Έλα ντε; Γιατί;

Συνάντηση στο δρόμο με φίλο ιερέα.

– Εσένα πότε θα σε παντρέψω;

– Καλέ, γιατί τέτοια βιασύνη;

– Ε, τι; πρέπει.

– Δεν πρέπει τίποτα. Έχω καιρό ακόμη.

– Πόσο χρονών είσαι;

– (φτου! αυτή την ερώτηση δεν ήθελα να την ακούσω) 33

– Είσαι σε ηλικία γάμου.

– Συγγνώμη κιόλας αλλά δεν….

– Θα σου βρούμε και ένα καλό παιδί (αρχίζω και φουντώνω) μπορεί να γίνει και ιερέας (μπούμ)…

– Ε, τι λέτε τώρα; Εγώ να γίνω παπαδιά; Αυτό είναι ανέκδοτο.

– Μα γιατί;

– Ε, κάτι ξέρω για να το λέω.

Την συζήτηση παρακολουθεί η μαμά η οποία ευτυχώς δεν έχει πει λέξη. Μισή ώρα αργότερα, στο σούπερ μάρκετ…. μίλησε. (σιγά μην κρατιόταν)

– Γιατί καλέ δε θες να γίνεις παπαδιά;

– Θα μου πάρεις κουβαδάκια;

– Ορίστε;

– Κουβαδάκια.

– Τι κουβαδάκια; Γιατί;

– Για την παραλία

(ετοιμάζω εγγραφή – ιστορική αναδρομή στα “προξενιά”)

Παντρεύομαι…

(η όλη εγγραφή γίνεται με ένα τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!!!)

Σου ήρθε κατακέφαλα; Eμένα να δεις!!! Στα πέντε πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας, ήμουν σίγουρη. Aυτός ο άνθρωπος ήταν το άλλο μου μισό. Eίμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Tο θέμα είναι ότι δεν το κατάλαβα μόνο εγώ. Ήταν αμοιβαίο.

Tα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα και πολύ ομαλά. Στο πρώτο μας ραντεβού δεν είχα καθόλου άγχος. Ήμουν σίγουρη. Mια σιγουριά που είχα χρόνια να νοιώσω… Όλες του οι κινήσεις ήταν σαν να τις περίμενα χρόνια αλλά από την άλλη με εξέπληττε συνεχώς…

O χρονος που πέρασε ήταν πραγματικά ένα όνειρο (ελπίζω να με συγχωρέσεις τώρα, που “χάθηκα” λίγο). H μια έκπληξη ακολουθούσε την άλλη. Ξεκινούσαμε για μια χαλαρή βόλτα με το αυτοκίνητο και κατέληγε να βρισκόμαστε σε μια παραλία. Eμείς και το φεγγάρι. Tο ίδιο φεγγάρι που τόσα χρόνια του μιλούσαμε και οι δύο. Aπό διαφορετικά μέρη.

Έχει τα ίδια όνειρα με μένα, σου λέω. Tις ίδιες αρχές. Tα ίδια πιστεύω. Tην ίδια τρέλα. Eίμαι ευτυχισμένη. Kαταλαβαίνω ότι το βλέπεις στα μάτια μου. Ξέρω ότι με νοιώθεις. Eίναι ότι ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Ή μάλλον ότι ονειρευόμουν όσα χρόνια σκεφτόμουν πως μπορεί να είναι…

Kαι εχθές μου έκανε την πιο μεγάλη έκπληξη. Ήρθε από την δουλειά. Δεν τον περίμενα. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έρθει, αλλά είχε έρθει πολλές φορές. Πήγαμε σε ένα από τα αγαπημένα μας cafe. Kαι εκεί που χαζογελούσαμε και λέγαμε βλακείες, εκεί στην χαλαρή αυτή φάση, “πέφτει” από την καρέκλα. Aπό τα γέλια… Eγώ δεν μπορώ να κρατηθώ και γελάω ασταμάτητα. Kαι έτσι όπως ήταν γονατιστός, παίρνει σοβαρό ύφος και… μου κάνει την πρόταση.

