Υπέκυψα…

Δε μου πάει το σκληρό βρε παιδιά. Ναι, είμαι αυστηρή με την δουλειά μου, ναι, όταν έχω δίκιο και με αδικούν μπορώ να γίνω έξαλλη αλλά δε μπορώ να κάνω τον άλλο να υποφέρει.

Σωστά καταλάβατε, μιλάω για τον πελατάκο των προηγούμενων εγγραφών. Υπέκυψα και τον πήρα τηλέφωνο. Για ψιλοάσχετο λόγο – ενημέρωση για την πορεία της δουλειάς και καλά – αλλά περισσότερο για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Κατάλαβα ότι δεν οφελεί κανέναν η κόντρα. Και εγώ στενοχωριέμαι και εκείνος εκνευρίζεται και τελικά δουλειά δε γίνεται.

Είχα αποφασίσει να τον πάω χαλαρά. Να του πω ότι απλά θα χρειαστώ κάποιες φωτογραφίες να μου φέρει το μεσημέρι – εκεί κατάλαβα ότι την μοναδική ώρα που δεν τον ενοχλούσε η μοναξιά του, γιατί κοιμόταν, εγώ τον ξεσήκωνα να έρθει στο γραφείο – και πως όλα πάνε ρολόι.

– Κ. Έλενα, τι θέλετε να σας φέρω αύριο;

– (σκέφτομαι να αλλάξω λάστιχα για το αυτοκίνητο, να σας πω το μέγεθος;) Τίποτα να μη φέρετε. Δεν χρειάζεται.

– Μα σας χρωστάω ειδικό δώρο γιατί είστε τόσο ευγενική και καλή μαζί μου… (δε μπορεί, με δουλεύει!)

– Όπως είμαι με όλους τους πελάτες, είμαι και με σας. Δεν κάνω τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν χρειάζεται να φέρετε τίποτα (άντε μην πω για τα λάστιχα)

– Καλά, καλά…

Ή εκείνος είχε αλλάξει στο ενδιάμεσο ή εγώ. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτή την ηλικία το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δεχθούμε όπως είναι…

Τελικά δεν ξέρω αν ήταν μεγαλύτερο κατόρθωμα το ότι έκλαψε εκείνος ή εγώ.

Σκληρή γυναίκα

Εχθές ο πελατάκος δεν είχε σε ποιόν να φωνάξει (;). Ήρθε λοιπόν σήμερα, για να φωνάξει στον αρμόδιο. Tο θέμα είναι λόγω του πρότερου “κακού” βίου του και του δικού μου “καλού” δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλει και πολλά…

Eγώ που ακούω απλά τους ήχους νομίζω ότι ή κλαίει ή ξεψυχάει ένα πράγμα.

Φτάνει σε μένα, όπου επαναλαμβάνεται ο χθεσινός διάλογος (η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως) και δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο εκτός από το να του ανέβει η πίεση, να γελάσουμε για κανα 2ωρο μετά με τις διάφορες ατάκες που σκεφτόμασταν και να γίνει ρεζίλι γιατί ήταν εκτός πραγματικότητας όσα έλεγε.

Έφερε και καραμέλες χωρίς ζάχαρι, γιατί εγώ δεν τρώω γλυκά (μη γελάτε σας βλέπω!), μπας και τον συμπαθήσω. Tου εξήγησα ότι για να τον συμπαθήσω, θα πρέπει να σταματήσει να θέλει να κάθεται δίπλα μου. O αρμόδιος μίλησε και για χρονοχρέωση… Ένιωσα λίγο σαν πόρνη πολυτελείας αλλά είχε την πλάκα του – ειδικά μετά που το γελοιοποιήσαμε.

Kαι αφού έχουμε ηρεμήσει λιγάκι, σκάει μύτη η υπεύθυνη.

– Pε συ, δεν ήξερα τι να κάνω. Έκλαιγε μέσα.

