Η ταινία με τα αυγά!

-Τι θα κανεις σημερα;

– μόλις άραξα να δω μια ταινία. Δεν ειμαι για πολλα.

-ουτε εγω. Να ερθω να δούμε μαζί;

– χμμμμ δε νομιζω οτι θες

– γιατι;

– δε θα σου αρέσει η ταινία που θα δω.

– πως το ξερεις;

– την εχουμε ξαναδεί και δεν…

– πάλι το slidding doors?

– χαχαχα οχι. Την…(μαντέψτε)

– ελεος! Τι σου αρέσει σε αυτή την ταινία;

– ταυτίζομαι στη σκηνή με τα αυγά!

Μην το κάνεις αυτό

Σε παρακαλώ παρά πολυ, μην το Κανεις αυτο. Μη θεωρείς τον χρόνο μου λιγότερο σημαντικό απο το δικό σου. Δεν ειναι.

Μη με θεωρείς δεδομένη και τσαντίζεσαι όταν δε μπορω να σε ακολουθήσω. Εγω στενοχωριέμαι περισσότερο απο σένα. Μη με κανεις να αισθάνομαι άσχημα.

Μη με προκαλεις να σχεδιάζω πράγματα που ουσιαστικά δε θες να κανεις μαζί μου αλλα απλά έτυχε να ειμαι εύκαιρη εκείνη τη στιγμή. Μπορεις να μου ζητήσεις να τα σχεδιάσω για εσάς. Θα το κανω με μεγάλη μου ευχαρίστηση. Αρκεί να μου το ζητήσεις.

Μη μου φέρεσαι σα να ειμαι κάποιος σούπερ ήρωας. Δεν ειμαι. Πονάω, τσαντιζομαι, θυμώνω, κλαίω…

Πάμε πάρκο…

– Ξέρεις που θα κατέβουμε με το τράμ;;

– όχι, αλλά θα το δούμε μην ανησυχείς.

– χιχι κοίταξα εγω στο site του ΟΑΣΑ. Θα κατέβουμε στη στάση Μ.Α.

… προχωράμε… βλέπουμε το πάρκο (2 στάσεις πριν την στάση)…

-Να κατέβουμε;;

– όχι ρε σύ, Μ.Α. λέει…

– (στην επόμενη στάση): δε φεύγουμε μακριά;;;

– Μπα όχι, μάλλον γυρίζει και μας βγάζει σε άλλη είσοδο του πάρκου.

– Δε νομίζω να είναι τόσο μεγάλο το πάρκο

– Αλλά έχει πολλές πόρτες..

– Καλά, ας πάμε με το manual

Κατεβαίνουμε στη Μ.Α.. Πουθενά πάρκο.

– Πάμε με τα πόδια πίσω…

– Κάτσε να ρωτήσω στο φούρνο… Κάπου εδώ κοντά θα έχει πόρτα.

(ο δρόμος όλος μαγαζιά… πουθενά πάρκο…)

Κοπελίτσα στο φούρνο: Όλο ευθεία το δρόμο, θα περάσετε την πλατεία (που είχαμε περάσει 2 στάσεις πριν) και θα το δείτε φαίνεται…

-: τσιου τσίου… ας περπατήσουμε να κάνουμε και γυμναστική…

–  (στην επιστροφή – από άλλο δρόμο): Τελικά ίσως και να ήταν κοντά και η στάση Μεγάλου Αλεξάνδρου…

Καλοκαιράκι… full moon

Την πρώτη κιόλας ημέρα που έφτασα στας εξοχάς, ήρθε η ανακοίνωση. Σάββατο βράδυ, θα έχει full moon party στην παραλία. Βέβαια η πανσέληνος είναι Κυριακή, αλλά ποιός νοιάζεται;

Όλη την εβδομάδα λοιπόν το δουλεύαμε. Καλέσαμε και φίλους από την Αθήνα. Το περιμέναμε πως και πως. Το Σάββατο το πρωί αρχίσαμε να οργανωνόμαστε για το βραδυνό μπανάκι. Τα παιδιά, έπρεπε να κοιμηθούν το μεσημέρι για να αντέξουν (σιγά μην κοιμόντουσαν και σιγά μην άντεχαν, τελικά) και οι μεγάλοι να προπονηθούν για νυχτερινό beach volley.

