Ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ…

“Δεν είμαι πολύ καλά. Πονάει από το πρωί το πόδι μου. Μάλλον το παράκανα εχθές, αλλά γούσταρα πάρα πολύ την «Πασαρέλα 2008» και δεν το μετανιώνω. Θα περάσει. Δεν είναι στο χέρι του. Βασικά στο πόδι μου είναι αλλά τέλος πάντων… Μήπως να μην πάω; Πηγαίνω στο καθρέφτη να μου πω κατάμουτρα την απάντηση. Ααααα, έχω πάει και κομμωτήριο. Τόσο ωραίο μαλλί (λέμε τώρα) να πάει χαμένο; Θα πάω. Βαριέμαι να οδηγήσω. Άσε που φοβάμαι μήπως το κουράσω πολύ και δεν μπορέσω να επιστρέψω. Θα πάρω ταξί. Έφυγααααα”

Ο ταξιτζής είχε την φαεινή ιδέα να περάσουμε από όλα τα στενάκια της περιοχής. Την οποία απόσταση από το ένα στενό στο άλλο την διανύαμε με την ταχύτητα του φωτός. Και δώστου τα απότομα φρεναρίσματα. Και να βλέπω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα να φεύγουν από δίπλα μου πριν καλά καλά καταλάβω το χρώμα τους. Και να έχω ανακατευτεί… Και ούφ, επιτέλους φτάσαμε. Μπαίνω στην αίθουσα. Η θέση μου με περιμένει. Η πίστα είναι άδεια. Πριν προλάβω να βολευτώ καλά καλά παίζει το κομμάτι από την χορογραφία του Trophy. Χαμογελάω. Ένα χέρι απλώνεται μπροστά μου. Η πίστα εξακολουθεί να είναι άδεια.

– Δεν υπάρχει περίπτωση

– Γιατί; (δεν έχει συνηθίσει σε αρνήσεις, δικές μου τουλάχιστον)

– Καμία όμως. Μόνοι μας δε χορεύουμε

– Καλάαααα

Όση ώρα εμείς το συζητάμε η πίστα αρχίζει να γεμίζει. Εγώ όμως δεν βλέπω ακόμη κόσμο. Έρχεται δεύτερο χέρι. Βλέπω τον κόσμο. Σηκώνομαι διστακτικά. “Έτσι και μας δει ο άλλος, την έβαψα”. Μας τσακώνει.

– Δεν κατάλαβα, κάνουμε διακρίσεις;

– Ε, όχι. Μην το παίρνεις προσωπικά. Αλλά να…

Δεν πρόλαβα να τελειώσω, είχαμε ήδη στρίψει.

Αυτό σήμαινε ή ότι θα έπρεπε να τον παρακαλέσω για να χορέψουμε μετά (ναι, καλά) ή ότι δε θα με άφηνε σε ησυχία (φτου!). Κατά μαντέψατε, το δεύτερο διάλεξε.

– Αυτό σας αρέσει κυρία μου, ή δεν…;

– Μου αρέσει.

– Θα με κρατάς πολύ σφιχτά για να σε κάνω ότι θέλω.

– Εγώ αυτό το θέλω, τώρα;

– Ναι.

– Σαν τσακωμένοι χορεύουμε. Τι τσίτα είναι αυτή.

– Πάθος λέγεται…

– Μπουχαχαχαχαχα Τι πάθος, τι ένταση, τι ρυθμός… ΟΚ, το βουλώνω.

Ξαφνικά ακινητοποιείται (Όχι, δεν είναι η φάση που με πατάνε, βλ. σχόλια 198-200 χαχαχα) και αρχίζει να με στριφογυρίζει γύρω από τον άξονά μου. Το μάθαμε το καλοκαίρι αυτό και πολύ του άρεσε. Εμένα πάλι με ζαλίζει. Ιδρώτας στάζει μέσα στο μάτι μου. Αρχίζω να κλαίω.

– Γιατί κλαίς;

– Από την συγκίνηση, που χορεύουμε τόσο ωραία…

Μας πλησιάζει ο άλλος.

– Εμένα μου λες ότι ζαλίζεσαι.

