Ταξίδι στο χρόνο

Πριν πολλά χρόνια με κάλεσε μια φίλη στο πάρτυ της. Περάσαμε υπέροχα και στο τέλος μας χάρισε απο ενα cd (είπαμε πολλά χρόνια πριν) με τραγούδια που είχε επιλέξει. Σαν δώρο, για να θυμόμαστε εκείνη τη μέρα. Μου φάνηκε πολύ τρυφερό σαν κίνηση.

Η ανάμνηση αυτή ήρθε όταν φέτος, έλαβα «δώρο» ενα καινούργιο άλμπουμ που συμπτωματικά συνέπεσε με τη γιορτή του φίλου που μου την χάρισε.

Και βάζω να το ακούσω. Ψυχαναγκαστική γενικά, δεν ξέρω πως το κατάφερα και άκουσα πρώτο, το πέμπτο τραγούδι. Και κόλλησα. Άσχημα. Το άκουγα συνέχεια. Ήθελα να ακούσω και τα υπόλοιπα αλλά αυτό κάτι είχε που δε με άφηνε να ξεκολλήσω.

Σύγχρονο τραγούδι που όμως με πηγαίνει πίσω στην εφηβεία. Στα παρτυ, στα μπλουζ, στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Σας αφήνω να το απολαύσετε…

Στίχοι που κάτι μου λένε…

Όταν διάβασα αυτή την εντολή άρχισα να σιγομουρμουραω διάφορα τραγούδια. Ελληνικά και ξένα. Όλα είχαν κάτι διαφορετικό να μου πουν.

Όλα μου θύμιζαν όμως κάτι. Ή κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής μου ή κάποιο πρόσωπο. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό ήθελα. Ήθελα να βρω έναν στίχο που λέει κάτι σε μένα ή για μένα. Χωρίς να μου θυμίζει ένα και μόνο πρόσωπο. (Αυτό δεν είναι καλό βέβαια).

Ο στίχος λοιπόν…

«Μεγάλα λόγια μη μου λες
όσα ακούω τα ξανάκουσα
τόσες φορές
Μεγάλα λόγια μη μου πεις
μείνε και τίποτα μη μου υποσχεθείς

Μεγάλα λόγια δε θα πω
στην αγκαλιά μου ως το πρωί
θα σε κρατώ
κι αν είμαστε η εξαίρεση εμείς
μεγάλα λόγια θα σου πω
και θα μου πεις».

Συγγνώμη, δεν ανήκει στα ποιοτικά ακούσματα μου, αλλά είναι απο τα τραγούδια αυτού του ρεπερτορίου που έχω ξεχωρίσει.

Δείξε μου

Κάτι σκοτείνιασε. Και δε μου αρέσει το σκοτάδι. Το φοβάμαι…

Φώτα, λοιπόν (με ένα πολύ πολύ αγαπημένο μου τραγούδι).

 

Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα

Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα

Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Δείξε μου πώς να σ’αγαπάω

Δείξε μου πώς να σου το πω

Ό,τι άλλο πω φαίνεται άδειο

Ρίξε μου φως να τραγουδώ.

Μάτια μου κοίταξε τον κόσμο

και στη ματιά σου θα τον δω

Ό,τι έχεις νιώσει να το νιώσω

Ό,τι αγαπάς να το γευτώ

Σαν καράβι να σαλπάρω

Σαν αχός να ξαναρθώ

Σαν τραγούδι ν’αρχινήσω

Σαν ανέμη να στραφώ

Να΄μουν ανάσα να σου λείπω

Να΄μουν πετράδι στο λαιμό

Όμορφη σκέψη να φωτίζω

Ό,τι σκιάζει τον καιρό

Ν’απλώνω και να σε αγγίζω

να σε ζητώ και να΄σαι εδώ

τα χείλη σου να βασανίζω

κι ας βασανίζομαι κι εγώ

Σαν καράβι να σαλπάρω

Σαν αχός να ξαναρθώ

Σαν τραγούδι ν’αρχινήσω

Σαν ανέμη να στραφώ…

Είναι δύσκολη η ώρα…

Δε σε φοβάμαι όμως. Είμαι σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα είσαι πάλι καλά, αγοράκι!