Κάπου στο μεσημεράκι, χτυπάει το τηλέφωνο. Χωρίς πολλά λόγια, το βράδυ θα είχαμε επισκέψεις. (Μεταξύ μας, δεν το πίστευα ότι θα ερχόντουσαν τελικά… αλλά έχει πέσει μοναξιά στην Αθήνα).

Ξεκινάμε για την πλάζ. Πέφτουμε στη θάλασσα. Το καλύτερο μπάνιο που έχω κάνει ποτέ μου. Οι επιδόσεις μου στο “τόπι” ήταν άθλιες – αν έχεις και 17 χρόνια να παίξεις – αλλά το ευχαριστήθηκα. Γρήγορο ντουζ, σουβλάκι στην παραλία και … ξαναχτυπάει το τηλ.

– Που σε βρίσκουμε;

– Θα έρθετε τελικα ε;

– Ναι. Σε καμιά ώρα ξεκινάμε.

Δίνω τις απαραίτητες οδηγίες.

– Άντε ελάτε, γιατί έχω όρεξη για χορό.

1,5 ώρα μετα (ναι, με αεροπλάνο ήρθαν) ξαναχτυπάει το τηλ.

– Ωχ, χάθηκαν!

– Είμαστε απ’ έξω.

– Αστέρια είστε. Έρχομαι.

Αυτό βέβαια είναι μια κουβέντα. Γιατι εγώ γυαλιά δε φορούσα. Άντε τώρα να τους δω. Για όλα όμως είχαν φροντίσει. Σε απόσταση περίπου 50μ. ακούω μια φωνή. Για την ακρίβεια δεν ήταν φωνή. Ήταν το ονοματεπώνυμό μου. Ωχ,Θεέ μου. Ήρθαν.

Η βραδιά κύλησε τόσο ωραία, με τόσο γέλιο, τόσο ποτό, τόση συζήτηση… που το πρωί δεν ήμουν σίγουρη αν το είχα δει στον ύπνο μου ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ. Τα απρόβλεπτα τελικά είναι τα καλύτερα!

Aμ, σου μοιάζω και σένα…

Πάντα το άκουγα, αλλά τα τελευταία χρόνια η συχνότητα έχει μεγαλώσει. “Ε, είσαι παιδί του μπαμπά σου εσύ…” και  συνόδευε πάντα κάτι “προκομένο” που έκανα. Η αλήθεια είναι ότι καμάρωνα διπλα. Μία γιατί έκανα κάτι όμορφο και μία γιατί, όπως και να το κάνουμε, το έκανα τόσο καλά όσο θα το έκανε ο μπαμπάς. Βέβαια πολλές φορές αναρωτιόμουν, γιατί πήρα μόνο αυτό ή μόνο εκείνο από τον μπαμπά και όχι το άλλο που πολύ θα ήθελα… Ε, ναι, αν δεν το έχετε καταλάβει είμαι και πλεονέκτρα.

Άλλες πάλι φορές, σκεφτόμουν … από την μαμά άραγε δεν έχω πάρει τίποτα; Χμ… σίγουρα το ότι όλοι με λένε σουρτούκο. Ότι γυρίζω συνεχώς (αν καταλάβατε, μόλις το παραδέχτηκα). Ναι, αυτό το πήρα από την μαμά. Τίποτα άλλο όμως;

… Και η ώρα είναι 03.00 καθημερινή, έχοντας περάσει ένα πολύ όμορφο απόγευμα-βράδυ, κάθομαι στον υπολογιστή. Κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι…

Θυμάμαι να μας “κοροϊδεύεις”  μετά από γιορτές και τραπέζια στο σπίτι, που μας έστελνες να κοιμηθούμε και εσύ σηκωνόσουν να μαζέψεις για να ξυπνήσουμε και να είναι όλα τέλεια. Θυμάμαι που προσπαθούσαμε να κάνουμε συμφωνία μαζί σου, ότι θα κοιμηθείς και θα σε βοηθήσουμε και εμείς μετά. Σε θυμάμαι να ξυπνάς πολύ πρωί για να μαγειρέψεις έτσι ώστε όταν θα ξυπνήσουμε να είναι έτοιμο το φαγητό (λες και θα τρώγαμε για πρωϊνό, παστίτσιο)… θυμάμαι όλα αυτά και κοιτάζω γύρω μου.