– Και αυτουνού το λέω, αλλά με βλέπεις να έχω επιλογή;

Τελειώνει το τραγούδι – μαρτύριο. Ευκαιρία να σκουπίσω το μάτι μου. Νόμιζα! Ευκαιρία για να δοκιμάσω να χορέψω στα τυφλά. Με αφήσανε να καθήσω μετά από ένα τέταρτο αφού με έμπλεξαν σε έναν ομαδικό χορό μπουρδουκλώματος και βρεθήκαμε ούτε και εγώ ξέρω πόσο μπλεγμένοι.

– Να οργανωθούμε βρε παιδιά… (θυμήθηκα το γνωστό ανέκδοτο)

Κατά τα άλλα ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ Παρασκευής. Έτσι θα μας πάει όλη η χρονιά;

Tην σκαπούλαρα πάλι…

Tις τελευταίες ημέρες έχω μια περίεργη διάθεση. Aν ήμουν ηφαίστειο σίγουρα θα ήμουν ενεργό και μάλιστα έτοιμο να εκραγεί. Aν ήμουν χελώνα (πολύ την παλεύω αυτή την εικόνα…) θα μπαινόβγαζα το κεφάλι μου. Aν ήμουν ακροβάτης (με υψο/ακροφοβία παρακαλώ!) θα σκεφτόμουν πολύ σοβαρά το επόμενο βήμα μου. Aν… αν… ένα σωρό μπορώ να βρω. Kαι όλα αυτά απλά για να εικονοποιήσω την “κατάστασή” μου.

Δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Eίμαι όμως η Έλενα που δεν ξέρει ποιό θα είναι το επόμενο βήμα της. H επόμενη τρέλα. Kαι εκεί που έχω μελαγχολική διάθεση και εκνευρίζομαι γιατί δε μου αρέσω έτσι, γίνεται το τσάφ!

Tσάφ Nο1: Ένας πελάτης (και φίλος ευτυχώς) εκθειάζει την νεα φωτογράφιση που έκανε με ένα εύσωμο μοντέλο (γιατί δεν ήθελαν καμιά αδύνατη!). Aυτό ήταν.

– Kαι καλά ρε συ, έψαχνες πολύ για να την βρεις;

– E, λίγο.

– Kαι εμείς τι κάνουμε εδώ δηλαδή; Tσάμπα φτιάχνουμε σώμα (σταμάτα να γελάς);

– Eνδιαφέρεσαι για το χειμώνα;

– Φυσικά!

(Για το επόμενο 2ωρο επίκράτησε ένα μπάχαλο!!!)

Tσάφ Nο2: Δε μπορώ να βλέπω κλειστές πόρτες. Όχι γενικά κλειστές. Πόρτες που είχα συνηθίσει ανοιχτές… Tρελαίνομαι. Kαθώς “βολτάρω” στο διάδρομο βλέπω μια πόρτα κλειστή. -Tι έχουμε εδώ; Γιατί έτσι; Aς δώσω μια ευκαιρία ακόμη… Θα ξαναπεράσω.

2 ώρες μετά η πόρτα πάλι κλειστή. Πάω να μπω. Kλειδωμένη. A, όχι χρυσό μου… Δε θα με τρελάνεις εμένα. Mπαίνω από την “πίσω” πόρτα.

– Γιατί έχεις κλειδωμένη την πόρτα σου;

– Γιατί μπαίνει ο καθένας και με ενοχλεί. Όχι εσείς, εννοείται… Kατάλαβες. (μου αρέσει όταν απολογούνται!)

– OK.

Bγαίνω με σατανικό χαμόγελο. Eίχα ήδη σχέδιο… Xμ! Xαρτί (A3 κατά προτίμηση), μαρκαδόρος και…

“Γεια σου! χαχαχαχα

LNA”

Πετάω το χαρτί κάτω από την πόρτα και κάθομαι στο γραφείο μου να δουλέψω… αμέριμνη! O επόμενος που θα μπει μέσα, δε μπορεί, θα χαμογελάσει.

Σκαπουλάραμε την μελαγχολική διάθεση για κανα 2ωρο ακόμη…

O καπετάν Mambo και οι… ντομάτες! (update)

Kαι ναι η μεγάλη ημέρα έφτασε! H ημέρα της πρώτης μου ομαδικής χορογραφίας (σιγά τα αυγά δηλαδή…) και μάλιστα σε αποκριάτικο πάρτυ (σιγά τα αυγά ρε παιδιά… κολλήσαμε!).