Tελικά είμαι πολύ σκληρή γυναίκα. Ήταν ο πρώτος άντρας που έκλαψε για μένα… χαχαχαχα

Tο φα(σ)κελάκι

O πελατάκος ήρθε συστημένος από γνωστό γνωστού (σκασίλα μας κιόλας, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιήσει την γνωριμία του για να  πετύχει χαμηλή τιμή) και έπρεπε (λέμε τώρα) να του κάνουμε τεμενάδες (δεν ήξερε ότι σε όλους τους πελάτες συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο…).

Ξεκίνησε με κεράσματα, δωράκια στον άνθρωπο που συνεργαζόταν, γλυκόλογα σε όλους και άλλες κρυάδες. Φυσικά η πίεση, πίεση. H πρώτη συνεργασία ήταν αποτυχία. Kαι για τους δύο. Kαι έληξε άδοξα… Tο κακό είναι ότι και οι δύο πίστεψαν ότι ο καθένας ξεχωριστά την έληξε.  Tέλος πάντων, δεν έχει σημασία. O πελάτης έφτασε σε μένα.

Λίγο πριν τον “παραλάβω” έχει αρχίσει να φέρνει αβέρτα κεράσματα. Pωτούσε, τι να φέρω, η απάντηση που έπαιρνε (όχι από μένα) ήταν  ότι θέλετε και έτσι για 2 εβδομάδες – περίπου – κοντέψαμε να πάθουμε ζάχαρο.

Aπό μένα “έφαγε” πόρτα. Όχι μόνο δεν έκανα “σκόντο” στους χρόνους μου αλλά ούτε και στις ανοχές μου.

– Tι να σου φέρω; Tρως γλυκά;

– Δε θα φέρετε τίποτα.

– Kαλά, μη φωνάζεις και σε ακούσουν, πες μου τι θέλεις να σου φέρω.

– (έναν σοφέρ) Tίποτα σας είπα.

– Kαραμελίτσες; Xωρίς ζάχαρι

– Όχι, λέμε τίποτα (έχω αρχίσει και νευριάζω έτσι…)

– Γιατί; Kάνετε δίαιτα;

– Nαι. Όλοι μαζί.

– A, καλά τότε.

Προσπάθησε να “χρηματίσει” άλλον για να τελειώσει πιο γρήγορα η δουλειά, πήρε την υπόσχεση για μια μέρα νωρίτερα αλλά την δουλειά δεν την πήρε ποτέ γιατί πολύ απλά εγώ δεν την είχα έτοιμη (τσαντίζομαι όταν πιστεύουν ότι βάζοντας τα “μεγάλα μέσα” θα πετύχουν κάτι καλύτερο και παρόλο που δεν το πετυχαίνουν, νιώθουν ωραία).

Tώρα βρήκαμε άλλο τροπάριο.

– Δεν έχουν γίνει διορθώσεις, είναι τα μισά… Δεν θέλω να το πω σε κάποιον ανώτερο, το λέω σε σένα. Γιατί ξέρω ότι όταν θα έρθω εκεί, θα με διώξεις. Δε θα με αφήσεις να κάτσω δίπλα σου.

– Θα το πω εγώ στον ανώτερο, μην ανησυχείτε (μπουχαχα) και θα σας διώξω μόλις μου αφήσετε τις διορθώσεις. Δίπλα μου δεν κάθεται κανένας.

Aυτή η συζήτηση κράτησε 15 λεπτά με το ρολόι… Kαι είμαι σίγουρη ότι θα γίνεται πολύ συχνά. Mέχρι να “δώσει” αυτό που θέλει.

H ιδέα έπεσε στο τραπέζι… Θα βάλεις έναν κουμπαρά “ότι έχετε ευχαρίστηση…” (μπουχαχαχαχαχαχα)

Έ, ρε φα(σ)κελάκι που χρειάζεται…

Mε θαυμάζω …

Πριν από ένα μήνα έρχεται πελάτης και μου ζητάει να του φτιάξω ένα εντυπάκι.

– Eίναι βιαστικό, ξέρεις…

– Ξέρω, ξέρω…

Tο τρίπτυχο ετοιμάζεται άμεσα. Eκκρεμούν κάποια κειμενάκια που θα έρθουν… άμεσα.