Τίποτα δε θυμίζει ότι πριν λίγη ώρα, το σπίτι είχε κοσμο…

Αμ, σου μοιάζω και εσένα… και ας μην το παραδέχομαι.

Το ξέρω ότι θα ξυπνήσω με το ζόρι το πρωί, αλλά θα ξυπνήσω με ένα τεράστιο χαμόγελο…

Μία γεμάτη ημέρα ΙΙ…

Δε φαντάζομαι να έχετε πολύ αγωνία για τα αποτελέσματα του διαγωνισμού… Όσοι περιφέρεστε στα blogs θα έχετε διαβάσει ότι δεν περάσαμε στην επόμενη φάση. Μεταξύ μας δεν άντεχα να περιμένω κιάλλο. (εκτός του ότι όντως χόρεψαν καλύτερα οι άλλοι). Το θέμα είναι ότι όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα εγώ ήδη είχα αρχίσει να δακρύζω (όχι από συγκίνηση αλλά από τον καπνό). Βέβαια κανείς δεν παρακολουθεί το ΠΡΙΝ. Έτσι, την ώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα εγώ έκλαιγα. Πρώτος με κοιτάζει ο δάσκαλος. Με βλέμμα -δεν μπορω να βλέπω γυναίκες να κλαίνε – προσπάθησε να μου πει δεν πειράζει (μεταξύ μας εκείνος είχε φάει μεγαλύτερη ήττα μια και δεν προκρίθηκε ούτε το μεγάλο του φαβορί). Στη συνέχεια με πλησιάζει ο καβαλιέρος μου. Με αγκαλιάζει και μου λέει στο αυτί:

– Του χρόνου, θα κατεβούμε 5α ή 8α (μεγαλύτερες κατηγορίες) και θα προκριθούμε…

– Δεν κλαίω βρε χαμένο, ηρέμησε… (ήμουν πολύ ευγενική δε λέω…)

Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Πήραμε (παρανόμως τελικά αλλά ο δάσκαλος είπε να το πάρουμε) το νουμεράκι (το 18 καλέ, την ηλικία μου) που με μεγάλη χάρη η Βιβή με παραπλάνησε και μου το στερέωσε καλύτερα στην πλάτη…

Στην έξοδο συνάντησα την δασκάλα μου. Την πρώτη μου δασκάλα χορού πριν 3 χρόνια που τώρα κάνει μάθημα στην Εύη. Είχε έρθει να με δει αλλά άργησε… Συγκινήθηκα πολύ.

Φτάνουμε στο μαγαζί (2 βήματα πιο κάτω) και όλοι κοιτάζανε με αγωνία λες και θα κρατούσα το τρόπαιο (πάτε καλά βρε; Πολύ αισιόδοξοι είστε)

Γνώρισα τους νέους Ασμπετιανούς (την Σοφία – από την Πτολεμαΐδα, την Κατερίνα και τον Δημήτρη – που τους περίμενα στο χορό και λίγο αργότερα την Φοίβη) και προσπάθησα να ενσωματωθώ στην παρέα. Η αλήθεια ήταν ότι την περισσότερη ώρα ήμουν … χαμένη. Έβγαινε όλη η κούραση της εβδομάδας. Λίγο πρίν έρθει το φαγητό προσπάθησα να πάρω το σοβαρό μου (τώρα δε μου έβγαινε… γκρρρ) και να κάνω ανακοίνωση.

Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερα. Και πάνω που είμαι έτοιμη να ανακοινώσω τον πραγματικό λόγο της συγκέντρωσης, πετάγεται ο Πέτρος και παίρνει το λόγο (γιατρέ, τσιχλίτσα;).

Ευτυχώς ήμουν σε ετοιμότητα και του την έκανα λίγο γυριστή. Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που συγκεντρωθήκαμε είναι για να σας ανακοινώσω ότι ανέλαβα την διεύθυνση ενός εκδοτικού οίκου (η έκπληξη της Μαίρης ήταν ΟΛΑ τα λεφτά, ούτε να σε είχα πληρώσει κοριτσάκι) και σας έφερα να δείτε την πρώτη μας δουλειά “Τις περιπέτειες του Τάκη Αστού”. Γκντούπ!