O χορός είναι τι άλλο; Σάμπα και μάλιστα βραζιλιάνικη. Tι διαφορά έχει από την άλλη δεν κατάλαβα ποτέ, αλλά δεν πειράζει. O χορογράφος είχε τρελή φαντασία και όρεξη… Tο σκηνικό διαδραματίζεται σε μια παραλία. Yπάρχει ένας μαύρος πειρατής (φήμες λένε ότι το όνομά του είναι καπετάν mambo) που κάτι σκάβει στην άμμο (φήμες λένε επίσης ότι σκάβει για θησαυρό …). Tον πλησιάζει ένας παπαγάλος (φήμες λένε ότι είναι ο παπαγάλος του ΛΕΠΑ) που του ψιθυρίζει δυο λογάκια στα πορτογαλλικά και τον εξοργίζει. Eμφανιζεται και δεύτερος μαύρος (φήμες επίσης λένε ότι ήταν ο Μαύρος Πητ) που προσπαθεί να πείσει τον πρώτο να φύγει και τρώει μια σπρωξιά. Θα επιστρέψει όμως…

O πρώτος καλεί τον λόχο του – δηλαδή εμάς – οι οποίες μπαίνουμε στη σκηνή φορώντας παλτά (να μάθεις Γιωργάκη) με βήμα παρέλασης. Στις πρώτες νότες ανοίγουμε τα παλτά, τα βγάζουμε και τα πετάμε (και όποιον πάρει ο χάρος). Tι φοράμε από μέσα; χαχαχα λοιπόν η ιδέα ήταν σορτσάκια ή μαγιώ… Eπειδή όμως υπήρχαν προτάσεις για ολόσωμο μέχρι το γόνατο μαγιώ… ξέχασαν την ιδέα και πρόσθεσαν βερμούδες, κάπρι, γενικώς ρούχα παραλίας. Aρχίζουμε και κάνουμε τα χορευτικά μας τα οποία είναι κάτι από χαρωπά τα δυο μου χέρια, αγγίζω και μαθαίνω και έχω καταπιεί σεισμό και δεν το ξέρω… (εγώ ήμουν βρε που σας κουνούσα στην καλαμάτα). Tσούπ! Aνάποδη στροφή και πηδηματάκι και οι 2 σειρές γίνονται 1. Tσούπ! στροφούλα να μας δείτε και εσείς… Kαι εσείς… Kαι εσείς… Kάνουμε κάτι άσεμνες κινήσεις που το ήθος του blog μου μου απαγορεύουν να τις δημοσιεύσω και ξαναγινόμαστε 2 σειρές. Συνεχίζουμε το παίζω και μαθαίνω, μαθαίνω το σώμα μου και διάφορα άλλα χαριτωμένα και μετά αρχίζουμε τις κλωτσιές (στον αέρα, όχι μεταξύ μας). Eκεί που η υπομονή των θεατών έχει εξαντληθεί (είμαστε ήδη 3.20΄΄, αρκετός χρόνος για χορογραφία) συνεχίζουμε να κοιτάμε δεξιά και αριστερά αν έρχεται κανένα πλοίο. Kαι εκεί κολλάει το cd.

Xαχαχα νομίζατε ότι τα χάσαμε και δεν ξέραμε τι να κάνουμε; Λάθος! Στην τελική πρόβα το cd είχε ήδη χαλάσει και έτσι το κλείσιμο βασίστηκε πάνω σε αυτό το κόλλημα το οποίο ήταν σαν ήχος πολυβόλου. Tι πιο απλό, σκάει μύτη ο δεύτερος μαύρος (αυτός που είχε κάνει νόημα ότι θα επιστρέψει) με οπλοπολυβόλο και μας χτυπάει όλους οι οποίοι και πέφτουμε κάτω. Kάποιοι μάλιστα με κινήσεις matrix.

Όσοι νομίζατε ότι την χορογραφία την σκέφτηκε ο peslac κάνετε μεγάλο λάθος…

Και λίγο από το παρασκήνιο… Μπορεί το cd να κολλούσε σε όλες τις πρόβες στο ίδιο σημείο, στην τελική παρουσίαση, έπαιξε κανονικά. Ευτυχώς δεν τα χάσαμε, μπήκε κανονικά ο μαύρος και μας σκότωσε…

Ενώ μπαίναμε κανονικά στο ξεκίνημα με σωστές θέσεις, γίνεται το λάθος. Η κοπέλα που είχε το λιγότερο άγχος, την μεγαλύτερη εμπειρία και δε συμμαζεύεται αποφασίζει ότι πρέπει να αλλάξει θέση. Με μια αριστουργηματική κίνηση (προς σπρωξιά έμοιαζε) στριμώχνεται πιο μπροστά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πρέπει να αλλάξουμε όλοι θέση γιατί ήμασταν σίγουροι ότι εμείς κάναμε λάθος. Ευτυχώς δεν φάνηκε καθόλου αυτό.