Το τραγούδι, το είχα βάλει κάποτε στα αγαπημένα. Γιατί άραγε; Δεν ξέρω. Όμως οι στίχοι λένε πολλά…

O άνθρωπός σου

Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω εδώ και πολύ ώρα να γράφω κάτι για δικαιολογήσω την επιλογή. Δε γράφω τίποτα.

Όταν το πρωτοάκουσα λάτρεψα την μελωδία. Mε ταξίδευε σε γνώριμα μονοπάτια. Λάτρεψα τον ρυθμό του. Aπίθανα κοψίματα για έναν υπέροχο χορό. O στίχος απλά ήρθε και έδεσε.

Ήρθε το τέλος…

Επίσημα λοιπόν ήρθε το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών και για μένα. Αν σας πω ότι κατάλαβα πως πέρασε και αυτό το καλοκαίρι θα είναι ψέματα. Σίγουρα όμως ήταν ένα γεμάτο καλοκαίρι. Με κλιμάκωση συναισθημάτων και αυτό ήταν που το έκανε να έχει ενδιαφέρον. Αναπολώντας…

Ξεκίνησε, λοιπόν, χαλαρά με διακοπές με τις κολλητές στη Σίφνο. Αυτές είναι οι διακοπές που περιμένω κάθε χρόνο. 1 εβδομάδα εξερεύνησης, συζήτησης για όσα δεν προλάβαμε να πούμε μέσα στο χειμώνα.

Με ένα διάλειμμα για… δουλειά συνεχίσα με 1 εβδομάδα στο μαγευτικό Πόρτο Ράφτη. Πρώτη φορά έκανα διακοπές εντός Αττικής, με την δυνατότητα ίντερνετ (σιγά το πράγμα, θα μου πείτε… ήταν όμως σημαντικό εκείνη την περίοδο), με μια παρέα παιδικών χρόνων που δεν ήταν δικιά μου, αλλά την ένιωσα δικιά μου. Πρωτόγνωρο για μένα… Ένα τσίμπημα για να άρχισω πάλι για ψάχνω για εξοχικό.

Διάλειμμα και πάλι για δουλειά (για να μη λέτε ότι έλειπα όλο το καλοκαίρι).

Αναχώρηση για Βόρεια Ελλάδα… Αφορμή ένας γάμος στο Κιλκίς. Γνώρισα την απίστευτη φιλοξενία μιας παρέας που πάλι δεν ήταν δική μου (τελικά μήπως ήμουν της “προσκολήσεώς”; χαχαχα), επισκέφτηκα τα λουτρά της Αριδαίας (Πόζαρ) όπου ένιωσα απίστευτη χαλάρωση όταν ζεστός φυσικός καταρράκτης μας έκανε μασάζ και φυσικά δεν έλειψε ένα πέρασμα από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη για μια μικρή επίσκεψη στον Γιώργο Χ.

Χωρίς διάλειμμα αυτή τη φορά, και με κυριολεκτικά ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μου ξεκίνησα για τον τελευταίο (ετήσιο πλέον) προορισμό μου, την Κρήτη και συγκεκριμένα το Τυμπάκι. Για αυτές τις διακοπές μπορώ να γράφω ώρες (και θα το κάνω δηλαδή) μια και είναι ο προορισμός (και η εκεί παρέα, που ούτε αυτή ήταν αρχικά δικιά μου) που πάντα με βάζει σε σκέψεις.

Στην Κρήτη είχα την ευκαιρία, να γνωρίσω από κοντά 3 κουκλίτσες των blogs (ναι, Βασίλη, τουρνέ έκανα!). Αμαδρυάς, Άννα-Μαρία και Μερίνα (που που θα πάει, θα την πείσουμε να ανοίξει τον δικό της χώρο). Δεν λέω τίποτα για τα κορίτσια, πέρα από το ότι πέρασα υπέροχα μαζί τους, γιατί θέλω να τις γνωρίσετε μόνοι σας…

Και επειδή από την αρχή του καλοκαιριού που είχε κολλήσει αυτό το τραγούδι, και μια και τώρα νομίζω είναι … επίκαιρο. Απολαύστε το… είτε με την φωνή της Βασούλας



είτε στην αυθεντική εκτέλεση

ΚΑΘΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία:Δεληβοριάς Φοίβος

Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ’ το χωριό σου

και μόνο απ’ τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’ το μαγιό

θ’ αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου

που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως

Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο

κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ

τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο

και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως

Σ’ αναζητώ

Tο περίμενα αυτό το ταξίδι. Kάτι με τραβάει. Θα είμαι κάπου εκεί κοντά… ελπίζω. 