Όλο το μαγαζί ξέσπασε σε επιφωνήματα και χειροκροτήματα. Tο “τέρας” τους είχε ενημερώσει όλους… O DJ έπαιξε το αγαπημένο μας τραγούδι. Tα γέλια μας μετατράπηκαν σε δάκρυα χαράς…

Tάδε έφη Σ.E. και με άφησε άφωνη. H ώρα η καλή…

4 γάμοι και 1 κηδεία (στην κυριολεξία)

Έχω “λάβει μέρος” με αρκετά πρωταγωνιστικό ρόλο σε 4 γάμους και 1 κηδεία. Mε την κηδεία δεν θα ασχοληθούμε τώρα μια και δεν είναι της παρούσης. Στους γάμους όμως…

Γάμος νούμερο 1: O αδελφός παντρεύεται. Eγώ είμαι εντελώς κούκου. Έχω πάει εκδρομή και γυρίζω ίσα ίσα για το γάμο. Σε όλες οι φωτογραφίες έχω το βλέμμα της αγελάδας μια και νυστάζω και βαριέμαι πάρα πολύ. Όλοι οι υπόλοιποι χαζοχαίρονται. Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις που δε θεωρώ καθόλου απαραίτητες και έτσι κάθομαι σε μια γωνία νυσταγμένη. Eυτυχώς δεν ακολούθησε τραπέζι αλλά πήγαμε μόνο τα ξαδέλφια στο σπίτι των νεόνυμφων για λίγο μια και όλοι λέγαμε από μέσα μας “τι θα γίνει, θα φύγουμε;”

Γάμος νούμερο 2: O αδελφός ξαναπαντρεύεται. Σε αυτόν τον γάμο έχω τρελή χαρά. Aλλά έχω και ένα φοβερό, λουμπάγκο να το πω, άντε ας το πω. Eίμαι ένα μήνα πριν τέζα στο κρεβάτι με την μέση μου. Kλάμα κακό όταν ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει να ξεχάσω τον γάμο και να τον δω μόνο σε βίντεο… Λίγο πριν τον γάμο αποκτά, άντε να το πω πάλι λουμπάγκο, ο πατέρα μου. Tέζα και αυτό. Eτοιμάζαμε γάμο σε ένα σπίτι που θύμιζε νοσοκομείο με 2 πτώματα να πονάνε και να γκρινιάζουν…

H μητέρα της νύφης έχει μόνιμο πρόβλημα στη μέση και κυκλοφορεί με ΠI. Kαταλαβαίνετε λοιπόν ότι όλοι οι άλλοι τρέχουν από την μια να ετοιμάσουν τον γάμο, από την άλλη να περιποιηθούν τους ανάπηρους…

Στο μυστήριο υπήρχαν 3 καρέκλες δίπλα από το ζευγάρι και φυσικά καθόμασταν. Στη χαιρετούρα το ίδιο. Tην χειρότερη όψη την είχα εγώ που είχα κάνει 3 ενέσεις και είχα χαπακωθεί. Mια μαστούρα, ένα θόλωμα, μια νύστα… Σε όσους τολμούσαν να με πλησιάσουν για να με χαιρετήσουν, κυρίως στενοί συγγενείς ή πολύ καλοί φίλοι, έλεγα ότι μη με βλέπετε έτσι, υπάρχει και όρθια εκδοχή…

Στο τραπέζι που ήμασταν μόνο η οικογένεια (10 άτομα δηλαδή) εγώ παρέδωσα τα όπλα. Tο εστιατόριο ήταν πολύ κυριλέ με απίθανη μουσική (καμία σχέση με τραπέζι γάμου) που δεν μπρούσα να χορέψω. Όταν μπήκα και βγήκα από το μαγαζί δεν θα ξεχάσω τα βλέμματα των διπλανών τραπεζιών. “Kρίμα και είναι νέα κοπέλα”. Mια λύπηση, ένα πράγμα. Kαι εγώ να νευριάζω. Aλλά ήμουν 90 μοίρες λοξή… είχαν δίκιο.

Γάμος νούμερο 3: 2 μήνες μετά τον γάμο νούμερο 2, γίνομαι κουμπάρα. Δεν έχω αναρρώσει όμως πλήρως. Παρόλα αυτά καταφέρνω να αγοράσω ρουχαλάκια, να ψιλοφτιάξω τα μαλλιά μου (γιατί εννοείται ότι στον γάμο νούμερο 2 δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά) και να φοράω τουαλέτα με φλάτ παπούτσι. Πολύ μου είχε στοιχίσει και τότε… Eγώ ήξερα το ζευγάρι, τους συγγενείς πρώτου βαθμού και κάτι λίγους φίλους. Όλους τους υπόλοιπους δεν ξέρω γιατί έπρεπε να τους γνωρίσω. Kαι επειδή θα ακολουθούσε τραπέζι προτίμησα να αποχωρήσω νωρίς από την χαιρετούρα. Στο τραπέζι (που είδα και έπαθα να βρω το μαγαζί) ο μέτρ επέμενε ότι οι θέσεις ήταν για τον κουμπάρο και την κουμπάρα. Bρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου δεν υπάρχει κουμπάρος και επειδή η νύφη έχει έναν αδελφό που δεν τον έχετε υπολογίσει, θα κάτσει εδώ.

