Τα γενέθλια

Είχα αποφασίσει εδώ και καιρό να μη γράφω. Ήταν, είναι και θα είναι τόσο πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω που νιώθω ότι δε χωράνε σε ένα τόσο δα μικρό blogάκι. Ομως βιάστηκα…

Φέτος θα ήταν για άλλη μια φορά διαφορετικά γενέθλια. Κάθε χρόνο έτσι δεν είναι άλλωστε; Δε με πείραζε που θα έπεφταν εν μέσω πανδημίας και θα υπήρχε περιορισμός. Αυτό το ξεπεράσαμε πέρυσι. Υπήρχε μια περίεργη αίσθηση. Είχα αποφασίσει αυτά τα γενέθλια να είναι δικά μου. Έπεσαν σε μια εβδομάδα που εργαζόμουν απο το σπίτι και όποια ετοιμασία εορτασμού στη δουλειά θα πήγαινε στράφι. So what. Εγώ βάζω τους κανόνες. Ήθελα pampering και θα μου το παρείχα. Την προηγούμενη μέρα λοιπόν φούσκωσα μπαλόνια και τα άφησα στον χώρο του «γραφείου». Φυσικά και μέσα στον όλο πανικό ξεχάστηκα οπότε μπαίνοντας το πρωί στο χώρο, είδα τα μπαλόνια έκπληκτη.

Η μέρα κύλησε ήρεμα, με απίστευτα πολλά τηλέφωνα. Το βράδυ ήρθε η Κωνσταντινα για να μου τραγουδήσει το «Να ζήσεις Έλενα…» με κεράκι πάνω σε ένα πτι φουρ.  Τα καλύτερα γενέθλια δε μένουν όμως στην ημερα των γενεθλίων.

Καιρό τώρα τριγύριζε η ιδέα του πίκ νικ. Και το πίκ νικ κανονίστηκε (χρειάστηκε να πείσουμε λίγο τον Πέτρο αλλά οκ). Με τον Βασίλη αναλάβαμε την προετοιμασία. Το μενού είχε χειροποίητα αλμυρά μαφιν, λουκανικοπιτακια, τυροπιτάκια, κεφτεδάκια, μακαρονοσαλατα. Moscato d’asti σε κολωνατα ποτήρια με φράουλες και φρουτάκια. Αφού κάναμε την βόλτα μας στο πάρκο τρίτση (στο 1/3 βασικά), βγάλαμε τις σοβαρές και αστείες φωτογραφίες μας και αφού εντοπίσαμε το σημείο με σκιά, αεράκι και θέα τα αγόρια πήγαν να φέρουν τα «σύνεργα». είμαι σίγουρη ότι σχολίαζαν το βάρος τους. Η επιλογή ήταν πολύ καλή τελικά. Νομίζω το απολαύσαμε όλοι. Εγώ σίγουρα το ευχαριστήθηκα παρά πολύ.

Γενέθλια χωρίς τούρτα όμως δε λέει. Επιστροφή στο σπίτι για να σβήσουμε κεράκια. Ναι, ναι σβήσουμε! Γιατί εκτός απο μένα, είχαμε αφήσει και τα γενέθλια του Βασίλη χωρίς να κόψουμε τούρτα. Δυο τούρτες λοιπόν…

Και αν νομίζετε ότι το pampering τελείωσε κάνετε λάθος. Η ώρα των δώρων… ένα κουτί με καλλυντικά περιποίησης (μπάλες, άλατα, αφρόλουτρο, κρέμα, musk, μάσκες προσώπου) για το κυριολεκτικό pampering και ένα βάζο με 365 χαρτάκια ένα για κάθε μέρα, χωρισμένα ανά εποχή, χειρόγραφα (!) με μια εντολή.

Καθημερινό pampering δηλαδή. Γιατί κάθε εντολή (όσες έχω πετύχει μέχρι τώρα) έχουν κάτι που μου δίνει χαρά!

Η μια εντολή ήταν να κάνω εγγραφή στο blog μου. Μετά απο τόσο καιρό. Σίγουρα δεν έχω καταφέρει να περιγράψω όλα τα συναισθήματα αλλά άξιζε τον κόπο.

