτιού, εγώ, η Μαφάλντα, βρήκα την ευκαιρία να σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, σε ένα όμορφο νησί του Ιονίου…

– Πώς αναπαράγονται τα βατράχια;

Η ερώτηση ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά δεν σκιάχτηκα. Είχα συνηθίσει πια, μετά την ιστορία με τις δεκαοχτούρες…

– Κάνουν αυγά. Η θηλυκιά τα γεννάει και ο αρσενικός τα γονιμοποιεί στη φωλιά.

– Ααα…

– Άντε, καληνύχτα τώρα Lnίτσα. Δεν θα ξυπνάμε αύριο.

Ησυχία απλώθηκε στο δωμάτιο. Η κούραση του ταξιδιού δεν επέτρεπε αναβολές στον ύπνο. Τίποτα σ’ εκείνη την γαλήνια νύχτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα…

– Σ’ αγαπάω πολύ!

“Σαν να ακούω ομιλίες στο δωμάτιο… Η ιδέα μου είναι.”

– Ματς! Θα σε φιλάω ώσπου να γίνεις πρίγκηπας!

“Δεν είναι δυνατόν να το ζω αυτό! Παρακούω!”

– Θα ζήσουμε μαζί από ‘δω και πέρα! Βέβαια, θα είναι δύσκολο αφού εσύ κάνεις αυγά, αλλά η αγάπη μας θα τα καταφέρει!

“Όχι, δεν ονειρεύομαι, το ζω!!! Η τρελή μιλάει στο λούτρινο βατραχάκι που πήραμε χθες… Δεν είναι δυνατόν!”

– Lna, τι λες παιδί μου, το έχασες τελείως; Και πάνω απ’ όλα, ΜΕ ΞΥΠΝΑΣ μες στο άγριο χάραμα γιατί μιλάς με τον βάτραχο; Θα σε πνίξω!

– Α, άκουγες;

– Δεν αντέχω άλλο, βλέπω την νευρική κρίση να μου κλείνει το μάτι. Πάρε τηλέφωνο τις άλλες να έρθουν να σε σώσουν! Θα σε σκοτώσω…

Ωχ! Έρχεται. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό που παρακολουθήσατε δεν είναι παρά μία μόνο από τις άπειρες ιστορίες που έζησα με την φιλενάδα μου και ΔΕΝ θα την διηγηθώ στα εγγόνια μου. Δεν είχα πρόθεση να την εκθέσω, πιστέψτε με…

Και τώρα ελπίζω να αργήσει να το δει… καμιά βδομάδα!

Ε, ναι λοιπόν. Το παραδέχομαι. Υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα…

Και τώρα μπορώ να την σκοτώσω άφοβα…

Η αδελφή που πάντα ήθελα

Όπως είναι γνωστό, ότι δεν έχουμε το θέλουμε περισσότερο. Έτσι και εγώ, έχοντας έναν μεγαλύτερο αδελφό, ήθελα και μια αδελφή. Και μάλιστα μεγαλύτερη. Παρόλο που είχα – και έχω – μια άψογη σχέση με τον αδελφό μου, στο μυαλό μου υπήρχε πάντα ένα κενό. Η μεγάλη αδελφή.

Είχα πλάσει λοιπόν στο μυαλό μου την ιδανική σχέση με την αδελφή μου. Θα της έλεγα τα πάντα ξέροντας ότι δεν πρόκειται να με κοροϊδέψει γιατί είναι αδελφή μου, θα την εμπιστευόμουν και θα άκουγα ότι συμβουλή μου έδινε (σαν μεγαλύτερη θα είχε πείρα και σαν αδελφή μου θα είχε κάνει παρόμοια λάθη), θα περνούσαμε πολλές ώρες μαζί, γελώντας, κλαίγοντας, θα ήταν δίπλα μου… Θα την σεβόμουν. Εννοείται ότι όλα αυτά δεν θα ήταν μονόπλευρα. Ένα πολύ μεγάλο μέρος των “ονείρων” μου για την αδελφή μου, πραγματοποιήθηκαν σε πολλαπλά πρόσωπα. Στον αδελφό μου, στη νύφη μου, σε φίλες μου…

Μου έλειπε όμως αυτή η “χαζο”κουβεντούλα που γίνεται αρχικά χωρίς λόγο και καταλήγεις να μένεις ηλίθιος και προβληματισμένος από αυτά που συνειδητοποίησες.

Νοιώθω πολύ τυχερή γιατί τον τελευταίο καιρό έχω καταφέρει να “αποκτήσω” την δικιά μου αδελφή. Μπορεί να μην είναι όπως την ονειρευόμουν (αυτό που μας λείπει το εξιδανικεύουμε πάντα) αλλά είναι πολύ κοντά σε αυτό. Νιώθω ότι μπορώ να της πω οτιδήποτε και να το καταλάβει. Να πω μια λέξη και να μου εξηγήσει ακριβώς το πως την σκέφτηκα. Να πω ένα πράγμα και να καταλάβει χίλια. Να με αφήσει να φάω τα μούτρα μου και να είναι δίπλα μου όχι για να μου πει “στα έλεγα εγώ” αλλά για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Να χαρεί με την χαρά μου.

Το βάρος του να με έχεις αδελφή, είναι πολλές φορές αβάσταχτο (ρωτήστε και τον κακομοίρη). Όμως καταφέρνεις να με κάνεις να είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου. Να μη φοβάμαι να ανοιχτώ γιατί θα πληγωθώ ή θα “κουράσω”. Και εκεί που περνάει από το μυαλό μου η ιδέα ότι σε κούρασα, μου ζητάς συγγνώμη που με ξενύχτησες…

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ! Απλά γιατί μπήκες στην ζωή μου και στην καρδιά μου…