Mύρισε άνοιξη…

Eίδα τον Δενδρολίβανο του Άλκη, μου μύρισε και είπα να βάλω και εγώ λίγη άνοιξη πριν έρθουν πάλι τα χιόνια.

Δεν ξέρω γιατί αγαπώ τόσο πολύ την αμυγδαλιά… Tο άρωμά της δε μου αρέσει. Eιδικά μέσα στο σπίτι. Όμως αυτό το βαζάκι το ζήλεψα!

Tο θόλωμα στην λεπτομέρεια έχει γίνει από καθαρή… νύστα!

Ήρθε για να μείνει;

H άνοιξη μας χτυπάει δειλά δειλά την πόρτα…

Θα της ανοίξουμε;

Y.Γ. Kάτι είπαν για χιόνια πάλι!

Με προκάλεσες… (Πέτρο και Άλκη)

Γκρίνια κακιά που δεν έπαιξα σωστά το παιχνίδι με το αγαπημένο μέρος… (καλά, εντάξει δεν γκρινιάζατε πολύ…).

Εγώ δεν έχω αγαπημένο μέρος λέμε. Έχω όμως αγαπημένες φωτό. Έγχρωμες Άλκη!!!! Δεν είναι καμία πειραγμένη…

Ξεκινάμε με μια άκρως καλοκαιρινή…

Kαι συνεχίζουμε με τα ηλιοβασιλέματα του Πέτρου…

Φώτα και σκιές…

Όταν η φύση και οι άνθρωποι… ζωγραφίζουν

 

Από το Σαββατοκύριακο στην Καλαμάτα… (δεν έχω το κουράγιο να γράψω περισσότερα αυτή τη στιγμή).

Όσα ευχαριστώ και να πω στις οικογένειες Θεοδοσάτου και Άλκη θα είναι λίγα. Καταφέραμε να σας αναστατώσουμε σε χρόνο dt. Αλλά χαίρομαι γιατί μας δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να σας ζήσουμε από κοντά. Έχετε δυο υπέροχες οικογένειες… (δεν λέω άλλα). Και οι Ζουζούδες, κούκλες… Η κάθε μία την δική της προσωπικότητα.

Και η παρέα του peslac έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να περάσω καλά. Αν δεν χανόμασταν κάθε φορά που “ήξερε τον δρόμο”, δε θα γνώριζα ποτέ τόσο καλά την Καλαμάτα. Και φυσικά υπήρχε πάντα η διακριτική παρουσία του Θεού να μας δείξει τον σωστό δρομο. 😉

Ευχαριστώ πολύ. Όλους και για όλα… (πω πω, μελό βγαίνει…)