Αααα και νομίζω δεν έχω γράψει τη λέξη pampering αρκετές φορές. Χαχαχαχα

Όσα ευχαριστώ και να πω είναι λίγα.

Πόσο είπαμε ότι κρατάει;

Αύριο δε θα πάω στη δουλειά. Έχω μια πολύ ευχάριστη δουλειά να κάνω (ΟΧΙ, δεν είναι προβα νυφικού! γκρρρ, μην πει ευχάριστο κανείς, εκεί το μυαλό σας… τς τς τς) και έχω ζητήσει άδεια. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να speedάρω τις προηγούμενες ημέρες για να μην αφήσω εκκρεμότητες. Έλα όμως που:

Δευτέρα, είχα γενέθλια (δεν νομίζω να το ξέχασε κανείς…)

Τρίτη είχα μάθημα νωρίς… άρα ποιά μέρα μένει για πήξιμο; Η Τετάρτη. Σήμερα λοιπόν ήμουν σε περίεργη κατάσταση. Νομίζω σηκώθηκα ελάχιστα από το γραφείο μου με αποτέλεσμα να κουραστώ υπερβολικά (ναι, εγώ όταν κάθομαι κουράζομαι, δεν έχετε αποδεχτεί ακόμη ότι είμαι ανάποδη;). Δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ και τσούπ! μάθημα χορού. Που πας ρε Καραμήτρο, έτσι; Σέρνεσαι…

Κάθε μου ελπίδα για χαλαρό μάθημα χάθηκε. Ο δάσκαλος είχε κέφια! Μπαίνοντας στη γραμματεία βλέπω πολύ κόσμο. Περισσότεροι από τους καθηγητές. Τι στο καλό; Άρχισαν οι πρόβες; Anyway, εγώ στο μάθημά μου.

Σέρνομαι στην κυριολεξία! Και δεν φταίνε τα παπούτσια. Πρέπει να καθόμουν με γυρισμένο πόδι το πρωί στη δουλειά. Δεν εξηγείται ο πόνος στην εξωτερική πλευρά. Εκεί που κοιτάζω το ρολόι και ελπίζω να αρχίσουν ξανά οι διακοπές ρεύματος, μπαίνει ψιλοέντρομη η γραμματέας και μας ζητάει να βγούμε έξω. Έξω το σύμπαν σκοτεινό… Το γεγονός ότι αντί να βγαίνουμε προς τα έξω, πηγαίναμε προς την γραμματεία, με ξένισε λίγο αλλά δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ.

Με περίμενε μια τούρτα καραμέλα (ήθελα να ήξερα ποιός το κάρφωσε…), όλοι οι καθηγητές και πολλοί μαθητές που άλλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι γίνεται και άλλοι είχαν έρθει για το… show. Μουσική υπόκρουση το Happy Birthday και “Να ζήσεις cookies (κανένα αλμυρό παρατσούκλι θα κολλήσω ποτέ;) και χρόνια πολ…”

Εκεί πέφτει η ερώτηση.

– Τα 21 έ;

– Τα 20 βρε γιατί με μεγαλώνεις;

– Α, συγγνώμη.

Το κακό της υπόθεσης: Μετά συνεχίσαμε το μάθημα!

Πλάκα, πλάκα 40 ημέρες είπαμε κρατάει η γιορτή ε; Τα γενέθλια άραγε πόσο; (Βιβή, ξέρω 365 θα γιορτάζω τα α-γενέθλιά μου)

4 δεκαετίες (περίπου)…

H χθεσινή γυναικοπαρέα είχε κάτι το ιδιαίτερο στη σύνθεσή της. Tην αποτελούσαν άτομα που έχω γνωρίσει σε κάθε μία από τις 4 δεκαετίες της ζωής μου (πολύ δυσκολεύομαι να το χωνέψω αυτό το 4!). E, και; θα μου πείτε…

Kι όμως. Mπορεί να ένιωθα σαν την γιαγιά που έχει δίπλα της κόρες, εγγόνια, δισέγγονα αλλά ήταν ωραία αίσθηση. Tο παιχνίδι των αναμνήσεων το ξεκίνησε άθελά της η “μικρή” της παρέας, η πιο παλιά… Eίναι περίεργο να σου αποκαλύπτουν τις μνήμες τους από σένα. Πράγματα που έκανες παιδί, να έχουν “στιγματίσει” τις ζωές άλλων.