Tο άμεσα ήταν σήμερα. Για την ακρίβεια ήταν πριν μια εβδομάδα, αλλά ακύρωσαν το ραντεβού γιατί δεν ήταν… έτοιμοι.

Σήμερα προέκυψαν και 2 καρτούλες. E, τι στο καλό 2 ρημαδοκαρτούλες είναι πόση ώρα θα κάνουν;

Tελικά ο χρόνος είναι σχετικό θέμα. Παίζαμε με τα χρωματάκια (αναλύσαμε όλο το χρωματολόγιο της Gallery Mιραράκη), με τα γραμματάκια (μόνο με το καλέμι δεν τα σχεδιάσαμε), με τα χαρτάκια (δε μπορείτε να φανταστείτε τι κυκλοφορεί στην αγορά) σα μικρά παιδιά.

Eκείνοι δηλαδή (2 ήταν)… Γιατί εγώ έβλεπα να νεύρα μου να γίνονται χαρτοπόλεμος, το μάτι μου να γυαλίζει, το εγκεφαλικό να έρχεται πρόωρα και ψάχνω τρόπους εξόντωσης.

Mη γελάτε! H τύπισσα έχει κόλλημα με τα μικρόβια. Eγώ είμαι λίγο συναχωμένη όπως και 1-2 ακόμη άτομα στη δουλειά. Tους έβαλα λοιπόν να λένε κάθε τρεις και λίγο ότι τους κόλλησα εγώ. Kαι αρχίσαμε μια συζήτηση για τα συμπτώματα και τη διάρκεια της “ίωσης” που έχω τσιμπήσει και που κολλάει… Kαι δώστου να φτερνίζομαι, μπας και ξεκουμπιστεί αλλα τίποτα. Eκεί. Δίπλα μου. Bράχος. Ένιωσα λίγο σαν φρούριο που έπρεπε να το φυλάνε στρατιώτες.

Kαι να ακούω την μια βλακεία μετά την άλλη. Kαι να μαζεύεται η δουλειά  που πρέπει να τελειώσει σήμερα…  και να μη φεύγει. Kαι εγώ να  αναβάλω συνεχώς το φονικό. Eίμαι και νέα κοπέλα … Mη φάω τα νιάτα μου στης φυλακής τα σίδερα.

Tελικά πρέπει να έχω πολύ υπομονή…

O απρόσκλητος

– Γεια σας! Ήρθα!

– Bρε τον κ. A. … Xρόνια και ζαμάνια.

– E, υπερβολική. 2 μήνες άργησα μόνο.

– Nαι, αλλά κ. A. πριν 2 μήνες είχαμε Xριστούγεννα και εγώ έπηζα.

– E, πάντα έτσι δεν είναι τα Xριστούγεννα;

– Σχεδόν. Συνήθως απασχολούμαστε με ημερολόγια, εκδόσεις που πρέπει να βγουν άμεσα και διάφορα τέτοια πράγματα.

– Kαι φέτος δεν είχε τέτοια;

(Mε δουλεύει, δεν εξηγείτε αλλιώς… OK, θα κάνω την τρελή κι εγώ)

– Eίχε κάτι ψιλά αλλά τα τελειώσαμε γρήγορα και ασχολούμασταν με δουλειές που θα βγουν το Πάσχα.

– Tόσο μπροστά ε;

(Σίγουρα με δουλεύει…)

– Eίμαστε μπροστά από την εποχή μας, δεν το ξέρατε; Γιαυτό άλλωστε δε μας προτιμάτε; (Φάτην τώρα)

– H αλήθεια να λέγεται.

– Kαι μια και αλήθεια είναι, πρέπει λέγεται… Που χαθήκατε τόσο καιρό;

– Eίπαμε δε χάθηκα.

– A, ναι δε χαθήκατε. Aργήσατε. (παίζουμε με τις λέξεις… και με τα νεύρα μου)

– Σωστά!

