Το ελάττωμά μου

Όσοι με γνωρίζουν έστω και λίγο θα ξέρουν πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι η … σπατάλη. Ναι, το ομολογώ είμαι σπάταλη και υπερκαταναλωτική. Λέω ότι θα βγω για μια βόλτα στα μαγαζιά και όλοι κουνάνε το κεφάλι τους, περιμένοντας στην επιστροφή να τους πω τι ψώνισα. Οι πωλήτριες σε αρκετά μαγαζιά με θυμούνται γιατί συνήθως δοκιμάζω ότι κουλαμάρα έχουν φέρει και αν κάτι δε μου κάνει ή δε μου αρέσει το επιστρέφω στην θέση του (ναι, Άννα το κάνω!). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γελάμε υπερβολικά μια και εννοείται ότι δε μου πάνε όλα τα κουλά που κυκλοφορούν και επίσης να ξέρουν σε ποιούς πάει και σε ποιούς όχι. Συν το γεγονός ότι είμαι γουρλού και το μαγαζί γεμίζει στο 5λεπτο.

Η γκαρνταρόμπα μου λοιπόν είναι γεμάτη με ρούχα τα οποία ενδεχομένως να μην τολμούσα ποτέ να δοκιμάσω. Δοκιμάζοντάς τα όμως ανακάλυψα ότι … μου πάνε και απλά τα πήρα. Υπάρχουν ρούχα που τα έχω φορέσει ελάχιστα και πάντα συνδυάζω τα ρούχα μου (ειδικά αυτά που δεν φοράω συχνά) με καταστάσεις και άτομα.

Πρόσφατα λοιπόν και ενώ έχω αποφασίσει ότι θα το κόψω σιγά σιγά το κουσούρι πήγα με την κουμπάρα μου να αλλάξει μια μπλούζα. Βαρέθηκα να περιμένω και άρχισα να χαζεύω. Βρίσκω λοιπόν ένα μαύρο φόρεμα. Χμ, αν τελικά φορέσουμε φόρεμα στο χορό, ίσως να ταιριάζει… Μήπως να τους πείσω για μαύρα; Κάτσε, κάτσε να το δοκιμάσω πρώτα. Το δοκιμάζω και σκάω στα γέλια. Το φόρεμα ήταν ωραίο πάνω μου (σύμφωνα με πωλητή, πωλήτρια και κουμπάρα) αλλά εγώ δεν… κάτι με απασχολεί. Μάλλον η τιμή και το γεγονός ότι δεν είναι σίγουρο ότι θα βάλουμε μαύρο φόρεμα.

Το βγάζω λοιπόν και φεύγουμε. Έλα όμως που τρωγόμουν. Μόλις έμαθα για την ενδυμασία στην παράσταση, σκέφτηκα το φόρεμα. Πω πω και αν δεν υπάρχει ακόμη; Φτου! Έπρεπε να το είχα πάρει. Θα το ξαναφορέσω όμως; Λογικά ναι, ευκολοφόρετο είναι. Στο εν τω μεταξύ βρήκα ένα φόρεμα που είχα ήδη και μπορούσα να βάλω στην παράσταση αλλά αισθανόμουν κάπως… Θα ήταν η τελευταία λύση αλλά να, μωρέ είναι πιο επίσημη η φάση και το φόρεμα… ξέρω εγώ. Θα δείξει. Άρχισα και με ονειρευόμουν με το άλλο φόρεμα…

Παίρνω αγκαζέ την μαμά η οποία είναι πάντα ανασταλτικός παράγοντας για ψώνια και πάμε να δει το φόρεμα. Και της άρεσε. Πολύ. Την έβλεπα εγώ, είχε τους ενδοιασμούς της για το άλλο. Και φυσικά υπέκυψα. Το πήρα… Τώρα θα χορέψω με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση(αρκεί να μάθει και ο καβαλιέρος τα βήματα)!

Μπούρδες! Πρέπει να ελαττώσω τα ψώνια. Πάει και τελείωσε!

Έχω κάτι ιδέες όμως…

– Έχω μια ιδέα. Πάμε αύριο για ψώνια;

– Είπαν ότι θα χιονίσει.

– Βλακείες! Αν χιονίσει, εννοείται, δεν θα πάμε.

– Άντε, καλά. Τί ώρα;

– Ε, θέλω να δω πως θα πάνε τα παιδιά στον διαγωνισμό (χορού) και μετά φεύγουμε.

– ΟΚ

Τα παιδιά δεν πήγαν πολύ καλά. Ο καιρός αγρίευε αλλά εμένα δε με πτοούσε τίποτα.

– Κάνει κρύο, έτσι;

– Ναι. Θα ντυθούμε χοντρά μωρέ…

Τελικά το “χοντρά” είναι εντελώς υποκειμενικό. Φόρεσα ένα πολύ λεπτό παντελόνι (ναι, βρίσε με και άλλο, αλλά δεν έβαλα και καλσόν), φαρδύ για να είναι άνετο (και να μπάζει από παντού επίσης) και μια λεπτή μπλούζα. Λες και πήγαινα για μάθημα ένα πράγμα.

