Σήμερα γιορτάζεις.

Σε βάφτισαν Ευστάθιο. Οι περισσότεροι σε φώναζαν Στάθη. H μαμά μου σε φώναζε Σταθιό. Εγώ είχα την ιδιαίτερη χαρά και ευλογία να σε φωνάζω μπαμπά.

Δεν ξέρω τι λένε για τις σχέσεις πατέρα και κόρης αλλά εγώ δεν βίωσα κάτι διαφορετικό (ιδιαίτερη αδυναμία) σε σχέση με τον αδελφό μου. Μας αγαπούσες το ίδιο. Όλα τα παιδιά τα αγαπούσες. Όταν σε ρώτησα γιατί δεν κάνατε και άλλα παιδιά αφού το θέλατε τόσο μου απάντησες πως δεν θα άντεχες να σου ζητούσαμε κάτι πρώτης ανάγκης και να μην μπορούσες να μας το προσφέρεις. Γιαυτό ήμουν πολύ προσεκτική στο τι ζητούσα… Γιαυτό προσπαθούσα να “κάνω κουμάντο” (άσχετα αν ποτέ δεν θα κατάφερνα).

Δεν γκρίνιαξες ποτέ για τα παιδιά που φώναζαν στην γειτονιά το μεσημέρι. Ήσουν αυστηρός μαζί τους όταν έπρεπε αλλά τα υπερασπιζόσουν πάντα γιατί είναι παιδιά και έχουν δικαίωμα να παίξουν. Εγώ δεν τα ήξερα όλα με το όνομά τους. Εσύ τα ήξερες. Μου ζήτησες λοιπόν να αγοράσω ένα παιχνίδι για τον Ανδρέα γιατί γιόρταζε. Και μετά για την αδελφή του, για τον Ιγνάτιο, για τον Παναγιώτη… για όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Από ένα παιχνίδι για να παίζουν. Κάτι μικρό. Παραξενεύτηκα αλλά δεν είπα τίποτα. Σου πήρα τα δωράκια, τα έδωσες και η ζωή κύλησε ήσυχα.

Είπαμε όμως, σήμερα γιορτάζεις. Κάθε χρόνο θυμάμαι ,όταν ήμουν μικρή, πως η γιορτή σου ήταν ένα πανηγύρι. Μαζευόταν πολύς κόσμος. Φίλοι, συγγενείς… Εμείς προσπαθούσαμε να σερβίρουμε τους καλεσμένους, να βοηθήσουμε για το τραπέζι. Στα κρυφά πηγαίναμε και ανοίγαμε τα δώρα. Τα περισσότερα ήταν ποτά. Απογοητευόμασταν και τα κλείναμε διακριτικά… Μου άρεσε αυτή η μέρα. Έβλεπα φίλους σου που είχα χρόνια να δω. Δεν με πείραζε που δεν είχαν παιδιά για να παίξω. Χαιρόμουν αυτή την ημέρα. Όταν πέρασαν αρκετά χρόνια και βγήκες στη σύνταξη αποφάσισες να μην γιορτάζεις. Δεν είμαστε για τέτοια έξοδα μου έλεγες. Είχα θυμώσει τότε πάρα πολύ. Ήταν όμως η γιορτή σου και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να υπακούσω στη θέλησή σου.

Έχουν περάσει 3 χρόνια που λείπεις. Που μας λείπεις. Τα παιδιά ακόμη θυμούνται το παιχνίδι που τους χάρισες. Ήταν την τελευταία χρονιά που ήσουν κοντά μας…

Εμείς θυμόμαστε ακόμη την γιορτή σου. Και θα σου πω ένα μυστικό. Κάνουμε κάθε χρόνο τραπέζι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν γίνεται στο σπίτι μας. Και δεν έρχονται οι φίλοι και οι συγγενείς σου. Έρχονται άνθρωποι που δεν σε ξέρουν όμως σίγουρα θα ήθελες να τους έχεις γνωρίσει. Δεν σου φέρνουν δώρα αλλά σε ευχαριστούν γιαυτά που τους προσφέρεις εσύ. Δεν σου λένε “Χρόνια Πολλά” αλλά “Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου”.