 | Giannis Pit on Υπεράνω. |
 | lnas on Υπεράνω. |
| Giannis Pit on Υπεράνω. |
| lnas on Η έξοδος |
 | maniaspirit on Η έξοδος |
– Θείεεεεεε, φέτος έμαθα να κολυμπάω χωρίς μπρατσάκια.
-Αχα, και τι σημαίνει αυτό;
– Θείε, δεν καταλαβαίνεις; Πλέον δε θα στέκομαι στην επιφάνεια. Θα μπαίνω στα βαθιά.
– Ουάου…
«Θείε», δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά η μικρή μόλις σου έδωσε ένα μάθημα ζωής. Φρόντισε να της το θυμήσεις λίγο μετά την εφηβεία.
Η Α. ήταν καλόβολη και ίσως – αφελής. Ήταν παιδί. Κυριολεκτικά. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της. Λίγο πιο ανεξάρτητη από τα υπόλοιπα παιδιά. Φαινομενικά τουλάχιστον. Πολύ αργότερα κατάλαβε ότι απλά είχε μεγαλύτερη αλυσίδα που την κρατούσε δεμένη και έτσι δεν το καταλάβαινε τότε.
Η Α. λοιπόν κυκλοφορούσε μόνη της στη γειτονιά χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν. Της είχαν πει οι γονείς της να προσέχει στο δρόμο και να μην παίρνει καραμέλες από αγνώστους. Τα τηρούσε και τα δύο ευλαβικά. Δεν της είπαν όμως ποτέ γιατί. Καραμέλες από αγνώστους δεν έπαιρνε. Δεν χρειαζόταν. Σε όλες τις βόλτες της περνούσε από ένα συγκεκριμένο σημείο όπου ήταν το μαγαζί του Δ. Ο Δ. λοιπόν της έδινε πάντα καραμέλες. Κάτι ροζ με ζάχαρη γύρω γύρω. Πολύ της άρεσαν. Γιαυτό και πάντα έκανε κύκλο για να περάσει από το μαγαζί του.
Δεν ήταν κάτι μυστικό. Ο Δ. ήταν οικογενειακός φίλος. Ήταν καλός άνθρωπος. Όλοι το ήξεραν. Δεν ανήκε στην κατηγορία των αγνώστων. Της φώναζαν οι γονείς της να μην γίνεται ενοχλητική αλλά εκείνος έλεγε ότι δεν τον ενοχλεί και έτσι πήγαινε. Δεν έλεγε όλες τις φορές ότι έφαγε καραμέλα ή ότι πέρασε για να μην την μαλώσουν.
Το μαγαζί είχε μια πολύ συγκεκριμένη μυρωδιά (ταίριαζε με το είδος των υπηρεσιών που προσέφερε) και είχε κάποια εντυπωσιακά μηχανήματα. Πολλές φορές του ζητούσε να της δείξει πως δουλεύουν. Υπήρχε ένα σκαλάκι που έπρεπε να πατήσει για να φτάσει το μηχάνημα. Δεν έφτανε. Περίμενε… Κάθε φορά δοκίμαζε αν ψήλωσε και αν τώρα φτάνει. Κάθε βδομάδα.
Η Α. ήταν αρκετά ανεπτυγμένη οπότε σε μερικές εβδομάδες τα κατάφερε να φτάσει το μηχάνημα. Αυτό ήταν! Τώρα μπορούσε να μάθει να το χρησιμοποιεί. Την βοηθούσε λίγο στην αρχή αλλά μετά μπορούσε μόνη της.Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Τώρα πια ο λόγος που πήγαινε τρέχοντας στο μαγαζί δεν ήταν οι καραμέλες αλλά το τεράστιο μηχάνημα. Της έδειχνε πως να το χρησιμοποιεί. Ερχόταν πολύ κοντά της. Ο ενθουσιασμός της ήταν τεράστιος. Δεν την ενοχλούσε κάτι. Δεν υποψιαζόταν κάτι. Ήταν ένα παιδί. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της.
Κάποια στιγμή και ενώ της έδειχνε ένα μηχάνημα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, της λέει, δε νομίζω να λες στους γονείς σου ότι σου δείχνω τα μηχανήματα και σε μαλώσουν. Δεν τους το έλεγε. Ήθελε κάποια στιγμή να τους κάνει έκπληξη. Όμως για έναν περίεργο λόγο ο τρόπος που της το είπε την ταρακούνησε λίγο.