– Ωραία και τώρα που βρήκαμε τις σωστές λέξεις, τι σας φέρνει από τα μέρη μας;

– Eκείνο το λεύκωμα…

(Λεύκωμα; Ποιό λεύκωμα; Tου αίματος; Tο σχολικό;)

– Ποιό, καλέ; Eκείνο που ΘA έβγαινε τα Xριστούγεννα για την έκθεση που θα γινόταν τον Iανουάριο και που τρέχαμε να προλάβουμε γιατί αν δεν τυπωνόταν πριν τα Xριστούγεννα δε θα πληρωνόσουν; (εσύ, γιατί εγώ μια χαρά θα πληρωνόμουν)

– A, γειά σου. Aυτό.

– Tο πέταξα.

– Tί εννοείς, το πέταξες;

– Όταν ένα έντυπο φτιάχνεται για συγκεκριμένο σκοπό με ορισμένη ημερομηνία μετά το πέρας της ημερομηνίας… πετιέται.

– Mόνο του; (ναι! σαν την… άντε μην το πω)

– Όχι. Eγώ το πέταξα.

– Mα γιατί;

– Άντε πάλι. Kύριε A. η έκθεση δεν έγινε;

– Όχι.

– Kαι εγώ που να το ξέρω;

– A, ξέχασα να στο πω, ε; Aναβλήθηκε για το καλοκαίρι.

– Πολύ ωραία. Προλαβαίνετε να μου φέρετε πάλι το υλικό. (Mε έχει πιστέψει, ε…)

– Aλήθεια το πέταξες;

– Yeap

– Ξέρεις, πρέπει να τους το δώσω τέλος Φεβρουαρίου για να με πληρώσουν για κάτι αφίσες.

– Mου κάνετε πλάκα έτσι; Δεν υπάρχει περίπτωση να έχετε το λεύκωμα πριν τον Mάϊο.

– Mα…

– Συγγνώμη, αλλά φτιάχνω κάτι για τον Δεκαπενταύγουστο και δεν προλαβαίνω.

(E, άει σιχτίρ πια…)

H τελευταία στιγμή…

Γιατί βρε Xριστιανέ μου τα αφήνεις όλα τελευταία στιγμή;

Γιατί πρέπει κάποιος άλλος να τρέξει, να ψάξει να σκεφτεί, να φτιάξει αυτό που εσύ παλεύεις – υποτίθεται – εδώ και ένα μήνα, σε 3 ημέρες;

Γιατί να θέλω εγώ να κάνω το καλύτερο δυνατό για να βγει η εικόνα σου η καλύτερη στην έκθεση;

Γιατί να πρέπει να ξέρω όλα αυτά τα εργαλεία, να ξέρω τι κάνουν, σε ποια κατηγορία ανήκουν και πόσο κοστίζουν; Tσάμπα τα δίνω, ρε! Δικά μου δεν είναι; Tα χαριζω…

Γιατί εγώ να μην μπορώ να φύγω αν δεν μου δώσεις διορθώσεις και εσένα να σε ψάχνω από γραφείο σε γραφείο και από κινητό σε κινητό.

Γιατί να πρέπει να συνεννοηθώ εγώ με την κοπέλα στο διπλανό σου γραφείο, όταν δεν μπορείς να το κάνεις εσύ που την προσέλαβες;

Γιατί πρέπει να παίρνεις κάθε τρεις και λίγο (εσύ ή το εξυπνοπούλι σου) να με ενημερώνεις για τα αυτονόητα;

Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι όταν λέω θα σε πάρω εγώ, εννοώ MHN ΠAPEIΣ EΣY THΛEΦΩNO.

Kαι ξέρεις τι θα κάνεις μόλις τελειώσουν όλα αυτά; Θα “ψειρίσεις” το έντυπο. Θα βρεις λάθη, παραλείψεις, “αστοχίες”. Kαι φυσικά εσύ δεν θα τις έχεις κανει. Θα τις έχεις προκαλέσει όμως. Ένα σου λέω όμως, μην τολμήσεις και με πάρεις τηλέφωνο! Γιατί θα σε βάλω να συνεργαστείς με την… άστο!

Kάποια που δε θέλεις τέλος πάντων.

Aυτά! Σου στέλνω το mail, και φεύγω!

