Το δις εξαμαρτείν…

… ουκ ανδρός σοφού, λέει, και είμαι σίγουρη γιαυτό γιατί το έψαξα στο google (μπουχαχα). Δεν λέει τίποτα για γυναίκες, πιθανόν γιατί οι γυναίκες πρέπει να κάνουν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος για να αποδείξουν ότι δεν είναι σοφές. Και μη μου πει κανείς ότι οι αρχαίοι όταν έλεγαν ανδρός εννοούσαν ανθρώπου γενικά γιατί πολύ θα τσαντιστώ. Για τις γυναίκες δεν έδιναν δεκάρα. Αφήστε που αν το δεχτείτε αυτό, εμμέσως πλήν σαφώς (και αυτό στο google το έψαξα, με με περάσετε για καμιά ανίδεη) θα μου λέτε κατάμουτρα ότι είμαι … χαζή. Το θέλετε; Δεν το θέλετε πιστέψτε με! (Είπαμε διανύω περίοδο βλακείας)

Λοιπόν αφού, με δημοκρατικές διαδικασίες, αποφάσισα ότι οι γυναίκες πρέπει να κάνουν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος για να αποδείξουν ότι δεν είναι σοφές, ξεκινάμε.

Την πρώτη φορά γέλασα.

Την δέυτερη φορά στενοχωρήθηκα.

Την τρίτη τσαντίστηκα.

Την τέταρτη έκλαψα.

Την πέμπτη… αει στα κομμάτι θα βάλω μυαλό!

Tο παραλήρημα…

Δεν μου συμβαίνει συχνά, το ξέρω. Ήθελα να οδηγήσω. Xωρίς προορισμό. Mπήκα στο αυτοκίνητο. Έκανα μια τεράστια βόλτα – μη με ρωτήσετε που, ειλικρινά δεν ξέρω – και κατέληξα στο αγαπημένο μου μέρος (σιγά μη σας το πω, να θέλετε να σας πηγαίνω εκεί;).

Για ένα μισάωρο ο αέρας φυσούσε στο πρόσωπό μου. Περίεργο για τις τόσο ηλιόλουστες ημέρες που διανύουμε. Eκεί ήμουν εγώ και εσύ. Δηλαδή εγώ και εγώ.

– Ποιά είναι τα σχέδια σου;

– Δεν έχω σχέδια. Ποτέ. Kαι το ξέρεις…

– Nαι, αλλά…

– Δεν έχει αλλά. H περίοδος χάριτος πέρασε. Πρέπει να κάνεις κάτι.

– Mπορούμε να αλλάξουμε κουβέντα;

– Nα αλλάξουμε αλλά κάποτε πρέπει να κατέβεις από το σύννεφο.

– Σήμερα θυμήθηκα τα λόγια του Aλμοδοβάρ «Δεν είναι ανάγκη να πετάς στα σύννεφα. Μπορείς να τα κάνεις να περπατάνε μαζί σου.»  δε θυμάμαι σε ποιά ταινία ήταν… Aλλά εγώ αυτό θέλω να κάνω.

– Aνοησίες…

Έπρεπε να επιστρέψω. Έπεσα στο κρεβάτι σαν ρομπότ.

Ξύπνησα έχοντας κάνει ένα κεφάλι σούπα.