Φώτα και σκιές…

Οι κατακτήσεις του Peslac (απαραίτητη γονική συναίνεση)

Νομίζετε ότι ο Peslac επειδή περιγράφει τόσο γλαφυρά και με λεπτομέρειες την εκδρομή στην Καλαμάτα, ότι τα ξέρετε όλα; Είστε γελασμένοι. Θα βγει η Λαμπίρη από μέσα μου και θα σας τα πω όλα…

Ξεκινάμε από το πρώτο βράδυ. Με το που μπαίνουμε στο μαγαζί που τραγουδάει ο Άλκης, εντοπίζει τον στόχο. Και εντοπίζεται φυσικά (η αλήθεια είναι με τα καραγκιοζιλίκια που κάναμε πριν μπούμε, αυτό ήταν εύκολο). Πιτσιρίκα (“μπέμπα” τη φώναζε), ξανθιά, τραγουδιάρα… Τι άλλο να θέλει ένας άντρας. Όλα τα τραγούδια του τα αφιέρωνε… Τον κοιτούσε και έλιωνε. Χαμογελάκια και διάφορα τέτοια χαριτωμένα ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Έλιωνε -λέμε- η κοπέλα. Βέβαια ο Peslac ήταν βράχος. Ούτε το όνομα της δεν την ρώτησε μπροστά μας. Τώρα τι έκανε μετά… δεν ξέρω δεν απαντώ.

Την επόμενη μέρα και αφού έχουμε χαθεί, μας έχει μαζέψει ο Θεοδοσάτος και μας έχει πάει στο κέντρο για να ξαναχαθούμε, αποφασίσει ότι θέλει να πάρει σύκα και παστέλια. Μπαίνουμε λοιπόν στο μαγαζί και με πλησιάζει μια κυριούλα και μου λέει “Το παλικάρι, μοιάζει με τον ηθοποιό”. Αν δεν ήξερα τι εννοούσε θα ρώταγα “ποιό παλικάρι; Ποιός ηθοποιός; Ένας ηθοποιός υπάρχει μόνο;” Ε, τότε γύρισα και κοίταξα τον Βασίλη οποίος δεν είχε βγάλει ούτε το καπελάκι του, ούτε τα γυαλιά ηλίου. Ντίβα σκέτη. Χαμογελάω στην κυριούλα και της λέω “Ναι”. Με πήρε από πίσω προσπαθώντας να επιβεβαιώσει την διαπίστωση ότι αυτός είναι. Έλα όμως που εγώ κυνηγούσα τον Βασίλη να του πω να συνεχίσουμε την πλάκα; Έτσι, άφησε άλλη μια γυναίκα με την απορία. (μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι θα έβρισκε τον συγκεκριμένο δρόμο για να πάει να συνεχίσει την φάση, χαχα)

Η τρίτη – και τυχερή – δεν κρατήθηκε. Μόλις τον είδε, τον ερωτεύτηκε αμέσως. Δεν κράτησε τους τύπους και του την έπεσε. Της έδινε και θάρρος ο Βασίλης οπότε τι να σας λέω…

Τι φιλιά, τι χάδια, τι αγκαλιές… Αφού τους έβλεπα και κοκκίνιζα. Αν είχε γρασίδι εκεί κοντά θα τους έβλεπα να κυλιούνται πάνω του και να ζούνε τον έρωτά τους. Σκέφτηκα να τραβήξω βίντεο και να το πουλήσω μετά αλλά με έπιασαν τα ηθικά μου διλήμμα. Αρκέστηκα σε μια φωτογραφία….

Η δική μου επιστροφή…

Για να μην διαβάζετε 2 φορές τα ίδια περιστατικά (και γιατί η σύγκριση μάλλον χαμένη θα με βρει), εγώ θα γράφω ότι ξεχνάει ο Βασίλης (σχετικά με το ΣΚ στην Καλαμάτα φυσικά) ή ότι είδαμε διαφορετικά.

Ξεκίνησα λοιπόν την Δευτέρα το πρωί στις 6. Παρόλο που είχα απειλήσει τον Βασίλη ότι θα τον ξυπνήσω να με χαιρετίσει, τον λυπήθηκα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσω για το ταξίδι χωρίς ipod μια και το χρυσούλι μου ήθελε ένα διωράκι να συνδεθεί στο laptop και φυσικά την ώρα που το ανακάλυψα ήταν ήδη πολύ αργά για να κάνω επισκέψεις.

Το πακέτο (δηλαδή εμένα) θα το πήγαινε στο ΚΤΕΛ ένας κουμπάρος μου. Και πολύ το είχα άγχος αν θα είναι στην ώρα του… Ήταν όμως και μάλιστα νωρίτερα. Φτάνω στο σταθμό μαζί με άλλους νυσταγμένους και βαριεστημένους σαν και μένα και περιμένουμε το λεωφορείο να έρθει.