Χωρίς κασκώλ, χωρίς γάντια. Κυρία η δική σου…

Στη διαδρομή, το νιώθω το κρύο αλλά συνεχίζω. Και η Εύη μαζί (όχι που θα μου γλύτωνε).

Λόγω πολικού ψύχους, έλλειψης χρόνου και ραντεβού με έναν φίλο, δεν χαζολογούσαμε καθόλου στις βιτρίνες. Πήγαμε σε λίγα, πολύ συγκεκριμένα μαγαζιά. Το γεγονός ότι το ένα μαγαζί από το άλλο απήχε 2 χιλιόμετρα, τα οποία τα κάναμε με τα πόδια, δεν το σχολιάζω.

Καθόμαστε για καφέ με πολύ συνοπτικές διαδικασίες (δεν είχε τραπεζάκια έξω, χαχα) και αρχίζουμε την κουβέντα. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να είχαμε σταματήσει σε ένα περίπτερο για να πάρω περίπου 5 κουτιά τσίχλες στην Εύη, γιατί ως γνωστόν…. “καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς”.

Το κρύο έχει δυναμώσει, το χιόνι έχει πυκνώσει και εμείς κυκλοφορούμε στους δρόμους (με ένα μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα…) σαν χαρούμενα παγωτά σε διαφήμιση. Το αυτοκίνητο (το οποίο φυσικά είχα παρκάρει πολύ μακριά) δεν είχε νερό για τους υαλοκαθαριστήρες και φυσικά είχαν εξαφανιστεί όλοι όσοι -άλλες φορές – σε παρακαλούν να καθαρίσουν τα τζάμια (μεταξύ μας, καλά έκαναν). Με δυσκολία λοιπόν (λόγω ορατότητας και ολισθηρότητας) φτάνω στο σπίτι. Τα κόκκαλά μου ακόμη προσπαθούν να ξεπαγώσουν. Έχω όμως κάτι ιδέες …

Να γιατί δεν πάω ταξίδια στο εξωτερικό

Έχω να πάω ταξιδάκι στο εξωτερικό περίπου δέκα χρόνια. Ποτέ δεν κατάφερνα να μαζέψω αρκετά χρήματα για να οργανώσω ένα τέτοιο ταξίδι.

Και όμως. Όλοι μου οι φίλοι πήγαιναν ταξίδια και μια και δύο φορές τον χρόνο. Άρχισα να το ψάχνω. Εγώ έχω το πρόβλημα είναι σίγουρο.

Τα αεροπλάνα δεν τα φοβάμαι. Το άγνωστο δε με φοβίζει. Τότε που είναι το πρόβλημα;

Άρχισα να κάνω σχέδια για ένα ταξίδι κοντά στην Πρωτοχρονιά. Για να προετοιμαστώ ψυχολογικά πήγα και μια βόλτα στο καινούργιο αεροδρόμιο. Ναι, ούτε εκεί είχα πάει ποτέ. Μόνο μια φορά που χάθηκα, παρουσίασε και πρόβλημα το αυτοκίνητο, ε, δεν θέλω και πολλά για να μην ξαναπάω. Ήταν ευκαιρία όμως. Έπρεπε να πάμε για μια δουλειά και ακολούθησα…

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παθαίνω ένα σοκ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ένας φίλος. Λίγο πολύ μου ανακοινώνει ότι πριν από καμια ώρα ήρθε αεροπορικώς για να μου κάνει έκπληξη. Ε, ρε γλέντια. Ξέρεις, δεν γίνεται να βγούμε τώρα γιατί… ήρθα να σε πάρω (σε αυτές τις περιπτώσεις το χιούμορ σώζει). Δεν έπιασε.

Ε, μετά του είπα ότι έμαθα πως έρχεται και ήρθα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για να φύγω στα ξένα… Ούτε αυτό το πίστεψε αλλά κατάλαβε ότι ήμουν όντως στο αεροδρόμιο.

Και μια και όπως είπαμε δεν είχα ξαναπάει, μου έγινε η απαραίτητη ξενάγηση. Έλεγαν, έλεγαν, εγώ φλέρταρα κάτι βιτρίνες.

Όταν με ξαμόλησαν στους διαδρόμους, τα πράγματα ήταν απλά. Ψώνισα ότι βρήκα (ε, σχεδόν…) Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αν πάω στο εξωτερικό, πρέπει να έχω μαζί μου μια περιουσία. Και στάνταρ θα τα χαλάσω όλα. Αρρώστια…

Καθίσαμε για φάγητο σε ένα μαγαζάκι. Και εκεί με έπιασε μελαγχολία. Έβλεπα το τζάμι που μας χώριζε από το check in καιτην αίθουσα αναμονής και κάθε φορά που κοιτούσα προς τα εκεί, η ίδια σκηνή, ένα ζευγάρι που… χωρίζει. κάποια στιγμή κόλλησα στο τζάμι προσπαθώντας να δω αν όντως υπήρχε κάποιος από την άλλη μεριά… Κανείς.

Μελαγχόλησα πάλι. Μάλλον θα αναβληθεί το ταξίδι.

Αν βγάλετε άκρη από αυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις….