Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τρελό κέφι εχθές. Είχα ταλαιπωρηθεί και από το κάψιμο… Όμως ξεκίνησα για το χορό. Μόνη μου. Το είχα ανάγκη (όχι το μόνη μου, το χορό).
Έκανα ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Από τη μία σκεφτόμουν τα θετικά (και την υπόσχεση που είχα δώσει ότι θα πάω) και από την άλλη ξεπηδούσαν λόγοι για να γυρίσω.
Δεν γύρισα όμως… Φτάνω στην αίθουσα. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά… Λείπει ο δάσκαλος! Δεν πειράζει… Το πάρτυ δεν έχει αρχίσει. Τι στο καλό; Κοιτάζω το ρολόι μου έπρεπε να είχε αρχίσει. Με αρπάζει από το χέρι ο Ζ.
– Σιγά καλέ μου και έχω καεί. Πονάω…
– Πως έγινες έτσι βρε χαζό;
– Ηλίθιο παρακαλώ! Δεν σκέφτηκα ότι θα έχει ήλιο.
(έκανε κάτι γκριμάτσες αλλά δεν τις πολυκατάλαβα)
– Σε άφησαν μόνη σου σήμερα;
– Ναι.
– Εντελώς μοναχούλα;
– Με τρομάζεις! Δεν είναι πρώτη φορά που έρχομαι μόνη μου.
Γελάει λίγο και παίρνει το σοβαρό ύφος που σιχαίνομαι.
– Λοιπόν σήμερα, θα κάτσεις εδώ (το εδώ είναι σχεδόν το κέντρο της αίθουσας) γιατί θα χορεύεις συνέχεια. Υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό;
– Όχι κανένα… (φτου! ξινό θα μου βγει το χθεσινό παγωτό. Τι στο καλό κάμερες μου έχουν βάλει;)
Κάνει μια βόλτα και ξανάρχεται…
– Αν θελήσεις να κάτσεις…
– Δε θα θελήσω! (είμαι και πεισματάρα!)
Το πάρτυ αρχίζει. Μαζί και το μαρτύριο; (ευτυχώς λείπει ο άλλος οπότε δεν κινδυνεύω για πολύ, τις γυναίκες δεν τις φοβάμαι).
Ξεκινάμε “χαλαρά”.
– Να σου πω, όλες τις φιγούρες που πρέπει να με πιάνεις τώρα τις θυμήθηκες; Καίγομαι σου λέω.
– Και λιώνεις;
– Όχι ακόμα…
Τι ήθελα και το είπα… Ο χορός αλλάζει. Δυναμικά. Και το ξέρει απ’ έξω το τραγούδι! (που σημαίνει ότι σταματάει απότομα όταν ο ρυθμός το απαιτεί και με κοψοχολιάζει, αλλά μ’ αρέσει!)
Τελειώνει το πρώτο μαρτύριο. Πάω για ποτό! Εκεί θα σωθώ για λίγο. Για πολύ λίγο όμως γιατί ακούω μια φωνή
– Πάρε παραγγελία από την Έλενα και θα έρθει να το πάρει σε λίγο.
– Γκρρρρ
Μπαίνουν ελληνικά. Πάω τουαλέτα! Επιστρέφοντας κάποιος χαμογελάει.
– Εδώ που κάθεσαι πρέπει να χορέψεις και ελληνικά…
– Ξέχνα το!
– Γιατί;
– Γιατί δεν πάει έτσι. Εγώ δεν χορεύω (τσιφτετέλι συγκεκριμένα).
Δεν υπέκυψα. Ή μάλλον δεν υπέκυψε στις απειλές μου οτι θα κλείσω πακέτο oriental με αποκλειστικό δάσκαλο αυτόν.
Και εκεί που κάθομαι αμέριμνη (και ξεθεωμένη από δεν ξέρω και εγώ πόσους χορούς) έρχεται ο Γ. Ο οποίος Γ. μας έχει έρθει φορτσάτος, με όρεξη και αν ήταν αεικίνητος μια φορά, τώρα δεν την παλεύεις να τον παρακολουθήσεις. Μια οπτασία ήταν όταν χόρευε. Με άλλους… Έλα όμως που τώρα θέλει να χορέψει μαζί μου!
– Εεεεε ναι (δε λέω και όχι η άτιμη).
Αυτό ήταν. Έχασα την επαφή με το χώρο, με το χρόνο, τα πάντα. Τον “έχασα” μόνο 2 φορές και αυτό για μένα είναι κατόρθωμα. Τόσες στροφές νομίζω ότι δεν έχω κάνει ποτέ μου. Και να σκέφτομαι τους 2 γιατρούς που είχα αφήσει να συζητάνε στο blog και να λέω… άχου θα πέσω στα χέρια τους να μου το θυμηθείς και θα γίνω Αστός. Το τραγούδι κράτησε 5 λεπτά (ή 5 χρόνια θα σας γελάσω!)
Και αφού πάω να κάτσω να συνέλθω με πλησιάζει ο Ζ.
– Τα παπούτσια σου που είναι;
Προς στιγμήν νόμιζα ότι είχαν βγει τα παπούτσια μου αλλά μετά θυμήθηκα ότι μάλλον εννοούσε τα χορευτικά.
– Τα ξέχασα! Και τώρα που το σκέφτομαι πάω μέχρι το σπίτι να τα φέρω…
Άλλη φορά δεν ξαναλέω ότι έχω έρθει μόνη μου. Περιμένω παρέα. Μεγάλη παρέα…
Lnas's place 