Αυτάααααα…

Αργότερα μου ήρθε φλασιά ότι ξέχασα να πάρω την εφημερίδα που είχε το Sliding doors και έφυγα βιαστική βιαστική για το περίπτερο, αφού σαν καλό κορίτσι ρώτησα δυνατά αν θέλει κανείς τσιγάρα. (είμαι σίγουρη ότι ο Βασίλης περίμενε να επιστρέψω με τούρτα, αλλά είπαμε τα ίδια θα κάνουμε κάθε χρόνο;) Στην έξοδο με χαιρέτησε η κοπέλα του μαγαζιού και όταν της είπα ότι θα ξαναγυρίσω μου λέει, α, ναι εσύ πας για τσιγάρα. (τελικά το είπα πολύ δυνατά!).

Μετά έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μιλήσω με όλους και άλλαξα για λίγο θέση αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Είχα ξεχάσει και που είχα παρκάρει… δράμα.

Φεύγοντας πέσαμε πάνω…. στον καβαλιέρο μου με το 16 (χαχαχα Μαλίνα έγραψες) και γενικώς του πάντες από την σχολή μια και μόλις είχε τελειώσει το σόου. Παίξαμε το κοπερτί και αναχωρήσαμε. Εγώ εξακολουθούσα να μη θυμάμαι που έχω παρκάρει. Περπάτησα μηχανικά. Ήθελα να περπατήσω λίγο… και τελικά βρήκα το αυτοκίνητο. Το ίδιο μηχανικά οδήγησα και μέχρι το σπίτι, όπου σωριάστηκα στο κρεβάτι σε χρόνο dt.

Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα, μέσα σε μια πολύ γεμάτη εβδομάδα… Που όμως τελείωσε με μια γλυκιά αίσθηση!

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ

Μία γεμάτη ημέρα …

Και ναι! Ξημέρωσε η μεγάλη ημέρα του διαγωνισμού και του Ασμπέτα! Πρώτη φορά σηκώθηκα αξημέρωτα με τρελή όρεξη (σα να πήγαινα εκδρομή ένα πράγμα) παρόλο που είχα ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ. Και εκεί που κάθομαι αμέριμνη και απολαμβάνω το πρωινό μου πιάνω στα χέρια μου το “Βιβλιάριο αθλητή χορού” (ουάουυυυυ, να θυμηθώ να το κάνω κορνίζα). Το χαζεύω, το χαζεύω ώσπου φτάνω στους κανονισμούς. Μπλα, μπλα μπλα “Η ενδυμασία του ΑΘΛΗΤΗ (εγώ είμαι αυτή, έτσι) περιλαμβάνει υποχρεωτικά χορευτικά παπούτσια …. μπλα μπλα μπλα… Ορίστε; Ποιός ήρθε; Εγώ παπούτσια δεν έχω παραγγείλει ακόμη και όλα τα μαθήματα τα έχω κάνει με ίσιο παπούτσι (να μη σας θυμήσω την απόπειρα να χορέψω με τακούνι). Αγχώνομαι… Αρχίζω τα τηλέφωνα στη σχολή. Τους αγχώνω και αυτούς. Αρχίζει ένας μαραθώνιος (δικός μου) να ψάχνω να βρω παπούτσια χορού. Και καλά να τα βρω, άντε να τα βολευτώ κιόλας. Ουφ!

Τελικά αφού γυρίζω όλα τα καταστήματα με είδη χορού (πολύ γέλιο, αλλά θα σας το περιγράψω άλλη φορά) βρίσκω παπούτσια. Νομίζατε ότι τελείωσε το τρέξιμο; χαχαχα Επιστρέφω στο σπίτι κάνω ένα μπανάκι και πάω κομμωτήριο (είπαμε να είναι ολοκληρωμένο το σόου). Εκεί, έριξα έναν υπνάκο (μη γελάς σε βλέπω) και η ώρα είναι 3.30. Επιστρέφω, κάνω τις απαραίτητες συνεννοήσεις για το πως θα έρθετε και ξεκινάω για το πάρτυ. Και εκεί ξεκινάει το μαρτύριο των παπουτσιών. Από τις 7 φορούσα τα παπούτσια αλλά δεν χόρευα. Αυτό σημαίνει ότι με κούρασαν περισσότερο. Ήλπιζα να τελειώσει σύντομα το μαρτύριο. Ήλπιζα να κάνω και καμία πρόβα… Μπα! με την ελπίδα έμεινα.

