Βοήθα με φτωχέ, να μη σου μοιάσω…

Άλλη μια από τις αγαπημένες φράσεις του πατέρα μου.

Την πρώτη φορά που την άκουσα δεν θυμάμαι αν την έλεγε για κάτι που του είπα εγώ ή συζητούσαν με την μαμά κάτι άλλο. Πάντως όταν τον ρώτησα τι εννοεί μου είπε “θα μάθεις αργότερα”. Ήταν σα να μου έλεγε, “σπάσε το κεφάλι σου να καταλάβεις” (τόσο ξεροκέφαλη είμαι).

Δυστυχώς δεν πέρασε πάρα πολύς καιρός και… έμαθα. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς κατάλαβα το νόημα αυτής της φράσης αλλά πολλές φορές επιβεβαιώθηκε. Πολλές φορές θυμήθηκα τον πατέρα μου. Ποτέ δεν του ανέφερα ότι κατάλαβα τι εννοούσε γιατί ήξερα πως αν το μάθαινε θα στενοχωριόταν.

Ήξερε πως όταν καταλάβω τι εννοούσε θα σήμαινε ότι το είχα βιώσει (και φυσικά όχι μόνο κυριολεκτικά). Πολλές φορές αργότερα η φράση αυτή μου βγήκε ασυναίσθητα σαν παράπονο όταν μιλούσα με φίλους.

Όμως είχα βρει και ένα άλλο κόλπο να μην στενοχωριέμαι. Έλεγα, αφού το συνειδητοποίησες, το ξέρεις, έκανες ένα βήμα. Την επόμενη φορά θα είσαι πιο προσεκτική. Και νομίζω ότι αυτό ήθελε να μου πει αλλά δεν πρόλαβε. Και για ένα περίεργο λόγο τώρα πια, όταν έρχεται στο μυαλό μου αυτή η φράση, χαμογελώ. Χωρίς να το θέλω. Νοιώθω μια παρουσία να με προστατεύει. Να μου θυμίζει ότι πρέπει να προσέχω. Και αυτό με χαροποιεί.