Αγάπησέ το…

Ο κ. Α. είναι ένας πελάτης -κληρονομιά. Συνεργαζόταν με κάποιο άλλο τυπογραφείο (με το οποίο συνεργαζόμασταν και εμείς) το οποίο χρεωκόπησε και μην έχοντας χρήματα να μας ξεπληρώσει (τελικά αυτό το “μας” πολύ το δουλεύω) μας έδωσε τον κ.Α. που έγραφε πολλά βιβλία – και όχι μόνο.

Η πρώτη λοιπόν σύσταση προς εμένα ήταν ότι πρέπει να μείνει ευχαριστημένος (τα αυτονόητα δηλαδή). Είναι μεγάλος σε ηλικία, συνταξιούχος που όμως δεν το βάζει κάτω. Γιατρός στο επάγγελμα αλλά γράφει συγγράμματα για κάθε τι που τον “αγγίζει”. Ως γιατρός λοιπόν γράφει άθλια (sorry Ερόεσσα). Με πολύ δυσκολία κατάφερνα να διαβάσω τα γράμματα του ακόμη και εγώ (ειδικότης μου τα ορνιθοσκαλίσματα). Υπήρχαν λοιπόν προστριβές…

Ο κ.Α. ξυπνούσε νωρίς. Μέχρι λοιπόν εγώ να φτάσω στη δουλειά ένιωθε ότι είχε χαθεί η μέρα. Πάλι καλά που δε με έπαιρνε στο κινητό να μου πει την φοβερή ιδέα του για το εξώφυλλο του νέου του βιβλίου. Ήθελε πάντα τουλάχιστον 3 διαφορετικά προσχέδια για να καταλήξουμε σε ένα τέταρτο, εντελώς άσχετο, δικό του.

Κάποια στιγμή με ενημέρωσε ότι θα παρουσιάσει σε μια αίθουσα το τελευταίο βιβλίο του. Δεν ξέρω γιατί αλλά παρόλο που δεν ήμουν υποχρεωμένη ήθελα πολύ να πάω. Ο κ.Α. από εκείνη την ημέρα έγινε άλλος άνθρωπος. Χάρηκε πάρα πολύ που πήγα (έστω και για πολύ λίγο) και πλέον αποφασίζουμε μαζί για τη μορφή των βιβλίων (χωρίς να γίνονται υπερβολές βέβαια). Από τότε έκανε σχεδόν σε κάθε του βιβλίο εκδήλωση. Και πάντα προσπαθούσα να είμαι εκεί.

Άρχισα να ενδιαφέρομαι για την υγεία του (έχει ένα σοβαρό πρόβλημα), αν γράφει κάτι νέο, πότε θα έρθει από την εταιρεία (ξέροντας ότι θα με “πρήξει”) σα να είναι συγγενείς μου.

Τώρα πια συνεργάζομαι ελάχιστα μαζί του και νιώθω πιο άνετα. Όχι γιατί δε με “πρήζει” πλέον αλλά γιατί έχω το ελεύθερο να του λέω την γνώμη μου χωρίς να φοβάμαι. Έχει πειστεί πλέον ότι δεν ενδιαφέρομαι για κείνον σαν άνθρωπο και όχι σαν πελάτη, σαν συνεργασία.

Μέσα από τα βιβλία του είχα μάθει ότι αν αγαπήσεις αυτό που σε δυσκολεύει, αν δεν του πας κόντρα, όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Αν προσευχηθείς (ή ενδιαφερθείς, για όσους δεν πιστεύουν) για αυτόν που σου “δημιουργεί πρόβλημα”, που είναι σκληρός και άδικος απέναντί σου θα τον αντιμετωπίσεις πιο ήρεμα, με περισσότερη δύναμη. Θα καταλάβει την αγάπη και θα μαλακώσει.

Αφιερωμένο στον κ.Α  και σε όσους με έμαθαν να αγαπώ και να προσεύχομαι και για τους… λιγότερο “κολλητους”.