– Tο ξέρεις ότι εσύ με έκανες να αγαπώ το θέατρο;

– Eγώ;

– Nαι εσύ. Όταν μου είπες “Θα κάνουμε ένα θεατρικό και θα παίξεις αυτό το ρόλο”. Eγώ σου γκρίνιαξα αλλά τελικά έπαιξα και ήμουν καλή. Mου έλεγες και πως να το κάνω. Eγώ. Όχι πως θα το έκανες εσύ…

– Nαι, ε;

– Δεν το θυμάσαι;

– Aμυδρά (άτιμη αμνησία!)

Aυτομάτως το μυαλό πέρασε στην … επόμενη δεκαετία. Eφηβεία, ανησυχίες κοινές, όνειρα… Oι πρώτες που μπήκαμε στον στίβο της δουλειάς.

H επόμενη δεκαετία … ήταν πιο “κατασταλαγμένη”. Aν μπορώ ποτέ να πω κάτι τέτοιο για μένα… Kαθημερινές αγωνίες, χόμπυ, ανησυχία για το μέλλον…

Kαι τέλος, το κοριτσάκι που γνώρισα πολύ πρόσφατα. Mέσα στην τρέλα μου, κουβαλώντας όλες τις προηγούμενες δεκαετίες… μια ομοιότητα που με τρομάζει κάποιες φορές.

Ένιωσα πάρα πολύ τυχερή που έχω ακόμη φίλους που με “ακολουθούν” σε όλα τα βήματα της ζωής μου.

Αλοιφή «LNA»

Δεν είμαι άνθρωπος που συγκινούμαι εύκολα. Ειδικά από χαρά… Το έχω πει πολλές φορές. Νομίζω το έχω γράψει κιόλας.

Τις τελευταίες 2 ημέρες όμως καταφέρατε να συγκινήσετε και να με κάνετε αλοιφή πραγματικά. Έχω γράψει και σβήσει 10 φορές αυτή την εγγραφή…

Δεν μπορώ να γράψω τίποτα άλλο τώρα. Εκτός από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ…

Και επειδή από το πρωί κολλησα με το τραγούδι αυτό, πείτε με ψωνάρα αλλά εμένα μου θυμίζει τα νιάτα μου…

Happy birthday to you, this is your day.

On this day for you were gonna love you in every way.

This is your day, your day, happy birthday to you, to you, to you.

Happy birthday to you, youre still young.

Age is just a number, dont you stop having fun.

This is your day, your day, happy birthday to you.

This day only comes once every year,

Because youre so wonderful with each and everything you do, hey!

Happy birthday to you, this is your day.

On this day for you were gonna love you in every way.

This is your day, your day, happy birthday to you, to you.

This day is only for you, cause youre so special in every way,

Happy birthday to you!

Με πολυ αγάπη η αλοιφή σας

LNA

Τι κάνω 33 χρόνια; (update… γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο)

Η ταυτότητα μου λέει ότι κλείνω τα 33. Η μαμά μου, τα 25 (το πολύ). Ο ψυχίατρός μου τα 12. Και εγώ νοιώθω μια σύγχιση. Να μελαγχολήσω ή να χαρώ;

Η αλήθεια ότι η μελαγχολία δε μου πάει αλλά και η χαρά δεν ξέρω αν ταιριάζει στην περίπτωση. Ξεκίνησα λοιπόν μια λίστα με λόγους για να μελαγχολήσω. Την έσκισα αμέσως. Θα το πάρω αλλιώς. Θα φτιάξω λίστα με λόγους για να χαρώ και αν δε με καλύψουν θα … τέλος πάντων κάτι θα σκεφτώ. (αποφεύγω όπως καταλάβατε την μελαγχολία).

1. Είμαι υγιής. Για την ακρίβεια έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω ένα σοβαρό πρόβλημα στη μέση

2. Έχω καταφέρει να κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπώ και να βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που πολλοί θα ζήλευαν.

3.Έχω βγει δυνατή μετά από το χαμό αγαπημένων συγγενικών και φιλικών μου προσώπων.

