Μάτια που δεν βλέπονται

(σκέψεις σκόρπιες, με αφορμή μια συνάντηση μετά τις διακοπές)

… γρήγορα λησμονιούνται, λέει ο λαός και δεν είχα λόγο να το αντικρούσω. Όταν ήμουν μικρή, αυτό. Έτσι με τρόμαζαν οι αποχωρισμοί, τα ταξίδια, οι επιστροφές. Φοβόμουν όχι ότι θα ξεχαστώ, αλλά ότι θα ξεχάσω.

Ίσως για να ξεπεράσω το φόβο μου αυτό, η μοίρα που φύλαξε πολλούς αποχωρισμούς, ταξίδια και αρκετές επιστροφές. Έμαθα να μη φοβάμαι πια την δύναμη των συναισθημάτων. Ναι, ξεχνιούνται. Όχι όμως όταν μια σχέση (και δε μιλάω μόνο για ερωτική) είναι δυνατή, έχει βάσεις.

Έχω συναντήσει άτομα μετά από 6 χρόνια απουσίας και μια αγκαλιά τους, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα αναζωπυρώνει τη σχέση. Σα να μην έλειψαν ποτέ. Στο διάστημα αυτό σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά. Έχουν γίνει μανούλες, μπαμπάδες (τελικά μόνο εγώ έμεινα μπακούρι, ρε!) και όμως, ξέρω ότι θα είναι εκεί για μένα. Ξέρουν ότι θα είμαι εδώ γιαυτούς.

Έχω συναντήσει άτομα που μόλις δέκα λεπτά μετά τον αποχωρισμό μας, μου λείπουν ήδη και άλλους που μόλις συμβεί μια αλλαγή στη ζωή τους ή στη ζωή μου, χάνονται. Λογικό. Δε μας έδενε τίποτα περισσότερο από εκείνη τη συγκεκριμένη δραστηριότητα ή γεγονός.

Έχουν επιστρέψει άτομα στη ζωή μου “απαιτώντας” να μην έχει αλλάξει τίποτα. Δεν δέχονται καμία αλλαγή, καμία εξέλιξη. Όμως υπάρχει. Και όσο καλή διάθεση αν έχω, δε μπορώ να δεχθώ ανθρώπους που δε δέχονται την εξέλιξή μου.

Ο χρόνος της “απουσίας” μπορεί να είναι από πολύ μικρός (όταν κάτι βιώνεται έντονα, ο χρόνος μπορεί να μοιάζει τεράστιος) ή πολύ μεγάλος. Έρχεται εκείνη η στιγμή που επιστρέφεις και δεν ξέρεις πως θα σε δεχθεί ο άλλος. Πως θα τον δεχθείς εσύ… Αντέχεις τις αλλαγές, αντέχεις;

Και τότε τα μάτια είναι αυτά που θα σε προδώσουν. Θα μαρτυρήσουν αν ξέχασες ή όχι. Αν χάρηκες ή όχι.

Τα δικά σου μάτια αυτό μου το έδειξαν. Ελπίζω να σου απάντησαν και τα δικά μου.

Αυτά τα μάτια…

Τι έχουν δει… Πολύ αγαπημένο κομμάτι.

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

Πριν αρκετό καιρό είχε έρθει μια φίλη στο σπίτι. Είχε να με δει καιρό και το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι κάτι έχω. Αρχικά το αρνήθηκα, όμως επέμενε. Την ρώτησα πως το ξέρει και μου είπε το κλασικό εκνευριστικό σλόγκαν “Το είδα στα μάτια σου!”

Ένιωσα μικρό παιδάκι που το ξεγέλασαν με κάτι εντελώς χαζό για να του αποσπάσουν αυτό που ήδη υπήρχε μέσα του. Και όμως! Μετά από λίγο μου εξήγησε ότι τα μάτια αλλάζουν χρώμα ανάλογα με την διάθεση (και εγώ που νόμιζα ότι αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τα ρούχα ή το μακιγιάζ). Ειδικά τα ανοιχτόχρωμα μάτια είναι πολύ εύκολο να τα αναγνωρίσεις.

Όταν είσαι στενοχωρημένη τα μάτια σου σκουραίνουν. Γίνονται βαθύ γκρί.

Όταν είσαι χαρούμενη τα μάτια σου λάμπουν. Έχουν ένα σιέλ χρώμα του ουρανού.

Όταν σε απασχολεί κάτι, γίνονται θαμπά. Κάτι ανάμεσα σε γκρι και σε γαλάζιο.

Μου είπε για όλα τα χρώματα και για όλες τις διαθέσεις. Προσπάθησα να κάνω το πείραμα και εγώ. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι τα μάτια μου (έτσι όπως τα έβλεπα εγώ), δεν άλλαζαν χρώμα αλλά τρόπο που κοιτούσαν. Όταν ήμουν στενοχωρημένη ζητούσαν βοήθεια, όταν με απασχολούσε κάτι, κοιτούσα σα να ψάχνω κάτι και όταν ήμουν χαρούμενη πραγματικά έλαμπα.

Δεν ξέρω αν το τραγούδι “Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε” ή η φίλη μου είχε δίκιο, πάντως από τότε ποτέ δεν θα αισθανθώ “κορόιδο” αν κάποιος μου πει “Κάτι έχεις, το βλέπω στα μάτια σου”. Εξάλλου και εγώ καταλαβαίνω πολλά κοιτώντας τον άλλο μες στα μάτια.