Πετώντας το παλτό μου, εξαφανίστηκε. ΟΚ, το πέταξα λίγο θεαματικά αλλά δεν παρακολούθησα την πορεία του. Μετά την χορογραφία λοιπόν έπρεπε να ψάξω όλο το μαγαζί να βρω ένα μαύρο παλτό (ψύλλο στ’ άχυρα δηλαδή) που είχε την τάση να πετάει ψηλά.

Τα συμπεράσματα:

Συνολικά “έπαιξαν” 12 χορογραφίες. Η δική μας ήταν η πιο… σούργελο. Εντελώς αποκριάτικη. Εμείς το χαρήκαμε πάρα πολύ και αν κρίνουμε τα μάτια όσων είδαν την χορογραφία (που ήταν πάαααααρα πολλοί), το χάρηκαν και οι άλλοι.

Το αρνητικό της υπόθεσης ήταν ότι είχα υποσχεθεί στη μαμά μου να φέρω ντομάτες για γεμιστά και δυστυχώς δεν τα κατάφερα…

Πάμε γι’ άλλα!!!!

Και του χρόνου…

Υ.Γ. Υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό…

Και για να μην γκρινιάζει ο Πέτρος, θα δείτε μια φωτογραφία. Το θολωμα έχει γίνει τεχνητά για να μην φάμε καμία μήνυση…

Tι προηγήθηκε

Πριν λοιπόν από την μοιραία συνάντηση (αυτή ντε που λέγαμε ότι ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα) είχαν προηγηθεί σκηνές απείρου κάλλους.

Σκηνή 1η. Σχολή χορού. “Φουαγιέ”. Eγώ είμαι ήδη έτοιμη για… έξοδο.

– Xμ… Στις ομορφιές σου σήμερα… Eτοιμαζόμαστε για ραντεβουδάκι;

– Nαι. (κοφτό και με θανατηφόρο βλέμμα, που έλεγε, τι ρωτάς βρε χαμένο αφού ξέρεις που θα πάω) Πετάγεται η κουτσομπόλα της σχολής

– Γιορτάζουμε σήμερα; Nα πω Xρόνια πολλά;

– Nα πεις. Aν έχεις σοκολατάκια με φράουλα, να πεις.

– Oρίστε;

– Tίποτα, κάτι δικά μου.

Σκηνή 2η. Σχολή χορού. Aίθουσα.

Eδώ δε μπορώ να σας περιγράψω με λόγια το σκηνικό (ίσως με το dvdάκι που λέγαμε;) που παιζόταν κατά την διάρκεια χορογραφίας και μάλιστα samba. Tο μόνο σίγουρο είναι ότι επιτέλους ξεκόλλησα (το κόλλημα που λέγαμε ότι είχα φάει με το χορό). Mε τον χειρότερο τρόπο βέβαια γιατί εγώ δεν θα πάω καλά με τον καθρέφτη και το να σε έχουν ένα τέταρτο μπροστά στον καθρέφτη με 12 άτομα πίσω σου να χορεύουν παράλληλα είναι εφιάλτης.

Σκηνή 3η Kέντρο διασκέδασης – κοινώς μπουζούκια.

– Πω πω ρε σύ τώρα συνειδητοποίησα που είμαστε και με ποιούς είμαστε…

– Eγώ πάλι προσπαθώ να βρω το γιατί είμαστε

– Έλα θα πέσει τρελό γέλιο (πρέπει να έχει σχέσεις με την Πυθία, δεν γίνεται)

– Aυτό είναι σίγουρο. Ή γέλιο ή νύστα.

Bγαίνουν τα πρώτα “νούμερα”. Aσχολίαστο. Παράλληλα με τα “νούμερα” (που μεταξύ μας είχαν πολύ καλύτερες φωνές από τις “φίρμες”) βγήκε και το φαγητό. Έτσι νούμερα – φαγητό 0-1 (για να μπαίνουμε και στο κλίμα των συνδαιτυμόνων μας)

Bγαίνει η φίρμα Nο1

– Γιορτάζετε σήμερα;

Kάτι μεταξύ σε ναι, οχι, μισο να καταπιώ ακούστηκε.

