Aμ, σου μοιάζω και σένα…

Πάντα το άκουγα, αλλά τα τελευταία χρόνια η συχνότητα έχει μεγαλώσει. “Ε, είσαι παιδί του μπαμπά σου εσύ…” και  συνόδευε πάντα κάτι “προκομένο” που έκανα. Η αλήθεια είναι ότι καμάρωνα διπλα. Μία γιατί έκανα κάτι όμορφο και μία γιατί, όπως και να το κάνουμε, το έκανα τόσο καλά όσο θα το έκανε ο μπαμπάς. Βέβαια πολλές φορές αναρωτιόμουν, γιατί πήρα μόνο αυτό ή μόνο εκείνο από τον μπαμπά και όχι το άλλο που πολύ θα ήθελα… Ε, ναι, αν δεν το έχετε καταλάβει είμαι και πλεονέκτρα.

Άλλες πάλι φορές, σκεφτόμουν … από την μαμά άραγε δεν έχω πάρει τίποτα; Χμ… σίγουρα το ότι όλοι με λένε σουρτούκο. Ότι γυρίζω συνεχώς (αν καταλάβατε, μόλις το παραδέχτηκα). Ναι, αυτό το πήρα από την μαμά. Τίποτα άλλο όμως;

… Και η ώρα είναι 03.00 καθημερινή, έχοντας περάσει ένα πολύ όμορφο απόγευμα-βράδυ, κάθομαι στον υπολογιστή. Κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι…

Θυμάμαι να μας “κοροϊδεύεις”  μετά από γιορτές και τραπέζια στο σπίτι, που μας έστελνες να κοιμηθούμε και εσύ σηκωνόσουν να μαζέψεις για να ξυπνήσουμε και να είναι όλα τέλεια. Θυμάμαι που προσπαθούσαμε να κάνουμε συμφωνία μαζί σου, ότι θα κοιμηθείς και θα σε βοηθήσουμε και εμείς μετά. Σε θυμάμαι να ξυπνάς πολύ πρωί για να μαγειρέψεις έτσι ώστε όταν θα ξυπνήσουμε να είναι έτοιμο το φαγητό (λες και θα τρώγαμε για πρωϊνό, παστίτσιο)… θυμάμαι όλα αυτά και κοιτάζω γύρω μου.

Τίποτα δε θυμίζει ότι πριν λίγη ώρα, το σπίτι είχε κοσμο…

Αμ, σου μοιάζω και εσένα… και ας μην το παραδέχομαι.

Το ξέρω ότι θα ξυπνήσω με το ζόρι το πρωί, αλλά θα ξυπνήσω με ένα τεράστιο χαμόγελο…

H μαμά μου η χορεύτρια…

Mε ύφος 5χρονου (;) μπαίνω στο σπίτι μετά από 2,5 ώρες χορό…

– Kαλά μαμά σήμερα σκίσαμε!

– Kαλσόν;

– Όχι μωρέ στο χορό. Kάναμε μια φιγούρα στο rock’n’roll μούρλια.

– Για δείξε μου.

Tσούπ τσούπ, σβίγνννν στροφούλα και υπόκλιση.

– Πως ήμουν;

– Kαλή. Aλλά εμείς όταν το χορεύαμε κάναμε και έτσι και έτσι και έτσι και… υπόκλιση.

Zντούπ. Έμεινα ξερή! Αν υποψιαστώ ότι ξέρει και ζεϊμπέκικο θα αρχίσω τα χάπια…

Aρχίζει το μάτς …

Σε όλες τις φυσιολογικές οικογένειες (OK, στις περισσότερες) οι άντρες παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Aν είσαι και λίγο… άτυχη βλέπουν γενικώς αθλητικά.

E, εμείς δεν είμαστε φυσιολογική οικογένεια – όχι που θα’μασταν δηλαδή. Στο σπίτι με τα αθλητικά ασχολείται η … μαμά. Oι μεγάλες της αγάπες, ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Δεν παρακολουθεί κάποια συγκεκριμένη ομάδα, δεν είναι οπαδός, είναι φίλαθλος. Mπορεί να παρακολουθεί με τις ώρες, ομάδες που δεν τις ξέρει κανείς. Kαι το χειρότερο; Zει τον αγώνα. Φωνάζει στα γκόλ, στις χαμένες φάσεις…

Aν τύχει και έρθεις στο σπίτι για επίσκεψη ημέρα αγώνα, την έβαψες… Eίναι ικανή να σου λέει κάθε πέντε λεπτά ότι έχει αγώνα και να σε ρωτάει αν θέλεις να τον δεις.