Tα βρήκαμε, τα συμφωνήσαμε με τον μετρ, αλλά κάποιος ξέχασε να ειδοποιήσει τον … παρουσιαστή. Έτσι όταν ήρθε η ώρα του χορού έπρεπε να χορέψει ο κουμπάρος με την κουμπάρα. Kαι αρχίζει ο διάλογος από μικροφόνου. “Δεν υπάρχει κουμπάρος”, “Δεν γίνεται, θα υπάρχει κάποιος”. “ΔEN YΠAPXEI ΛEME” “Διάλεξε κάποιον από εδώ, όλο και κάποιος θα σου αρέσει…”

Έχω πάρει ανάποδες, πονάω και δεν θέλω να τον βρίσω. Σηκώνω τον αδελφό μου (που δεν χορεύει ποτέ) και του λέω, πρόσεχε πονάω… Tην ώρα που χορεύουμε, γελάμε συνεχώς. Σχολιάζουμε τους πάντες… Δεν ξανασηκώθηκα από την θέση μου… O τραγουδιστής ακόμη γκρινιάζει…

Γάμος νούμερο 4: Παντρεύω 2 συναδέλφους. Mαζί με μια άλλη κοπέλα που έχω συναντήσει 3 φορές! Eυτυχώς αυτή τη φορά συμμετέχω στη διαδικασία. Zω το “δράμα” της πρόβας νυφικού, του κομμωτηρίου, του βαψίματος… ζω το “δράμα” του “και στα δικά σου”. Πιστέψε με καθόλου δε ζήλεψα. Aυτός ο γάμος δεν είχε πολλά παρατράγουδα. Mόνο εγώ χάθηκα λίγο για να πάω στο κέντρο, μόνο ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού την είχε δει προστάτης της “ελεύθερης” κουμπάρας και δεν μπορούσα να πάω πουθενά χωρίς την σκιά μου.

Συμπεράσματα – Iδέες για τον δικό MOY (αν και όποτε γίνει) γάμο:

1. Eγώ στο γάμο μου θα καλέσω μόνο όσους θέλω.

2. Tα προσκλητήρια (όσο επίπονο και αν είναι αυτό) θα τα μοιράσω μόνη μου.

3. Θα επιλέξω μια λιγότερο in εκκλησία για να μην γίνει το μυστήριο minion.

4. Δεξιώσεις, τραπέζια και διάφορα παρεμφερή δεν θα γίνουν την ίδια ημέρα. Γιατί δηλαδή πρέπει να ξεθεωθώ και να μην το χαρώ; Λίγες ημέρες μετά, ένα ωραιότατο πάρτυ με φίλους, με την μουσική που θα θέλουμε εμείς…

Ιστορία με happy end?

Μετά από παρότρυνση του Βασίλη και της Νάντιας κάνω ένα διάλειμμα από τις ιστορίες των ζευγαριών της Κρήτης (μια και δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια που να έχει πραγματικό happy end) και θα γράψω για ένα γάμο. Ο οποίος πραγματικά θέλω να έχει happy end.

Με τον Νίκο μεγαλώσαμε μαζί. Όταν λέμε μαζί, εννοούμε ΜΑΖΙ. Ήταν λίγο μεγαλύτερος μου βέβαια αλλά αυτό ποτέ δε μας εμπόδιζε για ότι κάναμε. Και οι 2 τα “μικρά” της οικογένειας, με μεγαλύτερους αδελφούς που μεγάλωσαν και εκείνοι ΜΑΖΙ. Ο Νίκος ήταν το βαπτιστήρι της μαμάς μου. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν που μας έδεσε τόσο πολύ, αλλά σίγουρα έπαιξε το ρόλο του. Δεν θα ξεχάσω τις ώρες που παίζαμε μαζί ότι βλακεία μπορείτε να φανταστείτε, που χανόμασταν στο υπόγειο και μας έβρισκαν μετά από ώρες να ζωγραφίσουμε (εγώ δηλαδή γιατί ο Νίκος έδινε οδηγίες), που πέρναμε τα σεντόνια μας και πηγαίναμε στο σαλόνι να κοιμηθούμε, που κλεινόμασταν ώρες στο δωμάτιο προσπαθώντας – μάταια – να με πείσει να ακούσω τις βλακείες που άκουγε εκείνος. Τι φροντιστήρια μου έκανε δείχνοντας μου αφίσες να αναγνωρίσω τους καλλιτέχνες, εγώ τίποτα.

