Θα πέσουν πολλές ντομάτες λέμε… (και είναι και ακριβές)

Το φέρνουν από εδώ, το φέρνουν από εκεί στη σχολή για να ετοιμάσουμε μια χορογραφία.

– Ετοιμάστε βρε παιδιά, ποιός σας εμποδίζει;

– Να λάβεις μέρος και εσύ.

– Εγώ; Δεν γίνεται. Αυτά είναι για τους νέους.

– Αφού το θες…

– Το θέλω χριστιανέ μου, αλλά στο σπίτι μου, μόνη μου. Με τις πυτζάμες μου.

– Καλάαααα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις.

Ε, δε γλύτωσα. Το έφεραν έτσι οι άτιμοι όμως που δεν μπορούσα να κάνω πίσω. (καλά λίγo τραβάτε με κι ας κλαίω ήταν).

Κάθε Πέμπτη ετοιμάζουμε μια χορογραφία που την χορεύουμε στα πάρτυ. Πάντα συμμετέχω και δεν έχω πρόβλημα σε αυτό. Μια λοιπόν από αυτές τις χορογραφίες (που μου αρέσει ΠΑΡΑ πολύ) αποφάσισαν να την παρουσιάσουμε λίγο πιο επίσημα στο αποκριάτικο πάρτυ.

Και τι να κάνω εγώ η γυναίκα; Δέχομαι. Μια ψυχή που είναι να βγει… Πείθω και 1-2 άτομα κοντά στην ηλικία μου (με διαφορά μόνο 4-5 χρόνια δηλαδή) για να ισορροπήσουμε την κατάσταση.

Όλα καλά, όλα ωραία. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και διάφορα άλλα χαριτωμένα. Εεεεε, ξεχάσαμε κάτι.

– Πως θα ντυθούμε;

– Α, έχω μια πολύ καλή ιδέα.

– Αυτό φοβάμαι και εγώ.

– μπλα μπλα μπλα μπλα (σιγά μη σας πω, να έρθετε να δειτε…)

Kάνω πάρτυ…

Aν, και προτιμούσα την εκτέλεση του Mητσιά…

ΤΟ ΠΑΡΤΥΣτίχοι / Μουσική: Λ. Νικολακοπούλου

Να γράψω θέλω σ’ αγαπώ πολύ

να πάψω θέλω για αυτό θα πιω πολύ

παλιά κομμάτια που χόρευες θα βρω

ποια ξένα μάτια σε βλέπουν θησαυρό

Απόψε η νύχτα μοιάζει μαγική

μεγάλη η νύχτα και εγώ μικρός πολύ

λευκά σεντόνια ριγμένα στην καρδιά

για μένα χιόνια για άλλους μυρωδιά

Νύχτα παρ’ την τη σκέφτομαι ξανά

κάνει πάρτυ το χθες και με πονά

Νύχτα ζήτα με μπροστά της για χορό

για αγάπη κλαίω μα δεν τη συγχωρώ

Στενά μπαλκόνια δειλινά στενά

καρδιές μπαλόνια πετούν στο πουθενά

ποτάμι μαύρο στις φλέβες μου κυλάς

και ας μην ξανάβρω τον τρόπο που φιλάς

Νύχτα παρ’ την τη σκέφτομαι ξανά

Κάνει πάρτυ το χθες και με πονά

Νύχτα ρίξε με σαν άστρο στο κενό

Για αγάπη κλαίω μα δεν τη συγκινώ

μην τολμήσεις και λείψεις…

Let’s go to the party

Το ξέρω ότι σας έχω πρήξει λίγο με τα μαθήματα χορού αλλά καινούργιο κοσκινάκι μου…

Πήγα λοιπόν και στο πρώτο πάρτυ της σχολής. Ένα μαθηματάκι είχα κάνει αλλά πήγα να “κόψω κίνηση” και που ξέρεις… ίσως να χορέψω!

Αφού σιχτίρισα ψάχνοντας να βρω που να αφήσω το αυτοκίνητο φτάσαμε στην αίθουσα. Πριν προλάβουμε να βρουμε μια γωνίτσα, με πλησιάζει μια κοπέλα η οποία σκύβει να μου μιλήσει. Εγώ νομίζοντας ότι την ξέρω και ότι με χαιρετάει, πάω να την φιλήσω. Το τσακ γλύτωσα το ρεζιλίκι. Μου είπε λοιπόν ότι τα παιδιά από την σχολή μου είναι στην απέναντι γωνία και να πάω εκεί αν θέλω.

