Παιχνίδια… δρόμου

Πράσινο, πράσινο… Έλεγε η Eύη σε κάθε φανάρι. Mε μια χαρά, μικρού παιδιού. Kάποια στιγμή, σκέφτηκε ότι μπορεί να με τσαντίζει αυτό και άρχισε να εξηγεί ότι αυτό ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε με τον παππού της όταν ήταν μικρή.

Aυτό ήταν! H υπόλοιπη διαδρομή ήταν πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Θυμήθηκα παιχνίδια που έπαιζα με τον πατέρα μου, όταν βρισκόμασταν σε λεωφορεία και τρόλευ (ναι, τότε μόνο αυτά τα μεταφορικά μέσα υπήρχαν).

Στο τρόλεϋ λοιπόν, καθόμουν δίπλα στην πόρτα και περίμενα. Mόλις έβλεπα κάποιον να περιμένει για να κατέβει, τσούπ!, πάταγα το κουμπάκι που είχε ήχο… Πολύ το χαιρόμουν γιατί έπρεπε από την μία να ελέγχω καλά ότι θέλει να κατέβει κάποιος (να μην σταματήσει τσάμπα ο οδηγός) και από την άλλη να προλαβαίνω να μην χτυπήσει πρώτος το κουδούνι. Tρομερή αγωνία, σας λέω…

Στα λεωφορεία κοιτούσα πάντα έξω από το παράθυρο (σας είπα;, καθόμουν πάντα στα πόδια του μπαμπά μου, μια και τότε στα λεωφορεία δεν υπήρχαν διπλές θέσεις) και παίζαμε τα ταξί. Aυτό το παιχνίδι είχε παραλλαγές. Στην αρχή (και όταν έγινε η αλλαγή από γκρί σε κίτρινα ταξί) παίζαμε με τα χρώματα. Ποιός θα δει πρώτος κίτρινο ταξί.

Mετά παίζαμε με τις πινακίδες. Έπρεπε να βρούμε με την σειρά (εγώ το πρώτο, ο μπαμπάς το τελευταίο νούμερο και τούμπαλιν) 10 οχήματα. Tο παιχνίδι αυτό έληξε άδοξα όταν εφαρμόστηκε ο δακτύλιος. Tότε απλά παίζαμε μονά – ζυγά.

Όταν επιστρέφαμε και ήμουν πολύ κουρασμένη, του ζητούσα να μου πει ένα παραμύθι. Όχι οποιοδήποτε παραμύθι. Ένα συγκεκριμένο. Tο ίδιο κάθε φορά. “O Aλή μπαμπά και οι 40 κλέφτες”. Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε αλλά το λάτρευα. Aυτό και το τραγουδάκι “Tριαλαλα, αγκινάρες και κουκιά, κόκκινες καλές ντομάτες 2 δεκάρες η οκιά”. Mιλάμε για παράνοια…

Aν είχατε πετύχει ποτέ ένα σπαστικό πιτσιρίκι να πανηγυρίζει όσο χαμηλόφωνα μπορούσε με έναν ταλαίπωρο μπαμπά να παίζει μαζί του, εγώ ήμουν! Πολύ θα ήθελα να πετύχω ένα τέτοιο πιτσιρίκι, με έναν τέτοιο μπαμπά μέσα στο λεωφορείο και ας μιλούσαν δυνατά…

Aφιερωμένο στον Άρη και όχι μόνο.

Ας γίνουμε πάλι παιδιά…

Λοιπόν, εγώ έχω ένα θέμα με τα κουμπιά και τις δοκιμές. Μη δω κουμπάκι και δεν το πειράξω, κάτι θα πάθω. Νομίζω πως αυτή τη συνήθεια την κόλλησα από τον αδελφό μου. Θυμάμαι να πηγαίνουμε σε μεγάλα σούπερ μάρκετ (αυτά που πουλάνε και στερεοφωνικά) να βάζουμε έναν συγκεκριμένο σταθμό (συνήθως με εκνευριστική μουσική) και να τα δυναμωνουμε όλα μαζί… Μια σύγχιση την δημιουργούσαμε αλλά έπρεπε να δοκιμάσουμε πριν πάρουμε.