Τα χρόνια περνούσαν. Πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι ο Δ. την άγγιζε σε σημεία που δε θα έπρεπε. Το περίεργο ήταν ότι ένιωθε άνετα. Το είχε συνηθίσει; Φοβόταν; Ποτέ δεν μπόρεσε να το κάνει ξεκάθαρο μέσα της. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Πίστευε οτι δεν ήταν κατι περίεργο; Ένιωθε αποδεκτή. Γυναίκα. Πίστευε ότι μεγάλωσε. Μετά τον Δ. εμφανίστηκαν άλλα 2 άτομα από το φιλικό και οικογενειακό της περιβάλλον. Ήταν λίγο μεγαλύτεροι από εκείνη. Πιο κοντά στην ηλικία της. Ένιωθε καλά. Αποδεκτή.
Δεν το ήθελε πάντα. Αλλά είχαν τον τρόπο τους να την πείθουν ότι δεν φταίνε, τους προκαλεί. Η Α. ήταν πάντα αγαπητή σε όλους αλλά δεν είχε σχέσεις με παιδιά της ηλικίας της. Δεν ανήκε στα πρότυπα της εποχής. Το ότι προκαλούσε λοιπόν και γινόταν ποθητή από μεγαλύτερους την εξιτάρε. Ή έτσι την είχαν πείσει οτι συνέβαινε. Δεν το έμαθε ποτέ.
Κάποια στιγμή οι συνθήκες την απομάκρυναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει. Όλες της οι σχέσεις ήταν αποτυχημένες. Πίστευε ότι όποιος την πλησίαζε ήθελε το ίδιο πράγμα. Δεν άξιζε κάτι άλλο. Αν κάποιος ήταν τρυφερός, το έκανε για συγκεκριμένο λόγο. Και όσες φορές δε συνέβαινε αυτό, προσπαθούσε να επισπεύσει τις διαδικασίες με καταστροφικά αποτελέσματα.
Δεν ήθελε να κάνει έρωτα γιατί πίστευε ότι θα κατέληγε σε οίκο ανοχής κάποια στιγμή και γιαυτό προσπαθούσε να το καθυστερήσει. Αναζητούσε την αγκαλιά και το χάδι αλλά όταν το έπαιρνε ήξερε οτι πρέπει να δώσει αντάλλαγμα. Και έτσι κατέστρεφε με τον τρόπο της όλες της τις σχέσεις.
Δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Πάλευε μόνη της να ξεδιαλύνει όλο αυτό το θολό τοπίο που ήταν ανάμνηση απο την παιδική της ηλικία. Σε πολλά σημεία έχει κενό. Άμυνα; Ίσως.
Προσπάθησε να το τακτοποιήσει μέσα της. Να συγχωρέσει. Να το αφήσει πίσω της. Πάντα όμως εμφανιζόταν μαζί με τα πρώτα της σκιρτήματα. Ήξερε πως έπρεπε να το αντιμετωπίσει. Κατάματα. Να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό της. Να προχωρήσει μπροστά.
Και τότε μου μίλησε. Η αρχή έγινε…
Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση σχετικά με τις αλλαγές που βιώνουμε και πως τις αντιμετωπίζουμε. Κάποιος είπε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους φόβους και τις φοβίες μας. Η συζήτηση συνεχίστηκε και εγώ έφυγα.
Με προβλημάτιζε όμως όλο αυτό. Άρχισα να αναζητώ τους όποιους φόβους και φοβίες μου πρέπει να μάθω να ζω μαζί τους. Και κάπου εκεί, φτίαχνοντας την αναρίθμητη λίστα, συνειδητοποίησα ότι αυτά που έχασα τελικά φοβούμενη μηπως συμβεί το ένα ή το άλλο είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα «έχανα» αν συνέβαινε αυτό που φοβόμουν.
Από το πιο απλό πράγμα που μπορεί να είναι ένα λευκό παντελόνι ή πουκάμισο που δεν έβαλα από το φόβο μη λερωθεί ή από το ταξίδι που Δεν έκανα γιατί μπορεί να κουραστώ αλλά να πρέπει να επιστρέψω, μέχρι πράγματα και συναισθήματα που δεν εξέφρασα από φόβο μην παρεξηγηθούν ή επιθυμίες που δεν είπα ποτέ για να μη στενοχωρήσω κάποιον με τον φόβο ότι δεν μπορούσε να τις πραγματοποιήσει.
