Οδηγώ και είμαι λιώμα;

Πριν πολλάαααα χρόνια (άκου γεννηθείς το 93, με σύγχισες μικρό!), όταν ξεκίνησα δειλά δειλά να δοκιμάζω τα πρώτα μπουκάλια Τεκίλα ο αδελφός μου μου είχε πει: “Να ξέρεις,  όταν πίνει κάποιος, μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά του. Συνήθως βγάζει μια πλευρά του χαρακτήρα του, που έχει κρυμμένη τον υπόλοιπο καιρό”. Δεν το κατάλαβα εντελώς, παρόλο που “είδα” για ποιο λόγο μου το έλεγε. Παρόλα αυτά ήταν ρήση του μεγάλου αδελφού και – όπως κάνω πάντα – την κράτησα καλά φυλαγμένη για χρήση όταν και εφόσον…

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, κατάλαβα τι εννοούσε. Είχα δει παρέες να διαλύονται, φιλίες να δοκιμάζονται άσχημα, σχέσεις να κλωνίζονται… (παραβλέπω τα αρνητικά σχόλια που σκέφτηκες!) Είχα μάθει όμως απλά να παρατηρώ και να κρίνω εκ του αποτελέσματος. Ένας άνθρωπος που εκτιμούσα πριν, σίγουρα “πέφτει” στα μάτια μου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι χάνει την εκτίμηση μου (πολύ σημαντικό πράγμα, μη χάσει!) απλά ξέρω πλέον που… βαδίζω.

Η αφορμή όμως για την εγγραφή ήταν άλλη. (ε, ναι δεν ξύπνησα πρωί πρωί για να γράψω για ποτά και για ξενύχτια μόνο)

Μια εντελώς ασύμβατη παρέα που τους ενώνει ένα μόνο πράγμα αποφασίζει να βγει για φαγητό (για την ακρίβεια, προσκαλείται από ένα άτομο, σαν επιβράβευση). Οι ηλικίες ποικίλουν… Το κρασί ρέει άφθονο… Οι συζητήσεις χαλαρώνουν. Δεν είμαι πουριτανή αλλά όταν στην παρέα υπάρχουν ανήλικα παιδιά (που τα έχουν εμπιστευτεί σε κάποιους ανθρώπους) τα οποία δεν σέβεται κανείς, γίνομαι έξαλλη. Η συζήτηση γίνεται… πικάντικη, πολύ όμως. Το κρασί συνεχίζει να ρέει… Τα αίματα ανάβουν. Η συζήτηση παίρνει φωτιά. “Ρε παιδιά, τί γίνεται εδώ; Η γυναίκα του τάδε την πέφτει στον δείνα ενώ ο τάδε είναι μπροστά;” Έρχεται ο λογαριασμός. Ο οικοδεσπότης ακροβατεί ανάμεσα στο λιώμα και στο έχω χάσει την μπάλα και δεν το ξέρω. Να μην πολυλογώ, η πρόσκληση τελικά ήταν απλά πρόταση για φαγητό. Ο καθένας πλήρωσε τα δικά του (πολύ στενοχωρήθηκα όταν το ανήλικο μετρούσε το χαρτζιλίκι του) και ξεκινήσαμε για … κάπου αλλού. Οι οδηγοί, χμ… δεν ήταν και πολύ νηφάλιοι.

– Το παιδί να το πάω εγώ σπίτι του;

– Όχι, όχι άστο, θα το πάω εγώ. Το είπα στη μητέρα της… είπε ο μεθυσμένος και φόρεσε το καλό του χαμόγελο.

– Το ότι είσαι λιώμα, το είπες;

– Ε, όχι και λιώμα με λίγο κρασάκι.

Το παιδί θα ακολουθήσει την παρέα (δεν έχει μεγάλο αδελφό για να την ενημερώσει…). Εξάλλου έχει πει στη μαμά της ότι θα την πάει ο άλλος στο σπίτι, ευκαιρία για να ζήσει τη ζωή των μεγάλων.

Εγώ, ήρθε η ώρα να αποχωρήσω. Γέρασα πια και δεν αντέχω τα ξενύχτια και τα ξύδια 😉

Υ.Γ. Τελικά ο τίτλος είναι λίγο άσχετος 😉