Πλησιάζοντας (και μη φορώντας γυαλιά) χαμογελάω στους δασκάλους μου. Αφού περνάμε την φάση “έκπληξη – φιλιούνται – αγκαλιάζονται” καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι. Παίρνουμε και το ποτάκι μας και αυτό ήταν. Με πλησιάζει το πρώτο… χέρι. Μαμάααα μου, θα χορέψω. Τι, πως θα σας γελάσω. Εγώ απλά ακολουθούσα. Ώρε και να ζαλίζομαι από τις στροφές… Κάθομαι λιγάκι. Μέχρι να σχολιάσω με την Εύη τα γεγονότα έρχεται άλλο χέρι. Ο άλλος δάσκαλος τώρα. Νέος χορός. Pachata ή κάπως έτσι… Και δώστου να προσπαθεί να με “παρασύρει” να κουνάω όλο μου το σώμα (you know) και εγώ να γελάω. Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Του είπα “Α, μη μου κουνιέσαι έτσι και με αποσυντονίζεις…”

Χαλαρώνουμε για λίγο. Χορεύω λιγάκι και με την Εύη. Την κακομοίρα την είχα λίγο στο φτύσιμο αλλά υπόσχομαι μόλις ξεπεράσω το στάδιο της εξάρτησης από τους δασκάλους να χορέψουμε… Με πιάνει μια κοπέλα να χορέψουμε. Δασκάλα και αυτή. Πιο συντηρητική όμως. Χαλαρές φιγούρες που να… αντέχω.

Ξανά πάλι ο δάσκαλος. Βρε αφήστε με λίγο… Πρέπει να του πω κάποια στιγμή ότι έχω πρόβλημα με την μέση μου γιατί μου έκανε κάτι περίεργα πετάγματα που πολύ τα φοβήθηκα. Κάθε χορός εν τω μεταξύ τελείωνε με χτύπημα στην πλάτη ή αλλιώς βούτηγμα σε βραστό νερό.

Η φιγούρα όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν αυτή η -πως την λένε – που δε σου αφήνει χώρο να αναπνεύσεις και σε προχωράει με βήμα “σε κολλάω στον τοίχο”. Κάπου εκεί και εντελώς μούσκεμα από τον ιδρώτα αποχώρησα. Μόλις πήγα σπίτι άρχισα να γελάω μόνη μου προσπαθώντας να θυμηθώ σκηνές από το dirty dancing.

Το πάρτυ μας!

Το vcdc μας έγινε 2 χρονών. Το γεγονός απαιτούσε πάρτυ. Άλλο που δε θέλαμε δηλαδή.

Η προετοιμασία έγινε φυσικά από τους admins αλλά και όλοι οι υπόλοιποι “πορώναμε” ο ένας τον άλλο με μηνύματα που ξεσήκωναν και δημιουργούσαν διάθεση για πάρτυ. Όλη την εβδομάδα. Το κέφι ήταν απίστευτο. Το ποτό πολύ. Τα φλάς δεν σταμάτησαν. Τα πηγαδάκια μεγάλωναν, μεγάλωναν… ώσπου γίναμε όλοι μια τεράστια αγκαλιά. Όχι ψεύτικη, τυπική, δημοσιοσχετίστικη. Δεν χωρούσαν παρεξηγήσεις, ανταγωνισμοί… Υπήρχε μόνο αγάπη, ενδιαφέρον για την παρέα μας.

Όταν ήρθε την τούρτα, όλοι είχαμε γενέθλια. Όλοι καμαρώναμε…

Εγώ γνώρισα το vcdc τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Μέσα σε αυτό τον χρόνο για μένα άλλαξαν πολλά. Έγινα καλύτερη στη δουλειά μου. Έμαθα πολλά πράγματα (σαν μεταπτυχιακό ένα πράγμα) για την δουλειά μου. Την αγάπησα ακόμη περισσότερο. Γνώρισα ανθρώπους που θαύμαζα. Για την ακρίβεια κάνω παρέα με ανθρώπους που θαύμαζα και θαυμάζω τη δουλειά τους. Μαθαίνω. Καθημερινά.

Το vcdc δεν είναι απλά ένα forum. Είναι μια παρέα. Η μεγαλύτερη παρέα “άρρωστων” γραφιστών.

το sync προφίλ μου