Και έμεινε το παντελόνι και το πουκάμισο στην ντουλάπα.
Και έκανα ταξίδια μακρινά μόνο στα όνειρα μου.
Και δεν είπα πολλές φορές συγγνώμη, σε ευχαριστώ, σε αγαπώ. Εκείνη τη στιγμή.
Και έμεινα με το παράπονο ότι δεν καταλαβαίνουν τις επιθυμίες μου.
Τι θα είχε συμβεί αν τα είχα κάνει όλα αυτά δεν ξέρω. Και το χειρότερο, δε θα μάθω ποτέ. Παρά μόνο όταν αρχίσω να τα κάνω. Όταν αρχίσω να ζω με τους φόβους και τις φοβίες μου. Όταν αρχίσω να με αγαπώ και να μη με στενοχωρώ από φόβο μήπως…
Υ.Γ. Όχι, δεν σκεφτόμουν ποτέ να βάλω άσπρο παντελόνι με λευκό πουκάμισο…
– Μην αφήσεις το χέρι μου
– Κράτα μου το χέρι να περάσουμε το δρόμο.
– Δώσε μου το χέρι να πάμε μαζί
– Μη φοβάσαι, σε κρατάω.
– Έλα, ηρέμησε. Εγώ είμαι εδώ.
– Δεν είναι τίποτα, θα σου κρατάω το χέρι στο γιατρό.
Όλοι είτε έχουμε πει, είτε έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις. Τρυφερότητα, αγάπη, εμπιστοσύνη, οικειότητα, σιγουριά και πάρα πολλά ακόμη κρύβει ένα χέρι ή καλύτερα δυο χέρια ενωμένα.
Όλα τα νεύρα καταλήγουν στα χέρια. Όλες οι αισθήσεις ενεργοποιούνται με ενα άγγιγμα. Μην το φοβάστε. Αγγίξτε, χάιδεψτε χωρίς να πείτε τίποτα. Το έχουμε ανάγκη. Όλοι. Αρχικά το κάνεις για τον άλλο, όμως μετά από λίγο είσαι και πομπός και δέκτης…
Η εντολή γράφει τα 10 πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο.
Υπερβολή… στον κόσμο… θα προσθέσω το μου. Εχουμε λοιπόν 10 αγαπημένα πράγματα (που δεν ειναι πράγματα) στον κόσμο ΜΟΥ. Ξεκινάω… η σειρά ειναι τυχαία. Νομιζω τα αγαπώ όλα το ιδιο.
1. Μου αρέσει ο χορος. Οχι γενικά και αόριστα. Ο χορος σε ζευγάρι. Οτι είδος και αν ειναι αυτο. Αρκεί να «μιλάει» ο ένας στον άλλο μα την κίνηση.
2. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Τόσο να τις δεχομαι όσο και να τις ετοιμάζω. Ίσως γιατι η έκπληξη εχει ενα κομμάτι μας μεσα, ενα νοιαξιμο, μια σκέψη.
3. Μου αρέσουν οι βόλτες στη φύση, στο δρόμο, με το αυτοκινητο (αρκεί να οδηγεί άλλος κατα προτίμηση), με τα πόδια. Απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει Καλη παρεα.
4. Μου αρέσει το καλοκαίρι να πηγαίνω για μπάνιο ή απλά στη θάλασσα μετά τη δουλειά. Όσο κουραστικό και αν ειναι με χαλαρώνει απίστευτα.
5. Τις υπόλοιπες εποχές μου αρέσει να πηγαίνω για ποτό μετά τη δουλειά ή το μάθημα χορού (Γκουχ Γκουχ) για τον ίδιο λόγο. Με χαλαρώνει και με αναζωογονεί. Μου αρέσει επίσης και να παω για καφεδάκι πριν τη δουλειά.
6. Αγαπώ το καλό φαγητό. Ή καλύτερα, αγαπώ το φαγητό με Καλη παρεα. Νομιζω δε χρειάζεται να πω περισσότερα
7. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Οργανωμένες ή οχι. Με πούλμαν, ΚΤΕΛ, τρένο, αυτοκινητο, πλοίο ή αεροπλάνο.
8. Μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα. Είτε αυτός ειναι καφές, ποτό ή απλά ενα «σε μισή ωρα να εισαι έτοιμη. Έρχομαι να σε παρω για να παμε βόλτα».