Η παρέα είχε μαζευτεί για τα καλά. Η κερκίδα μεγάλωνε και τα γέλια γέμισαν την αίθουσα. Έπαιξαν και Καλομοίρα αφιερωμένο για τον Βασίλη…

“Οι διαγωνιζόμενοι (εγώ είμαι αυτή, είπαμε!) να περάσουν απο την γραμματεία να πάρουν τα νουμεράκια τους”. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά το νούμερο μου ήταν η ηλικία μου… 18! Επιστροφή στη θέση μου για τις απαραίτητες φωτογραφίες… Ξεκινάνε τα νούμερα (εεεε, οι αθλητές).

Πρώτη ομάδα: ……. κάτι απροσδιόριστο. Ζητωκραυγάζουν οι Ασμπετιανοί. Καλέ τι φωνάζουν αυτοί; Γυρίζω και τους κοιτάζω και νιώθω ένα χέρι να με τραβάει στην πίστα. Ορίστε; Ποιός ήρθε. Με γυρίζει για να σιγουρευτεί ότι είμαι το 18 και ξεκινάμε. Παίρνουμε θέση χορού και αρχίζω να γελάω. Του λέω “να κοιτάζω από την άλλη για να το κάνουμε σωστά;” “Όχι! θα κοιτάς μόνο εμένα… ” Εκεί αγριεύτηκα το ομολογώ. Ήταν και σοβαρός… Σοβαρός όμως έμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια του χορού και αναγκαστικά ήμουν και εγώ σοβαρή. Ξέρετε αυτό το ύφος δε μου πάει καθόλου…

Ο ρυθμός αλλάζει. Καλέεεεεε, τι θέλει αυτός μες στη μέση; Ούπς! Κριτής είναι. Βρε που τον ξέρω, που τον ξέρω… Ωχ! Αυτός που έκρινε και σε έναν διαγωνισμό του ΑΝΤ1. Και η κυριούλα εκεί δίπλα… Το λέγανε και το ξαναλέγανε ότι έχει κάνει 200 χλμ. για να έρθει από Πάτρα μόνο για το διαγωνισμό.

– Εγώ χρυσό μου, έχω μια κοπέλα που με περιμένει στο διπλανό μαγαζί και έχει έρθει από Πτολεμαΐδα μόνο για μας… Πάμε κόντρα;

Ο ρυθμός ξαναλλάζει… Λα λα λα χάνω το παπούτσι… Σβίννννν στροφή! βρε χρυσέ μου μη με κάνεις στροφές μπροστά στον κριτή… ΑΑΑΑ! Και άλλη στροφή. Και όλα αυτά με σοβαρό ύφος. Σκέφτομαι τους άλλους που γελάνε (γιατί είμαι σίγουρη ότι γελάνε!) και θέλω να πάω μαζί τους. Να κλωνοποιηθώ για λίγο. Ίσα ίσα για να ζήσω την εμπειρία. 

Τελειώσαμε! Επιτέλους… Και τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματα… 

Σας κούρασα ε; Η αγωνία κορυφώνεται….

Η συνέχεια στο επόμενο! (έχουμε και ένα ασμπέτα που μας περιμένει!)

Τι συμβολίζει άραγε;

Ερωτήσεις ξανθιάς…

Τι συμβολισμός μπορεί να κρύβεται πίσω από την φωτογραφία;

Είμαι εγώ πύραυλος cornetto? χαχαχαχα

Οι απαντήσεις θα είναι καθοριστικές για την ψυχική μου υγεία…

Mεσημεριανά κεφάκια;

Eξαιρετικά αφιερωμένο… σε σένα που σε κάθε ερωτική απογοήτευση το έκανες πράξη!

Tι είπε ο … άνθρωπας!

http://www.esnips.com//escentral/images/widgets/flash/esnips_player.swf

Get this widget |      Track details  |         eSnips Social DNA

Να μου χορέψεις…

Για την παρέα από την “Απανεμιά”. Μου λείψατε…

na mou xorepseis.m…

Hosted by eSnips