Φαντάσματα από το παρελθόν ΙΙΙ…

Και εκεί που έχω κανονίσει το πρόγραμμα της τελευταίας ημέρας της άδειάς μου, χτυπάει το τηλέφωνο. Όχι το καινούργιο (αυτουνού ακόμη δεν έχω συνηθίσει τον ήχο) αλλά το παλιό με τον γνώριμο ήχο. Κοιτάζω το όνομα στην οθόνη και τρίβω τα μάτια μου. Δεν είναι δυνατόν. Που με θυμήθηκε?

Χάρηκα δεν μπορώ να πω. Ειδικά που αποφάσισε να πάρει αυτός τηλέφωνο. Τα νέα βέβαια δεν ήταν πολύ καλά. Ο λόγος που είχε χαθεί είχε πέσει σαν βόμβα. Σύντομα θα άλλαζε ριζικά η ζωή του. Όχι όμως με τον τρόπο που είχε αποφασίσει (μια απόφαση που κουράστηκε και πάλεψε για να πάρει). Δεν είχαμε πει πολλά τότε. Απλά επέλεξα να εξαφανιστώ. Μόνη παράκληση να μάθω κάποια στιγμή νέα του. Ε, τα νέα έφτασαν. Για την ακρίβεια, σχεδόν τίποτα δεν έμαθα. Μου είπε απλά “δεν θέλω να το συζητήσω” και πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ούτε προς την μια κατεύθυνση ούτε προς την άλλη.

Ακούστηκε αγχωμένος αλλά παρόλα αυτά ήθελε να με δει κάποια στιγμή. Πόσες φορές το άκουσα αυτό τα τελευταία χρόνια… Κλείσαμε το τηλέφωνο γιατί… έπρεπε. Σύντομα έλαβα ένα μήνυμα που έλεγε ότι δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε στο επόμενο 15νθήμερο και τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

Η αλήθεια είναι πως και εγώ είχα αλλάξει από την τελευταία μας συνάντηση. Ξέρω ότι σίγουρα ήθελα να βρεθούμε αλλά δεν ήξερα το γιατί. Και μέχρι να το μάθω η ακύρωση με βόλεψε…

Μετά από 2 ημέρες (που σαν κυρία δεν απάντησα καν στο μήνυμα) χτυπάει ξανά το τηλέφωνο. “Θέλω να σε δω…” Μα… Είχα ήδη κανονίσει και δεν θα το άλλαζα. (Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κανονίσει εντελώς, αλλά περίμενα ένα τηλεφώνημα). Μιλήσαμε πάνω από 3 ώρες στο τηλέφωνο. Συνεχόμενα. Έβρασε το αυτί μου. Σε ένα δωμάτιο χωρίς κλιματιστικό να προσπαθώ να τον ακούσω. Είπαμε πολλά. Καταλάβαμε ακόμη περισσότερα. Ανανεώσαμε για άλλη μια φορά το “ραντεβού” μας. Τσακωθήκαμε και καταλήξαμε να μου κάνει προξενιό… Μεταξύ σοβαρού κα αστείου. Εκείνος που φοβόταν να μιλήσει στον οποιοδήποτε για την ύπαρξή μου. Για το πως γνωριστήκαμε, τώρα μιλούσε στον φίλο του με τα καλύτερα λόγια (πάντα τα καλύτερα έλεγε, αλλά σε μένα). Και είπε και το θεϊκό: “… και είναι πολύ καλή μου φίλη”. Που πας ρε Καραμήτρο? Ντουγρού για την κρεμάλα?

Φαντάσματα από το παρελθόν ΙΙ…η συνέχεια

Και εκεί που είσαι ήρεμη και χαλαρή, χτυπάει το τηλέφωνο.

Ένα τηλέφωνο που χτυπάει, 9 φορές στις 10 είναι για κακό. Έλα όμως που όταν το τηλέφωνο που χτυπάει ανήκει στον επαγγελματικό σου χώρο? Τότε και τις 9 φορές ΠΡΕΠΕΙ να απαντήσεις.

Στην άλλη γραμμή μια κάπως γνώριμη φωνή πασχίζει να μιλήσει. Ταρακουνιέσαι λίγο αλλα αφού πάρεις αρκετές βαθειές ανάσες συνεχίζεις την “κουβέντα”. Που δεν καταλήγει πουθενά. Και εσύ όμως την συνεχίζεις γιατί είπαμε δεν έχεις άλλη επιλογή.

Και η κουβέντα προσπαθεί να ολοκληρωθεί. Ξύνοντας παλιές πληγές, εμφανίζοντας νέες, δίνοντας υποσχέσεις, ελπίδες. Είναι όμως μια κουβέντα… Το ξέρεις ότι είναι απλά μια κουβέντα.

Και πιέζεσαι. Από παντού. Από το γεγονός ότι δεν μπορείς να ΜΗ σηκώσεις το τηλέφωνο. Από το γεγονός ότι πρέπει να είσαι ευγενική στο τηλέφωνο. Από το γεγονός ότι δεν μπορείς να βάλεις τις φωνές. Πρίν, μετά αλλά και κατά την διάρκεια της “κουβέντας”. Από το γεγονός ότι κανείς δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.

Και είσαι μόνη σου και παλεύεις με τα φαντάσματα. Και προσπαθείς να ξεφύγεις και δεν μπορείς.

Και θες να γράψεις ΤΕΛΟΣ αλλά δε σε αφήνουν. Και παλεύεις… Και παλεύεις… Και πονάς…

Φαντάσματα από το παρελθόν…

Τι γίνεται όταν άτομα που σε έχουν πληγώσει στο παρελθόν, επανέρχονται?

Και μάλιστα δίνοντας σου εξηγήσεις για ανεξήγητες πράξεις στο παρελθόν?

Όταν έχεις δυσκολευτεί να κατανοήσεις αυτές τις πράξεις? Και όμως τώρα φαίνονται τόσο λογικές?

Τους συγχωρείς? Φυσικά. Τους συγ-χωρείς όμως? Τους δίνεις χώρο στη ζωή σου. Όμως τους επιτρέπεις να καταλάβουν όσο χώρο θέλουν, αναστατώνοντας την και πάλι?

Όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία. Όταν όμως αυτή η ευκαιρία μπορεί να σε διαλύσει ή να σε πληγώσει ξανά, την δίνεις? Και αν έχεις ήδη κάνει ένα βήμα μπροστά? Ή αν έχεις αποφασίσει ότι το παρελθόν απλά σε δίδαξε κάποια πράγματα που δεν θέλεις να ξαναζήσεις?