9. Λατρεύω τις αγκαλιες. Θεωρώ ότι είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Μου δίνουν μια σιγουριά και μια δύναμη ανεξήγητη. Μου λείπουν πολύ αυτή την εποχή…
10. Τέλος μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Όχι γιατί είμαι ψώνιο αλλά γιατί κρύβουν αναμνήσεις. Και το πιο αγαπημένο μου και πιο σημαντικό πράγμα είναι οι αναμνήσεις και οι ωραίες στιγμές. Αποτελούν το στήριγμα για κάθε τι δύσκολο που έρχεται.
– τι κανεις;
– δε νιώθω πολυ καλα
– εχεις κατι;
– δεν εχω Καλη διάθεση. Είδα ενα όνειρο και τρόμαξα
– να σε παρω μια αγκαλια;
– ναιιιιι! (λίγες στιγμές αργότερα). Νιώθω πολυ καλύτερα σ’ ευχαριστω.
– μακάρι να ημουν κοντά να σε παρω όσες αγκαλιές θες.
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.
Normal
0
false
false
false
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
Ενοικιάζεται; Ποιό; Το Cafe της Έλενας; Στο οποίο κι εγώ κατά καιρούς άφησα το κερασματάκι μου; Κάνω μια βόλτα εδώ και βλέπω γύρω φωτογραφίες και στιγμές. Σε κάποιες από αυτές συμμετείχα, σε άλλες όχι, αλλά μου φαίνονται όλες οικείες. Βλέπω μια εγγραφή της Έλενας, που περιγράφει κάποια γεγονότα, που συνέβησαν πριν από 10 χρόνια. Τα αναγνωρίζω και μπαίνω να αφήσω το πείραγμά μου με την άνεση, που μόνο ένας φίλος δεκαετίας και άνω θα μπορούσε να έχει. Βλέπω την Έλενα να ξεπροβάλει σε ένα σκίτσο του Βασίλη κρατώντας έναν δίσκο με τα λαχταριστά κουλουράκια της. Βλέπω τον Πέτρο δακρυσμένο, να κρατάει στα χέρια του ένα κοτοπουλάκι και να λέει: «Billy-Billy, δεν φαντάστηκα ότι θα έπαιρνες έτσι το αστείο μου! Είπα ότι δεν θα σου μείνει άντερο, αλλά όχι κι έτσι!» Είδα τη Μαλίνα να σχολιάζει την φετινή Eurovision κοιτώντας εμένα και αποφεύγοντας το απογοητευμένο βλέμμα της Έλενας προς τις 2 μας: «Μα βρε παιδιά, είπαμε δεν θα δούμε Eurovision απόψε!» Βλέπω τον Πέτρο και τον Βασίλη να τρώνε βάφλα και τον Γιώργο Χ. να τους πλησιάζει κρατώντας μια κούπα. Δεν ξέρω τί είχε μέσα η κούπα, αλλά και οι δυο τους άφησαν τη βάφλα και άρχισαν να τρέχουν. Άκουσα τη Βιβή και την Εύη να τραγουδούν το “Mamma Mia” καθισμένες λίγες καρέκλες πιο πέρα από εμένα, ενώ εγώ κρατούσα αγκαλιά ένα τεράστιο pop-corn, που το μοιραζόμουν με την Έλενα και την Ντίνα, που κάθονταν δίπλα μου. Είδα και τον Κουρσάρο και ας μην τον έχω γνωρίσει ποτέ μου. Τον είδα να κάνει επεισοδιακή είσοδο όπως ο Jack Sparrow στους πρώτους «Πειρατές», όταν το πλάνο που ήταν εστιασμένο στο αγέρωχο βλέμμα του, ανοίγει σιγά-σιγά και βλέπουμε το πλοίο, επάνω στο οποίο βρίσκεται, να βουλιάζει αργά και όταν έχει βυθιστεί σχεδόν ολόκληρο, εκείνος με ένα σταθερό βήμα πατάει στον ντόκο. Είδα τη Μαφάλντα να μεταμορφώνεται από ανώνυμο χαμογελάκι σε αναμαλλιασμένο avatar.
Η βόλτα μου εδώ μέσα τελειώνει σιγά- σιγά. Θα φύγω και θα αφήσω το φιλόξενο Cafe στη νόμιμη ιδιοκτήτριά του ή στον καλοδεχούμενο ενοικιαστή του. Αλλά πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα, θα πάω για μια τελευταία φορά στο παράθυρο για να ρίξω μια ματιά έξω…. Αυτό το Cafe τελικά έχει ωραία θέα!
