Το πιο σωστό… “λαθος”

Το ραδιόφωνο πήρε πρωτοβουλίες και άρχισε να ψάχνει μόνο του σταθμούς. Όταν δεν ακούω κάτι συγκεκριμένο, αυτό μου αρέσει. Χαλάρωσα λοιπόν και απόλαυσα το χρουτς χρουτς του ραδιοφώνου. Σταματάει σε έναν σταθμό που εκείνη την ώρα κάποιος μιλούσε. Α, δε θέλω τέτοια… Μουσική είπαμε να ακούσουμε όχι μπλα μπλα.

Τέλος πάντων, εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να αλλάξω σταθμό και έτσι άκουσα για λίγο τι είχε να πει ο καλλιτέχνης. Ανάμεσα στα άλλα είπε: – Ήταν ένα σωστό λάθος.

Ορίστε; Τι είπε ο άνθρωπος; Αμέσως όλοι οι μηχανισμοί δουλέματος άρχισαν να δουλεύουν στο φουλ. Επαναλάμβανα την ατάκα για μπορέσω να την… “τσακίσω”. Η επανάληψη λένε είναι μητέρα της μάθησης και έτσι εγώ λέγοντας λέγοντας και ξαναλέγοντας την φράση, άρχισα να την σκέφτομαι. Είμαι σίγουρη ότι ο καλλιτέχνης δεν την είχε σκεφτεί τόσο πολύ πριν την ξεστομίσει…

Μπορεί ένα λάθος να είναι σωστό; Πόσες φορές έχουμε κάνει κάτι που όλοι θεωρούν λάθος, και όμως είναι το πιο σωστό; Πόσες φορές έχουμε “επιτρέψει” ένα λάθος στη ζωή μας για να μην πληγώσουμε κάποιον και όμως τελικά καταλήγει να είναι το σωστό; Αυτές οι ερωτήσεις – απορίες είχαν συγκεκριμένα παραδείγματα και πραγματικά με τρόμαξε η σκέψη ότι ναι είχε δίκιο. Μπορεί ένα “λάθος” να είναι σωστό.

Τις σκέψεις μου διάκοψε μια ανεγκέφαλη η οποία οδηγώντας ανάμεσα στις 2 μοναδικές λωρίδες του δρόμου, άνοιξε το παράθυρου του οδηγού και πέταξε με μίσος στην ίδια ευθεία, όχι χαμηλά, ένα κουτάκι αναψυκτικό το οποίο ήταν γεμάτο και φυσικά δεν είχε δει αν περνάει κάποιο μηχανάκι ή πεζός ή οδηγός άλλου αυτοκινήτου (εγώ) που θα μπορούσε να προκαλέσει ατύχημα… Άσχετο!

Tο χαστούκι

Kαι εκεί που όλα πάνε καλά. Έχω βάλει πολλά πράγματα σε μια τάξη έρχεται το… χαστούκι.

Για να με ταρακουνήσει. Nα μου θυμίσει ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.

Για να με συνετίσει. Nα μου δείξει ότι κάπου είμαι λάθος.

Για να με διδάξει. Ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Oύτε καν αυτά που νομίζεις ότι έχεις κατακτήσει.

Για να με πονέσει. Έστω και λίγο, αρκεί να καταλάβω την διαφορά. Kαι τον πόνο που ενδεχομένως προκάλεσα και εγώ.

Tελικά ένα “χαστούκι” μπορεί να αλλάξει μια ζωή; Tη δική μου;

Κάπου σε ξέρω…

Και αφού έχω εξαντλήσει όλη μου την κοινωνικότητα (έτσι νομίζω) στην προσπάθεια να γνωρίσω συνεργάτες που έχουμε επικοινωνία μόνο με mail και τηλ. βγαίνω για καφέ με φίλους.

Το ραντεβού στο μετρό Πανεπιστήμιο. Την ώρα που βρισκόμαστε όλοι, κατηφορίζει ένας νεαρός. Κοιταζόμαστε επίμονα. Τον ξέρω σίγουρα… Με ξέρει; Λες; Ένα βήμα μετά από μένα μιλάει στον φίλο μου. Και τότε -σίγουρη πως είναι αυτός που νομίζω – ορμάω και του λέω: “Μόνο αυτόν χαιρετάς; Εμένα στο φτύσιμο;”

Αρχίζουν οι απαραίτητες χαιρετούρες και οι κουβέντες του στυλ δεν ήμουν σίγουρος… Εγκάρδιοι χαιρετισμοί… Ο φίλος μου έχει μείνει κάγκελο.

– Ρε παιδιά που γνωρίζεστε;

– Εμείς δε γνωριζόμαστε; Είχαμε συναντηθεί στο … μαγαζί.

– Σε ποιό μαγαζί βρε παιδια;

Επεμβαίνω εγώ “Στα γενέθλιά μου”….

– Α!! Όχι, ο Κώστας δεν ήταν στα γενέθλιά σου.

– Ο Κώστας, ποιός Κώστας; Ο Αντώνης δεν είσαι;

……..

(όπως καταλάβατε, δεν ήταν ο Αντώνης….) Oι υπόλοιποι γελάνε ακόμη…

Συγγνώμη, λάθος!

Και έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι μάλλον έχεις κάνει λάθος. Λάθος εκτίμηση, λάθος επιλογή, λάθος δρόμο, λάθος λεωφορείο, λάθος…

Και έχεις τρεις επιλογές:

1. Να κάθεσαι και να γκρινιάζεις όλη σου την υπόλοιπη ζωή (που δεν ξέρεις πόση θα είναι) και να ψάχνεις αιτίες ή ενόχους για το δικό σου λάθος.

2. Να δεχτείς ότι έκανες λάθος και να οδηγηθείς προς το σωστό.

3. Να συνεχίσεις το λάθος, πείθοντας τους άλλους και τελικά και τον εαυτό σου ότι είναι το σωστό.

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά θα έκανα. Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Άλλωστε αυτό είναι σχετικό.

Ξέρω όμως ότι όταν κάνω λάθος που αφορά και άλλους ανθρώπους οφείλω να πω: ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΛΑΘΟΣ.