Πάμε σινεμά;

Από μικρή λάτρευα τον κινηματογράφο. Γιατί; Ποτέ δεν έμαθα. “Έπρηζα” λοιπόν τον αδελφό μου – μεγαλύτερο 10 χρόνια – να με παίρνει μαζί του.

Η πρώτη ταινία που θυμάμαι ότι είδα ήταν ο Superman. Από τότε πηγαίναμε πάντα στον Superman. Περίμενα πως και πως να βγει το επόμενο. Φυσικά εγώ δεν μπορούσα να διαβάσω τους υπότιτλους ή δεν προλάβαινα (ήμουν πολύ μικρή) και έτσι ο αδελφούλης μου, μου διάβαζε τους υπότιτλους. Πάντα λοιπόν καθόμασταν λίγο πιο μακριά από τον πολύ κόσμο για να μην ενοχλούμε και μου διάβαζε ψιθυριστά. Και μόνο που το σκέφτομαι… μπρρρ.

Φυσικά βλέπαμε και άλλες ταινίες. Πιο παιδικές π.χ. τον “Κούκλο” με έναν ηθοποιό που δοκίμαζε παιχνίδια και έπαιζε όλη την ώρα. Πολύ τον ζήλευα.

Και φυσικά κάθε φορά που ήθελε να παει σινεμά ο αδελφός μου, ρωτούσα “είναι κατάλληλο; Να έρθω και εγώ;” Τώρα που το ξανασκέφτομαι απορώ πως δε με σκότωσε… Ο κολλητός του προσπαθούσε να με πείσει ότι το “Χρ” δίπλα από τον τίτλο της ταινίας σήμαινε ότι είναι ακατάλληλο. Μια δυο φορές τον πίστεψα. Μετά όμως σκέφτηκα ότι το “Α” σημαίνει ακατάλληλο και το “Χρ” μάλλον σημαίνει “Χρωματιστή” (μόλις είχαν ξεκινήσει προφανώς οι έγχρωμες ταινίες) και άρχισα να πρήζω και τον φίλο του αδελφού μου.

Μάλλον τους έπρηζα πολύ γιατί κατάφερα σε ηλικία 10 ετών να πείσω τους γονείς μου να πάω μόνη μου σινεμά. “Ο ιππότης της λακούβας” (γκρρρρρρ). Από τότε δε σταμάτησα. Έχω δει πολλά έργα, έχω δει ταινίες μόνη μου, εχω δει 2 διαφορετικές ταινίες συνεχόμενα, έχω κοιμηθεί (αυτό μου συμβαίνει τα τελευταία μόνο χρόνια), έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω αγαπήσει, έχω φοβηθεί και κυρίως έχω διασκεδάσει.

Για μένα ο κινηματογράφος δε συγκρίνεται με κανένα home cinema. Είναι η διαδικασία περισσότερο που μου αρέσει….

Άστα τα μαλλάκια σου…

… ανακατεμένα. Eντελώς όμως.

Eγώ το hairspray πήγα να δω. Tώρα ότι θα έφευγα από το σινεμά με ένα hairspray στο κεφάλι δεν το φανταζόμουν. Για να προωθήσουν την ταινία στα Village στο Mall είχαν στήσει ένα κομμωτήριο με 2 ταλαίπωρες κοπελίτσες που χτένιζαν, χτένιζαν, έξαναν μαλλιά, έλουζαν με λάκ τον κόσμο… ένα δράμα.

Kαι σαν να μη τους έφτανε αυτό είχαν τουλάχιστον μια παρέα (δεν διεκδικούμε την αποκλειστικότητα, είμαστε σεμνοί) που γελούσε και σχολίαζε την κάθε τούφα. Γενικά υπήρχε μια ομοιομορφία στο look. Emo ή Imo style παντού.

Mας πλησιάζει μια ρόζ κοπελίτσα.

– Προσφέρουμε ένα δωρεάν χτένισμα, μήπως θα θέλατε;

H αρχική απάντηση ήταν όχι. Όταν όμως με διαβεβαίωσε ότι θα περίμενα δεκα λεπτά μόνο και αφού μου είπε η Eρόεσσα ότι ήμουν η… εκλεκτή (μυρίστηκε απλά γέλιο η κοπελίτσα με τα ροζ), δέχθηκα! Mε έναν όρο. H παρέα (Eρόεσσα, Λορθ, Peslac, Eύη) θα καθίσει σε τέτοια απόσταση ώστε να ακούω τα σχόλια. Δεν θα έχανα εγώ τις ατάκες… Kαι να βγάζουν φωτογραφίες. Όχι που θα έχανα το θέαμα των ιπτάμενων άφρο μαλλιών.

H κοπέλα ξεκινάει. Στην πρώτη βουρτσιά με πιάνει πανικός. Λές η προηγούμενη να είχε ψείρες; Θυμήθηκα μετά ότι έχω βαμμένα μαλλιά οπότε μάλλον δεν κινδύνευα. Ή μήπως όχι;

Aρχίζει να μου κάνει τα μαλλιά μπούκλες με ένα ψαλίδι. Eν τω μεταξύ, ήταν ήδη σγουρά τα μαλλιά μου. Mοιάζει με νορμάλ το χτένισμα που δείχνει να θέλει να κάνει… Mπα…

Aκούω τους άλλους να λένε να ξυρίσω την δεξιά πλευρά του μαλλιού μου. Bλέπω φλάς, Bλέπω φάτσες κολλημένες στη τζαμαρία (περαστικοί) να χαζεύουν. Ωχ, βλέπω τον Δημήτρη με την γυναίκα του. Eυτυχώς περνάνε χωρίς να σταματήσουν. Mάλλον δεν με είδαν. Σκέφτομαι διάφορα. Tην εγγραφή που βαριέμαι τα κομμωτήρια, τον Bασίλη που δεν έχει δει ποτέ live αυτή την διαδικασία. Γελάω μόνη μου. H κοπελίτσα νομίζει ότι είναι από ευτυχία γιατί πετυχαίνει το χτένισμα.

– Θα τα φουντώσουμε, ε;

– … (Δε βαριέσαι, θα λουστώ μετά αν είναι χάλια).

– Nαι, ναι θα τα φουντώσω, δεν θα στα πιάσω πάνω.

– Mήπως να τα πιάναμε τότε;

– Όχι, όχι καλύτερα κάτω. Aπό ποια μεριά η φράντζα;

– E, δεξιά. (θυμάμαι τις προηγούμενες συζητήσεις ότι θα οδηγώ και δεν θα βλέπω γιατί η φράντζα θα μου κλείνει το μάτι και γελάω. H κοπελίτσα καμαρώνει!)

Tο αποτέλεσμα ήταν ένα XXXL μαλλί της γριάς. Δεν ήταν άσχημο. Έχω κάνει και χειρότερα δηλαδή…

Tα μάτια μου τσούζουν από την λακ ε, συγγνώμη το hairspray.

H παρέα συνεχίζει την πλάκα. Στο πάρκινγκ περνάω δίπλα από τις τουρμπίνες για να δούμε την ελαστικότητα των μαλλιών…

Oι αντιδράσεις σήμερα στη δουλειά ήταν ποικίλες. Aπό έβαλες το χέρι σου στην πρίζα μέχρι ήρθες με μηχανή σήμερα;

Λοιπόν, την επόμενη φορά που θα θέλετε να προωθήσετε μιούσικαλ, προτείνω να έχετε κανέναν καλλίγραμμο χορευτή που να χορεύει μαζί σου. Mαζί μου δηλαδή.

Τα αγόρια ξενυχτάνε…

Κυριακή βραδάκι και ο καιρός και η διάθεση προστάζει σινεμά.

Τα κέφια προστάζουν κάτι ανάλαφρο (χωρίς βία, να μη σε βάζει σε σκέψεις), όχι όμως χαζοκομεντί (εμένα προσωπικά δε θα με χάλαγε), όχι ελληνικό, όχι….

Τελικά καταλήξαμε στο “Αλεξίσφαιροι ντετέκτιβ Νο3”.

– Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου δεν έχουμε δει τα άλλα 2 τι θα καταλάβουμε;

– Όχι, αυτές οι ταινίες δεν είναι σαν το άρχοντα των δακτυλιδιών (λες και τον έχω δει και μου άρεσε, λέμε τώρα) είναι σαν τον ροζ πάνθηρα. Τι κοινό μπορεί να έχει το 1 με το 2; Ε, με έπεισε.

Εφοδιαζόμαστε με τα απαραίτητα νάτσος και αναψυκτικά για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε αν βαρεθώ και μπαίνουμε στην αίθουσα. Σιγά σιγά γεμίζει… με νεολαία. Κυρίως αγόρια. Αρχίζουν να παίζουν με τα bluetooth… Και εγώ η κακομοίρα που βαριέμαι να το κλείνω τι να κάνω; Τόσες “χυλόπιτες” ούτε στο όνειρό μου…

Σσσσσ … ξεκινάει η ταινία. Περισσότερο για κωμωδία το κόβω παρά για περιπέτεια. Δεν προλαβαίνει να πέσει η πρώτη ατάκα και 2 τύποι από δίπλα μου αρχίζουν να χτυπιούνται… στο γέλιο. Τους κοιτάζω λίγο καλύτερα (νόμιζα ότι ήταν γύρω στα 30 όταν μπήκαν). Δεν είχα κάνει λάθος. Σε όλη τη διάρκεια του έργου γελούσαν και σχολίαζαν. Μα, μου θύμησαν εφηβικά χρόνια σε θερινό σινεμά. Τόσο γέλιο… Και δώστου να γελάνε αυτοί, να γελάμε και εμείς με αυτούς.

Πολύ το διασκεδάσαμε. Να’στε καλά…