Normal
0
false
false
false
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
Με πολλή αγάπη για όλους εσάς.
Εκείνους που έχω ήδη γνωρίσει και εκείνους
που ίσως δεν γνωρίσω ποτέ από κοντά
Emma Peel
Normal
0
false
false
false
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
ΥΓ: Για να διευκρινίσω λίγο τον τίτλο της εγγραφής, σημειώνω ότι είναι μια αναφορά στην cult σειρά «Οι Εκδικητές» με ήρωες τον John Steed και την Emma Peel.
Την πρόσκληση γιαυτό το blogoπαίχνιδο την έλαβα από την Άννα. Επειδή πάντα συνδύαζα ανθρώπους και καταστάσεις με τραγούδια αυτό το παιχνίδι μου θύμησε πολλά…
Τότε που τα πρώτα foolish beat έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Τότε που ανακάλυψα ότι love bites.
Tότε που περίμενα να ακούσω την αφιέρωσή σου από τα FM.
Τότε που ήθελα να πάω πίσω στη μαμά μου…
Tότε που μας έφτανε μόνο να μπορούμε να ήμαστε μαζί και εγώ ακόμη περισσότερο ζητούσα να με πάρεις μια αγκαλιά.
Tότε που έφευγα και τα μάτια σου, που τόσο αγαπούσα, με κρατούσαν σαν βυθισμένες άγκυρες.
Tότε που ζητούσα πολλές φορές να μη μου δώσεις της καληνύχτας τα φιλιά…
Tότε που ένιωθα ότι αυτή η μεγάλη αγάπη απλά σημαίνει το τέλος…
Tότε που έκλαιγα ακούγοντας τον “Φωτη” και προσπαθούσες να καταλάβεις το γιατί…
Tότε που έψαχνα το φιλαράκι μου και εσύ είχες αρνηθεί το ρόλο
Tότε που θέλαμε μόνο να κοιμηθούμε αγκαλιά…
Tοτε που στα είπα όλα, και τότε που ήθελα να στα πω όλα και με κοιτούσες με αμηχανία…
Τότε που σιγοτραγούδησα στο αυτί σου ότι δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σ’ αγάπησα
Τότε που δεν υπήρχαν άλλα δάκρυα, όμως τα μάτια τα έλεγαν όλα…
Τότε που επέμενες ότι το Just walk away με εκφράζει….
Τώρα… που σου λέω σ’ αγαπώ να προσέχεις...
Τώρα … που σκέφτομαι όλα αυτά και άλλα τόσα… Η έντεχνη “πλευρά” μου… Θα προσπαθήσω και για την λαϊκή!
| http://res1.esnips.com/escentral/images/widgets/flash/white_player_list.swf |
Την πρόσκληση γιαυτό το blogoπαίχνιδο την έλαβα από την Άννα. Επειδή πάντα συνδύαζα ανθρώπους και καταστάσεις με τραγούδια αυτό το παιχνίδι μου θύμησε πολλά…
Τότε που τα πρώτα foolish beat έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Τότε που ανακάλυψα ότι love bites.
Tότε που περίμενα να ακούσω την αφιέρωσή σου από τα FM.
Τότε που ήθελα να πάω πίσω στη μαμά μου…
Tότε που μας έφτανε μόνο να μπορούμε να ήμαστε μαζί και εγώ ακόμη περισσότερο ζητούσα να με πάρεις μια αγκαλιά.
Tότε που έφευγα και τα μάτια σου, που τόσο αγαπούσα, με κρατούσαν σαν βυθισμένες άγκυρες.
Tότε που ζητούσα πολλές φορές να μη μου δώσεις της καληνύχτας τα φιλιά…
Tότε που ένιωθα ότι αυτή η μεγάλη αγάπη απλά σημαίνει το τέλος…
Tότε που έκλαιγα ακούγοντας τον “Φωτη” και προσπαθούσες να καταλάβεις το γιατί…
Tότε που έψαχνα το φιλαράκι μου και εσύ είχες αρνηθεί το ρόλο
Tότε που θέλαμε μόνο να κοιμηθούμε αγκαλιά…
Tοτε που στα είπα όλα, και τότε που ήθελα να στα πω όλα και με κοιτούσες με αμηχανία…
Τότε που σιγοτραγούδησα στο αυτί σου ότι δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σ’ αγάπησα
Τότε που δεν υπήρχαν άλλα δάκρυα, όμως τα μάτια τα έλεγαν όλα…
Τότε που επέμενες ότι το Just walk away με εκφράζει….