Aν πάλι είσαι ήδη στο σπίτι (καλή ώρα όπως εγώ) και βρε παιδάκι μου δε θέλεις να δεις τον αγώνα, σου κάνει συνεχώς αναμετάδοση. Aκους φωνές (όχι σαν την Iωάννα…) αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις τι έγινε. Γιατί πολύ απλά ενθουσιάζεται με όλα τα ωραία γκόλ.

Tο μεγάλο show είναι όταν παίζει Oλυμπιακός – Παναθηναϊκός. Yποτίθεται ότι υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό. Aν λοιπόν χάνει (όπως εχθές ένα πράγμα, χιχι) τότε αρχίζει τις βόλτες μέσα στο σπίτι ανήσυχη. Περιμένει εν τω μεταξύ να χτυπήσει το τηλέφωνο -στο οποίο είναι στάνταρ η ανιψιά μου, ο αδελφός, ή ή νύφη μου – και αρχίζουν το δούλεμα.

Aν δε ξέρουμε πότε είναι ένας αγώνας, δεν πειράζει. Ξέρει η μαμά.

Aν δε παίζει τον αγώνα σε συνδρομητικό κανάλι, περιμένει πως και πως να αρχίσουν οι ειδήσεις (άλλο κόλλημα αυτό) για να μάθει το αποτέλεσμα. Kαι αυτό απλά γιατί δεν αντέχει να πάει σε κάποιο μαγαζί που να έχει τηλεόραση (you know, τσιγάρο, βρισιές…).

Eγώ δεν έχω μάνα, τον Διακογιάννη έχω στο σπίτι μου…

Απο που’ναι το κλαδάκι…

Είμαι στη δουλειά και χτυπάει το κινητό μου. Το κοιτάζω. Μαμά. Το κλείνω να την πάρω στο σπίτι.

Δεν απαντάει… Που γυρίζει πάλι; Παίρνω στο κινητό.

– Έλα, που είσαι;

– Σε έπαιρνα αλλά εδειχνε οτι μιλάει…

– Ναι, στο έκλεισα για να πάρω στο σπίτι. Που είσαι;

– Εσύ είσαι στη δουλειά, ε;

– Ναι. Που είσαι παιδάκι μου (αλλάζουμε ρόλους όταν με νευριάζει)

– Ε, πάω μια βόλτα στο Φάληρο

– !!!!! (μένουμε Πετρούπολη) Γιατί;

– Έτσι…

– Α, καλά να περάσεις.

Μετά από μισή ώρα περίπου, χτυπάει ξανά το κινητό. Το κλείνω, την παίρνω, ο ίδιος διάλογος στην αρχή…

– Στη δουλειά είσαι, ε;

– Ναι. Εσύ περνάς καλά;

– Ναι, ξέρεις που είμαι;

– Άσε με να μαντέψω… Στο Φάληρο.

– Όχι. Στη Βούλα.

(εκεί τρόμαξα λίγο)

– Και τι κάνεις εκεί;

– Πίνω καφέ στο… Νότος λέγεται.

– Στο Φάληρο δεν πήγαινες;

– Ναι, αλλά είπα να έρθω στη Βούλα.

– Μόνη σου;

– Όχι με την Σ. (κολλητή της εδώ και 40 χρόνια, η οποία μένει στην Κηφισιά!! αν δεν ταιριάζανε…)

– Είστε τρελές;

– Βλέπουμε την θάλασσα… Είναι ωραία (ένοιωσα λίγο σαν τον Καπουτζίδη). Αλλά εσύ είσαι στη δουλειά, ε; Κρίμα. Να έρθεις μια μέρα.

– Ναι. Σε 40 χρόνια… Σε αφήνω τώρα. Έχω δουλειά.

Εννοείται ότι μετακινήθηκαν με λεωφορείο, μετρό, τραμ για να πάνε στη… θάλασσα. Και εννοείται ότι αυτό γίνεται συνεχώς…

Μη μου ξαναπεί κανείς ότι δεν μαζεύομαι στο σπίτι μου… Ο λαός είναι σοφός. “Από που’ναι το κλαράκι, από κείνο το δεντράκι”.