Η θέση μου, ήταν δίπλα στο παράθυρο (χιχι) και έτσι θα μπορούσα να χαζέψω την θέα. Ο οδηγός άκουγε λαϊκά που γενικά δε με ενοχλούν αλλά για τόσο πρωί μου ήρθε κάπως. Σκέφτηκα το ipod, στραβομουτσούνιασα λίγο που είμαι τόσο καλή (χαχα) και δεν τον ξύπνησα, αλλά μετά το είδα αλλιώς. Πες ότι γυρίζω τώρα από σκυλάδικο. Ε, ρε γλέντια. η μουσική ήδη ακουγόταν πιο γλυκά…

Είπα ότι ήθελα να χαζέψω την θέα, ε; Είπα αλλά δυστυχώς η μισή διαδρομή ήταν σκοτάδι. Πίσσα. Άρα κοιμήθηκα.

Η υπόλοιπη διαδρομή απλά δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον, καθόμουν και εντελώς μόνη μου μια και το λεωφορείο ήταν ψιλοάδειο και όλοι ήταν αμίλητοι λόγω ώρα και νύστας και… Κοιμήθηκα!

Ξυπνούσα ανα διαστήματα γιατί χτυπούσε το κινητό αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Ο ύπνος είναι πάντα στη δεξιά μου τσέπη. Κάποια στιγμή φτάνω στην Αθήνα όπου είμαι προετοιμασμένη για χοντρό πακέτο με το ταξί. Ευτυχώς όμως βρήκα αμέσως και μάλιστα κάποιον που ήξερε την περιοχή που είναι η δουλειά μου και με πήγε γρήγορα (σχετικά). Έτσι έφτασα αισίως στη δουλειά στις 10.30, και αναχώρησα έχοντας παραδώσει πλέον τα όπλα στις 8 το βράδυ.

Δεν ταλαιπωρήθηκα, το λέω, αλλά 1.000 φορές καλύτερο το τρένο. Κάνεις βόλτα, δεν είσαι όλη την ώρα σε μια καρέκλα καθηλωμένος. Τελειώστε γρήγορα τα έργα, για να μπορούμε να ερχόμαστε με τρένο πλέον.

Oι χαμένοι, η χαμένη και το χάσιμο…(η αποκάλυψη)

Θυμόσαστε – ελπίζω, γιατί αν δε θυμόσαστε, βαριέμαι να βρω το link – που πέρυσι είχα ένα πρόβλημα με τους χαμένους που όλοι έψαχναν να βρουν και κάθονταν με τις ώρες και συζητούσαν διάφορα σενάρια. Kαι εγώ ήμουν “στην απ’ έξω” γιατί δεν παρακολουθούσα “Lost”. Tο’ πα και το’ κανα λοιπόν. Eντατικά όλο αυτό το διάστημα και τώρα έγινα και εγώ φανατική. Kάθε φορά που βγαίνει επεισόδιο γίνεται πανικός. Πρέπει να το “κατεβάσουμε” να το αντιγράψουμε και να προλάβουμε να το δούμε γιατί την επόμενη ημέρα έχει… συζήτηση.

Tο πρώτο επεισόδιο του 4ου κύκλου λοιπόν, βγήκε. Tο είχα μαζί μου στην Kαλαμάτα. Έπρεπε να το δω. Έπεισα και τον Bασίλη ότι πρέπει να το δει και εκείνος (που – άλλο κόλλημα – ήθελε να δει πολλά επεισόδια μαζί) και το είδαμε.   E, δεν το είδαμε τελικά. (Aκολουθεί αποκάλυψη…)

Mόνος του το είδε (σσσσσς, δεν το ξέρει ακόμη). Γιατί εγώ είχα γράψει τους υποτίτλους αλλά το laptop του δεν τους έπαιζε. Kαι καλά αυτό ήταν πρόβλημα. Eγώ λοιπόν είχα αράξει ωραία και καλά, παρακολουθούσα, σχολίαζα κιόλας, αλλά στην πραγματικότητα KOIMOMOYN.

Ξύπνουσα ανα διαστήματα και σχολίαζα ότι έδειχνε εκείνη την ώρα. Tο κορυφαίο είναι ότι ξύπνησα λίγο πριν την τελευταία σκηνή, και έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Όταν η φύση και οι άνθρωποι… ζωγραφίζουν

 

Από το Σαββατοκύριακο στην Καλαμάτα… (δεν έχω το κουράγιο να γράψω περισσότερα αυτή τη στιγμή).

Όσα ευχαριστώ και να πω στις οικογένειες Θεοδοσάτου και Άλκη θα είναι λίγα. Καταφέραμε να σας αναστατώσουμε σε χρόνο dt. Αλλά χαίρομαι γιατί μας δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να σας ζήσουμε από κοντά. Έχετε δυο υπέροχες οικογένειες… (δεν λέω άλλα). Και οι Ζουζούδες, κούκλες… Η κάθε μία την δική της προσωπικότητα.

Και η παρέα του peslac έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να περάσω καλά. Αν δεν χανόμασταν κάθε φορά που “ήξερε τον δρόμο”, δε θα γνώριζα ποτέ τόσο καλά την Καλαμάτα. Και φυσικά υπήρχε πάντα η διακριτική παρουσία του Θεού να μας δείξει τον σωστό δρομο. 😉

Ευχαριστώ πολύ. Όλους και για όλα… (πω πω, μελό βγαίνει…)