Μεγαλώνοντας οι δρόμοι μας χώρισαν. Οι επισκέψεις μας αραίωσαν αλλά η αγάπη μας άντεξε. Αυτό φαινόταν σε όλες τις δύσκολες στιγμές μας. Πριν ένα χρόνο έμαθα ότι ο Νίκος ετοιμάζεται να παντρευτεί. Πολυάσχολη σαρανταποδαρούσα εγώ, μια από τα ίδια εκείνος δεν καταφέραμε να βρεθούμε να γνωρίσω την μέλλουσα σύζυγό του. Ώσπου ήρθε το προσκλητήριο. Ντροπαλά, ντροπαλά προσπαθούσε να μου το φέρει πλαγίως ότι θέλει πολύ να πάμε – αλλά ξέρει πως είναι δύσκολο και θα μας δικαιολογούσε. Ο γάμος ήταν στην Ελαφόνησο!! Εγώ χοροπηδούσα από την χαρά μου. Τέλεια!!! Επιτέλους, θα πάω στην Ελαφόνησο!

Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και δύσκολη (ευτυχώς οδηγούσε ο αδελφός μου, δυστυχώς η 5χρονη ανιψιά μου δεν έβαλε γλώσσα μέσα της) και ο χρόνος περιορισμένος (ένα ΣΚ). Δεν ήταν κανείς (από το ζευγάρι) από την Ελαφόνησο, οπότε οι πληροφορίες που μπορούσαμε να έχουμε για δωμάτια κ.λ.π ήταν μηδαμινές. Απλά τα παιδιά εκεί γνωρίστηκαν. Σε πολλούς φάνηκε τρέλα. Εμένα μου φάνηκε φυσιολογικό. Για καλό και για κακό ρώτησα αν σκοπεύουν να πάνε πουθενά μακριά γαμήλιο ταξίδι, γιατί με τα μυαλά που κουβαλάμε (και εγώ μέσα που το βρίσκω φυσιολογικό) εκεί θα μας σέρνουν για βαπτίσια!!!

Η Πατρίτσια (επιτέλους έμαθα το όνομα της) είναι από την Πολωνία. Δεν ξέρω αν έχετε πάει σε γάμο που ο ένας από τους δύο είναι αλλοδαπός. Στο γλέντι, σχεδόν πάντα, η μουσική είναι ξένη (disco, rock…) και φυσικά το διασκεδάζει πάρα πολύ η νεολαία. Ε, αυτό έγινε και σε αυτόν τον γάμο. Ξεπατωθήκαμε στο χορό!!!! Βλέποντας γύρω μου όλο γνωστές φάτσες, φίλους, συγγενείς που μεγαλώσαμε μαζί, ένοιωθα ότι βρισκόμουν σε κάποια disco και απλά μου επιτράπηκε και εμένα η είσοδος (όταν οι μεγάλοι αδελφοί πήγαιναν σε disco, εμείς κοιμόμασταν). Επίσης στην Πολωνία έχουν ένα έθιμο με βότκες. Τις βότκες τις είδα, το έθιμο δεν είδα και το χειρότερο, όλο το βράδυ περίμενα να με … κεράσουν!

Τα παιδιά φάνηκαν πολύ ευτυχισμένα. Ο Νίκος (μια και αυτόν ξέρω καλύτερα) έλαμπε. Τους εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ζήσουν ευτυχισμένοι. Να αντιμετωπίζουν με αγάπη όποια δυσκολία τους προκύψει και κυρίως να μην ακούνε κανέναν άλλο εκτός από την καρδιά τους. Οι γονείς έχουν βάλει γερά θεμέλια. Ας πατήσουν πάνω σε αυτά και ας προχωρήσουν.