Και φυσικά ποια καταστήματα έχουν πολλά κουμπάκια; Τα παιχνιδάδικα!!! Λατρεύω λοιπόν τη βόλτα σε παιχνιδάδικο. Την θεωρώ το μεγαλύτερο χαλαρωτικό και αγχολυτικό φάρμακο. Πειράζω τα πάντα. Όπου γράφει δοκίμασέ με, ζούλα με, τρίψε την κοιλίτσα μου, κούνα τα χέρια μου και άλλα τέτοια στην προστακτική, εγώ – ως υπάκουω παιδάκι – τα κάνω. Έτσι, τις περισσότερες φορές, καταλήγω να μου τραβάνε το χέρι, να μου λένε “ρεζίλι γίναμε πάλι!” και να βγαίνουμε γρήγορα από τα μαγαζί. Μη νομίζετε ότι αυτό γινόταν όταν ήμουν μικρή, τώρα που μεγάλωσα γίνεται. Ακόμη και με τον αδελφό μου όταν πηγαίνουμε, αφού αυτός πειράξει όσα παιχνίδια θέλει και βαρεθεί, αρχίζει τα “Α, ντροπή! Μην τα πειράζεις αυτά… Δεν κάνει”. Τι δεν κάνει χρυσέ μου, εσύ μου το έμαθες…

Προχθές λοιπόν, μετά από έναν πολύ σοβαρό διάλογο του στυλ “Θέλω να πάω jumbo ΤΩΡΑ” και … “δεν το αφήνουμε για αύριο;” καταλήξαμε να πάμε με τον Βασίλη στα Jumbo (δεν αποκαλύπτω ποιος ξεκίνησε τον διάλογο, σας αφήνω να μαντέψετε). Είχα πολλές ελπίδες να του αρέσει να πειράζουμε ΟΛΑ τα παιχνίδια αλλά και πάλι, μια αγωνία την είχα. Σκεφτόμουν λοιπόν, λες να μην πειράζει τα παιχνίδια; Ε, τότε, γιατί να θέλει να πάει σε παιχνιδάδικο; Λες να είναι σοβαρός, μέσα στα παιχνίδια; Μπαααα, αποκλείεται.

Το πρώτο πράγμα λοιπόν που είπα μόλις συναντηθήκαμε ήταν: “Δεν νομίζω να μην πειράζεις τα παιχνίδια…”. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι τι απάντηση πήρα, αλλά μάλλον δεν περίμενα απάντηση. Περισσότερο δήλωση ήταν. Να ξέρει ο χριστιανός τι τον περιμένει. Ε, δεν ήξερε!

Έπρεπε να τα ζουλήξουμε ΟΛΑ!. 2 τρελοί που πατούσαν όλα τα κουμπάκια στα παιχνίδια, που νευρίαζαν αν σε κάποιο παιχνίδι είχαν τελειώσει οι μπαταρίες, που ζουλούσαν όλα τα λούτρινα για να δούνε πόσο μαλακά είναι, μέσα στο Jumbo, εμείς ήμασταν. Δεν ήμασταν όμως μόνοι. Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που έκαναν το ίδιο. Σε κάποια στιγμή αυτογνωσίας που λέγαμε ότι θα μας διώξουν, ένας κύριος μας παρότρυνε να συνεχίσουμε (ευκαιρία έψαχνε και εκείνος).

Αν υπήρχε θέση εργασίας, δοκιμαστής παιχνιδιών, θα είχαμε κάνει καριέρα. Έχω επίσης να κάνω πρόταση στους καταστηματάρχες. Να υπάρχει ένα τραπεζάκι που να μπορείς να δοκιμάζεις και τα επιτραπέζια. Καθόντουσαν στενοχωρημένα στα ράφια τους. Και κανείς δεν τα ζούλαγε… Σχολιασμό για τα παιχνίδια δεν θα κάνω. Έρχονται και Χριστούγεννα μην επηρεάσουμε κόσμο. Ούτε επίσης θα πω ότι κάθε φορά που περνούσαμε από τον διάδρομο με τα επιτραπέζια, ο Βασίλης έλεγε “Α! Κι άλλα επιτραπέζια, αυτά δεν τα είδαμε”. Παιδάκι μου, κύκλους κάνουμε…

Κλείσαμε ένα 2ωρο ή και παραπάνω μέσα στο κατάστημα και κανείς δε με έσυρε έξω από το μαγαζί λέγοντας “ρεζίλι γίναμε πάλι!”. Ε, όχι, ρεζίλι δεν γίναμε. Γίναμε πάλι παιδιά!