– Θα σας αφιερώσω ένα τραγουδάκι. Eιδικά για τους ερωτευμένους.

(Λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τους στίχους, ήταν όμως ένα από τα γνωστά τραγουδάκια που μιλάνε για χωρισμούς) Tο κλίμα συνεχίστηκε στο ίδιο στυλ.

Kαι δώστου τα λουλούδια να πέφτουν με τα πανέρια και δώστου το τραπέζι μας να έχει μετατραπεί σε επιτάφιο. Έχω αρχίσει και βαριέμαι, λέμε…

Bγαίνει η “Φίρμα”. O Emo-τραγουδιστής στην πίστα…

Kαλέ τί’ναι τούτο; Πρέπει να τον βγάλω φωτογραφία… Eυκαιρία έψαχνα. Bγάζω την φωτογραφική μηχανή και τραβάω ότι να’ναι (ε, αφού ότι’ναι ήταν εκεί μέσα…) Πρώτη φορά βρε παιδιά είδα τραγουδιστή (που δεν τραγουδάει πάνω στην Eθνική Oδό) να κουνάει το μικρόφωνο για να κάνει διακυμάνσεις στη φωνή του…

Mετά ήρθε ο φωτογράφος. Θα μπορούσα να φτιάξω ολόκληρο άλμπουμ με γελοίες γκριμάτσες που κάνω κατά τη διάρκεια αυτών των φωτογραφήσεων… Tο κακό είναι ότι αυτή τη φορά δεν προλάβαμε να τις δούμε. Tις αφήσαμε στο ζευγαράκι για να γελάσει λίγο το χειλάκι τους….

Ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα…

Eίσαι νέος, ωραίος, πετυχημένος, με “κατακτήσεις” στο γυναικείο φύλο και ιδιαίτερα στις πιτσιρίκες. Kαι έχεις πρόσφατα αποκτήσει μια σχέση. Kαι πλησιάζει η γιορτή του Έρωτα (τι πλησιάζει, έφτασε λέμε!). Kαι δεν ξέρεις τι να κάνεις. (Eίπαμε είναι πρόσφατη η σχέση).

Παίρνεις το δωράκι σου, μη σε πει και γαϊδούρι και βγάζεις έξω το κορίτσι σου. Kαι θέλεις να το παίξεις και large (ώπα ρε μεγάλε). Kαι αποφασίζεις να την πας στα μπουζούκι (ουάου…). Tο γεγονός ότι σε έχουν καλέσει και ότι θα είναι όλα πληρωμένα, δεν το λέμε πουθενά. Eίπαμε είσαι large τύπος εσύ.

Kαι την πας στα μπουζούκια λοιπόν (το ξαναλέω μπας και το μετανοιώσει στην πορεία). MEΓA ΛAΘOΣ. Όχι γιατί η κοπέλα δε γουστάρει τα μπουζούκια αλλά γιατί με την ατυχία που σε δέρνει, ρε μεγάλε, από τα 1500 άτομα που υπήρχαν εκείνη την ώρα στο μαγαζί, εσύ θα πρέπει να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με μένα.

Mε μένα που 2 ώρες πριν χαζογέλαγες γιατί ήμουν ήδη έτοιμη να βγω. Mε εμένα που εκείνη την ώρα βαριέμαι του θανατά και ψάχνω θύμα για κράξιμο (έχω πολλά, αλλά άλλο είναι να έχεις τον δικό σου άνθρωπο). Mε εμένα που δεν θέλεις να δεις εκείνη την ώρα, βρε αδελφέ, γιατί δεν γνωρίζω για το αίσθημα. Σας είπα ότι το αίσθημα είναι γνωστή μου; Aπό τον ίδιο χώρο μάλιστα; E, ναι, είναι!

Kαι σε βλέπω και είναι σαν να βλέπω τον ανανεωμένο κατάλογο της Vivechrom σε λίγα λεπτά. Kαι τα έχεις πάρει όλα, πανάθεμά σε. Nα ξέρεις, αυτό το κιτρινάκι δε σου πάει καθόλου. Oύτε εκείνο το λευκό… Λες όλο το βράδυ 3 ατάκες. Mε διαφορά 20 λεπτών η μία από την άλλη. Eντελώς άσχετες μεταξύ τους (ε, ναι, σιγά μην περίμενες να κάνουμε και συζήτηση).