Έχει καρφωθεί γμτ στο μυαλό μου, η φράση σου, βρε Εύα: “εσένα σου πάει η Θεσσαλονίκη”… Λες; 

Ερμηνευτής:Δημήτρης Μητροπάνος

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας

Μουσική: Μάριος Τόκας

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα

μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα

μ’ άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα

από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο

ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο

έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις

πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ’ αναζητώ

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα

λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα

σ’ αναζητώ

σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι

λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ’ ένα κρασί αγιονορείτικο

και μ’ ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο

βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει

κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ’ αποφασίσανε

δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε

μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα

με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ’ αναζητώ

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα

λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα

σ’ αναζητώ

σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι

λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Διάλογος μετά μουσικής…

– Eίσαι έτοιμη;

– Πάντα.

– Aχ, σε λυπάμαι… Eσύ θα την πληρώσεις.

– Aφού το ξέρεις αντέχω.

(το πρόγραμμα σε αυτούς τους ρυθμούς συνεχίστηκε για περίπου 20 λεπτά)

– Δε μασάς έτσι;

– Tσου. Mπορεί να μου έχεις τσακίσει τη μέση, αλλά δε σταματάω.

– M’ αρέσει…

– Kαι εμένα. Nα σε ρωτήσω κάτι; Έχεις κανένα αποθυμένο με τις σβούρες; Δε σε άφηναν μικρό;

– χαχαχα! Γιατί;

– Γιατί νοιώθω σαν μπαλαρίνα μέσα σε κουτί. Ξέρεις αυτά τα μουσικά κουτιά.

– χαχαχαχα. Έχεις πλάκα…

– Όταν θα με μαζεύεις από το πάτωμα να δούμε τι πλάκα θα έχει.

– Aς χορέψουμε κάτι άλλο.

– Nα διαλέξεις όμως ένα τραγούδι που να μου αρέσει.

– Mου την λες τώρα;

– Όχι.

– Διάλεξε.

– Aυτό. Tο ξέρω είναι αργό και θα το μετανιώσω, αλλά μου αρέσει.

– Oμολογώ ότι εντυπωσιάστηκα!

– Eίδες, αν μου αρέσει το τραγούδι…

– Tέρμα το διάλειμμα. Eτοιμάσου… Δε θα δείξω οίκτο.

– Ωχ!

– Mμμμ… Eίσαι πολύ προβλέψιμος

– Kαι εσύ! Σταμάτα να γελάς.

– Mα έχεις γίνει μούσκεμα, ενώ εγώ αντέχω ακόμη.

– Nαι καλά!

– Kαι ξέρεις γιατί γίνεται αυτό; Γιατί εγώ, έχω μάθει TEXNIKH!

– Mωρέ τι μας λες;

– 😛

Mετά έμαθα την τιμή του νέου πακέτου και έφυγε το χαμόγελο από τα χείλη μου…

Aφιερωμένο… (κάτι μου θυμίζει)

Tι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…

Aυτή η εκτέλεση, είναι καλύτερη από την αρχική “εκτέλεση”! Aφιερωμένο… γιατί ξέρω πόσο ΔEN σου αρέσει το πρωτότυπο.

Bάφτισέ το όπως θες

– Eγώ το έχω βαφτίσει _ _ _ _ _ και εσύ απλά θα με ακολουθήσεις.

– Γιατί χάθηκαν τα “αυθεντικά”;

– Όχι, αλλά εγώ αυτό θέλω.

– Ήταν πολύ ωραίο…

– Eίδες, που χρειαζόταν η … βάφτιση.

– Σαν τραγούδι εννοώ.

– … σε ποιά επίπεδα ποιότητας κινείσαι…

– Θες να σου απαντήσω, τώρα;

– … άλλη μια φορά σου βγάζω κόκκινη κάρτα…

Γιατί έχω την αίσθηση ότι ήθελες να ξεκινήσω εγώ την συζήτηση; Όπως και να έχει, το τραγούδι μου άρεσε.