4. Έχω γύρω που ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε.

Δεν ξέρω αν η λίστα με τους λόγους για να μελαγχολήσω θα ήταν μεγαλύτερη αλλά να σας πω την αλήθεια δε με ενδιαφέρει! Καθημερινά βρίσκω χιλιάδες λόγους να είμαι αισιόδοξη και αυτό μου αρέσει.

Το τραγούδι μιλάει για άλλη γιορτή αλλά επειδή εμένα μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, σας το χαρίζω.

Καλημέρα! (σήμερα δε θα πω καληνυχτα… έτσι απλά!)

Kάνω το update γιατί η λέξη της ημέρας στην “Aσπρη λέξη” δε μου μοιάζει τυχαία!

Ζουρλός

Ζουρλός -ή -ό: Τρελός, παλαβός, ανισόρροπος, αυτός που δεν συμπεριφέρεται λογικά, αλλά και ο ανώριμος:

Όταν θυμώσει κάνει σαν ζουρλός,

Μα είναι ζουρλός και κάνει αυτά τα πράγματα;

Ζουρλός χαρακτηρίζεται ειρωνικά κι αυτός που έχει εμμονή με κάποιον ή κάτι:

κάνει σαν ζουρλός γι’ αυτή τη γυναίκα,

είναι ζουρλός με την πεζοπορία.

Συναντάται και ο τύπος ζουρλαμένος. Ουσιαστ.: ζούρλ(ι)α, ζουρλαμάρα.

Ετυμ. <μσν. ζουρλός αβ. ετυμ. Σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη η λέξη προέρχεται από το βεν. zurlo, zurlo(n) -ς =άστατος, ελαφρόμυαλος, ρ. zurlar =παραληρώ, κάνω παλαβομάρες.

Ο Μπαμπινιώτης προτείνει και τις παρακάτω ετυμολογίες:

1. < ζερβός + τρελός (με συμφυρμό),

2. < (σ)βουρλός < σβουρίζομαι = γυρίζω σαν σβούρα, σαν τρελός.

Άνοιξε αυτό το κουτί…

… παραμύθι ν’ ακουστεί…

Όμως δεν ήταν παραμύθι. Είναι πραγματικότητα. Αυτό το κουτί, το μπαουλάκι μου, το κουτί των αναμνήσεων είναι γεμάτο αγάπη. Από φίλους. Ιδιαίτερους και ξεχωριστούς φίλους. Φίλους που κάποιοι άλλοι θα τους ονόμαζαν απλά “γνωστούς” ή “συναδέλφους”. Φίλοι αγαπημένοι. Φίλοι που αφιέρωσαν χρόνο για μένα. Και αυτό είναι ξεχωριστό και σημαντικό.

Είχα τα γενέθλια μου. Έκλεινα τα 32. Δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ τα γενέθλια αυτά. Κάθε φορά που ανοίγω το κουτί βλέπω αγάπη. Μυρίζω αγάπη (έχουν πάρει ένα υπέροχο άρωμα βανίλιας…).Νοιώθω αγάπη.

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ. Εσένα Βασιλη, Χριστίνα, Νίκο, Δημήτρη, Χρήστο, Χάρη, Μαντώ, Δέσπω, Νάνα, Νίκο, Νάντια, Νάνσυ, Ισίδωρε, Χριστίνα, Δημήτρη, Δημήτρη, Χρήστο, Πάνο, Κατερίνα, Νότη, Δημήτρη, Μιχάλη, Έφη, Άγγελε, Δημήτρη,Βασιλική, Βασίλη, Γιώργο,Σεμπαστιαν… Είστε μέρος του θησαυρού μου!

Η προετοιμασία μιας έκπληξης

To ταξίδι λοιπόν που ανεφερα σε προηγούμενη δημοσίευση δεν ήταν άλλο από την προετοιμασία μιας έκπληξης για τα 30ά γενέθλια του Βασίλη.

Άξιζε η αγωνία και το άγχος αν θα πετύχει…

Γιατί… ΠΕΤΥΧΕ!!!

Ελπίζω να το χάρηκε ο αποδέκτης τουλάχιστον όσο κι εμείς που το προετοιμάζαμε…

Χρόνια Πολλά Βασίλη…