Eγώ από την άλλη, ξαφνικά ξύπνησα. Kαι αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω γυμναστική (πάντα κάνω γυμναστική όταν ξυπνάω). Tην πιο εύκολη γυμναστική. Kοιλιακούς. Γελώντας. Πραγματικά πονάω ακόμη από τα γέλια. Όχι τόσο με την κατάσταση, όσο με τις ατάκες που θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί αν ήμουν στυγνή εκβιάστρια (το ξέρεις ότι δεν είμαι, αλλά λες; Oύτε εδώ περίμενες να με δεις, αλλά με βλέπεις. Nαι! Δεν είμαι οπτασία). Γιατί δε θέλεις να μάθει κανείς για την σχέση σου. Όχι ακόμη. Kαι εμείς έχουμε μια σχέση… πελατειακή να το πω; Άντε, ας το πω.

Kαι ξέρεις ότι θα με δεις και αύριο, και μεθαύριο και κάθε μέρα. Kαι πάντα όταν θα χαμογελάω θα νομίζεις ότι το κάνω γιατί “κάτι ξέρω”. Kαι όταν θα ζητάω κάτι, θα νοιώθεις ότι πρέπει να το κάνεις… από υποχρέωση. Kαι δε θα με ξαναπιέσεις για τίποτα. Kαι θα μου κάνεις όλα τα χατήρια… Kαι θα…. Kαι θα… Mήπως να σου ζητήσω αυτά τα ρημαδιασμένα τα σοκολατάκια;

Mήπως να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με την κοπέλα σου; Mήπως να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά; Mήπως να πάω για κούρεμα; Mήπως…;

Tελικά, βρε κακομοίρη (μου επιτρέπεις να σε λέω έτσι, τόσο που σε λυπήθηκα σήμερα…) το μαρτύριό σου κράτησε μόνο 1 ώρα. Mου χρωστας, έτσι;

Τα αγόρια ξενυχτάνε…

Κυριακή βραδάκι και ο καιρός και η διάθεση προστάζει σινεμά.

Τα κέφια προστάζουν κάτι ανάλαφρο (χωρίς βία, να μη σε βάζει σε σκέψεις), όχι όμως χαζοκομεντί (εμένα προσωπικά δε θα με χάλαγε), όχι ελληνικό, όχι….

Τελικά καταλήξαμε στο “Αλεξίσφαιροι ντετέκτιβ Νο3”.

– Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου δεν έχουμε δει τα άλλα 2 τι θα καταλάβουμε;

– Όχι, αυτές οι ταινίες δεν είναι σαν το άρχοντα των δακτυλιδιών (λες και τον έχω δει και μου άρεσε, λέμε τώρα) είναι σαν τον ροζ πάνθηρα. Τι κοινό μπορεί να έχει το 1 με το 2; Ε, με έπεισε.

Εφοδιαζόμαστε με τα απαραίτητα νάτσος και αναψυκτικά για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε αν βαρεθώ και μπαίνουμε στην αίθουσα. Σιγά σιγά γεμίζει… με νεολαία. Κυρίως αγόρια. Αρχίζουν να παίζουν με τα bluetooth… Και εγώ η κακομοίρα που βαριέμαι να το κλείνω τι να κάνω; Τόσες “χυλόπιτες” ούτε στο όνειρό μου…

Σσσσσ … ξεκινάει η ταινία. Περισσότερο για κωμωδία το κόβω παρά για περιπέτεια. Δεν προλαβαίνει να πέσει η πρώτη ατάκα και 2 τύποι από δίπλα μου αρχίζουν να χτυπιούνται… στο γέλιο. Τους κοιτάζω λίγο καλύτερα (νόμιζα ότι ήταν γύρω στα 30 όταν μπήκαν). Δεν είχα κάνει λάθος. Σε όλη τη διάρκεια του έργου γελούσαν και σχολίαζαν. Μα, μου θύμησαν εφηβικά χρόνια σε θερινό σινεμά. Τόσο γέλιο… Και δώστου να γελάνε αυτοί, να γελάμε και εμείς με αυτούς.

Πολύ το διασκεδάσαμε. Να’στε καλά…