Ο … αχταρμάς

Ο Β.Η. είναι εκδότης εφημερίδας. Συνταξιούχος του Ναυτικού (με ότι κουσούρι του έχει αφήσει αυτό), δυσλεκτικός (ελπίζω, γιατί αλλιώς…), τσαπατσούλης αλλά κυρίως ΠΕΛΑΤΗΣ μου τα τελευταία 7,5 χρόνια!

Αρχικά η συνεργασία μας δεν ξεκίνησε πολύ αρμονικά. Έπρεπε να επιβάλλει την άποψή του σε ένα … κοριτσάκι (ναι, εγώ ήμουν αυτή μη γελάς) και δεν δεχόταν αντιρρήσεις. Αν κάποια στιγμή κάτι δεν πήγαινε όπως το είχε φανταστεί, είχαν βάλει το χέρι τους οι ανταγωνιστές του, είχα βάλει σκοπό της ζωής μου να τον καταστρέψω και γενικώς ήταν θιγμένος.

Εγώ, δεν μπορούσα να προλάβω πάντα τυχόν λάθη που προέκυπταν από την ανοργανωσιά του και έτσι ήμουν συνεχώς εκτεθιμένη. Έγραφε κείμενα σε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Αρκεί να υπάρχει οποιοδήποτε είδος μελανιού που να γράφει (λογαριασμός, φάκελος, χαρτοπετσέτα, σακούλα, σπιρτόκουτο, παλιές διορθώσεις, εφημερίδες). Δεν άφηνε καθόλου κενό, αντιθέτως, έτρωγε μερικές λέξεις ή γράμματα, δεν είχε καμία σχέση με τη λέξη συντακτικό αλλά παρόλα αυτά “αντέγραφε” και διόρθωνε μεγάλες εφημερίδες για τυχόν λάθη τους. Όσο ήρεμη και διαλακτική και αν είμαι (λέμε τώρα) εκεί σήκωνα τα χέρια ψηλά. Έκανα ότι μπορούσα για να τον ευχαριστήσω και πάντα τα άκουγα. Είχε και άσχημο τρόπο.

Σε κάποια συζήτηση με το αφεντικό μου (μετά από έναν “καυγά” με τον πελάτη) μου είπε το εξής σοφό: “Καλώς ή κακώς εδώ δεν μπορούμε να φτιάξουμε τον χαρακτήρα του άλλου. Πρέπει απλά να τον δεχθείς”. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο. Όμως εκείνη την στιγμή το χρειαζόμουν.

Σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η συνεργασία μας έγινε πιο … ίση. Είχα κερδίσει πλέον την εμπιστοσύνη ή τον σεβασμό του. Μου εμπιστευόταν την … εικόνα του και φυσικά συνέχισα να κάνω ότι μπορώ για να τον ευχαριστήσω. Δεν έχει γίνει πιο οργανωμένος. Απλώνει τα χάρτια του σε όση έκταση και αν του παραχωρήσεις (την καταλαμβάνει καλύτερα…), πετάει τα χαρτιά στο πάτωμα, δημιουργώντας ένα νέο μωσαϊκό, χρησιμοποιεί όποιο γραφείο και τηλέφωνο είναι ελεύθερο (έστω και για λίγο). Έχει αρκετά χρήματα αλλά ψάχνει να βρει αν έχουμε αφήσει τίποτα στην κουζίνα για να φάει. Εξακολουθεί να μην γράφει σε κανονικά λευκά χαρτιά. Νοιώθει μοναξιά αν τον στείλεις 3 μέτρα μακρύτερα για να διορθώσει στο ειδικό γραφείο και έτσι κάθεται δίπλα σου πετώντας ότι βρει, όπου βρει. Θα κάνει σχόλιο για όποιον μπει, βγει ή δουλεύει στο γραφείο. Θα κάνει πλάκα (της δικής του ηλικίας, αλλά πλάκα).

Είναι δύσκολος σαν χαρακτήρας αλλά “εύκολος” συνεργάτης πια. Αλλά όπως είπαμε… εμείς δεν φτιάχνουμε τον χαρακτήρα του άλλου, απλά δημιουργούμε τις καλύτερες συνθήκες συνεργασίας.