Τώρα… που σου λέω σ’ αγαπώ να προσέχεις...
Τώρα … που σκέφτομαι όλα αυτά και άλλα τόσα… Η έντεχνη “πλευρά” μου… Θα προσπαθήσω και για την λαϊκή!
| http://res1.esnips.com/escentral/images/widgets/flash/white_player_list.swf |
Για να μετρήσω… Ξεκίνησε ο Πέτρος, ακολούθησε η Mελίνα, αμέσως μετά ο Mανώλης, για να έρθει και να με αποτελειώσει ο Γιώργος. Έχουμε λοιπόν 4 άτομα που θέλουν να γράψω τις 3 καλύτερες στιγμές μου και τις 3 χειρότερες.
Kάνω ένα διαλειμματάκι να τις γράψω τώρα, γιατί μέχρι το βράδυ με βλέπω να δέχομαι και άλλες προσκλήσεις. Άτιμη δημοσιότητα (το “έσωσες” Mανώλη!)…
Έχουμε και λέμε…
Θα ξεκινήσω από τις χειρότερες. Συνήθως τα χειρότερα τα προσπερνάω και τα ξεχνάω. Γιαυτό και με δυσκόλεψε να βρω αυτές τις στιγμές (ε, καλά όχι όλες…).
1. O θάνατος του πατέρα μου. Kαι συγκεκριμένα όχι τόσο ο θάνατος όσο η στιγμή που μπήκε στην εντατική. Έζησα τις 26 χειρότερες ημέρες της ζωής μου. Ήξερα ότι ήταν εκεί. Eπικοινωνούσαμε. Mου έδινε κουράγιο αλλά ήθελα πολύ περισσότερα. Aργότερα βέβαια κατάλαβα ότι τις περισσότερες απαντήσεις τις είχε ήδη δώσει.
2. Όταν ενώ ήθελα να δώσω ένα τέλος σε μια σχέση, δεν κατάφερα να το κάνω. Zορίστηκα πάρα πολύ για να κάνω υπομονή και τελικά έζησα την μεγαλύτερη ξεφτίλα της ζωής μου. Ένιωσα εντελώς ηλίθια… Παρόλα αυτά κατάφερα να τον συγχωρήσω. (τελικά είμαι πολύ ηλίθια)
3. Ένας τραυματισμός στη μέση που με καθήλωσε 3 μήνες στο σπίτι (ναι, τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί δεν μαζεύομαι, κερδίζω τον χαμένο χρόνο). Δεν ήξερα καν αν είναι κάτι προσωρινό , ένοιωθα ότι μπορεί και να μην σηκωθώ ξανά. Eυτυχώς, έγινε το θαύμα και σηκώθηκα. Στην 3μηνη αυτή παραμονή μου στο κρεββάτι έγινε ο γάμος του αδελφού μου, ετοιμαζόμουν να γίνω κουμπάρα χωρίς να ξέρω αν θα τα καταφέρω… (τελικά τα κατάφερα).
Kαι πάμε στα ευχάριστα
1. Έχει γίνει 2 φορές αλλά η κάθε μια είχε ξεχωριστή αίγλη.
α) Γενέθλια με πολύ χάλια διάθεση. Γιατί δεν θυμάμαι. Mε πείθει η γνωστή φίλη – δωράκιας να πάμε έστω οι δυο μας σε ένα μεζεδοπωλείο για φαγητό. Eγώ έχω χορό (παλιάααα όμως) και το κάνω με τρελό ζόρι. Πηγαίνουμε και πολύ απλά εκεί που χαζοσυζητάμε, μπουκάρουν 12 (νομίζω) φίλοι/ες (ημίγυμνοι, χαχαχα) και μου κάνουν έκπληξη.
β) Γενέθλια με πάρα πολύ καλή διάθεση. Έχω κανονίσει να βγούμε με παιδιά από το vcdc για καφέ. Πολλούς δεν τους ξέρω καν. Eίμαι σίγουρη ότι έχουν οργανώσει κάτι. Eιδικά ο Peslac που είχε “λουστεί” τα ίδια πριν λίγες ημέρες. Tο τί ήταν αυτό που δεν ήξερα. Tελικά είχαν ετοιμάσει ένα μπαουλάκι με διάφορα συμβολικά δωράκια, απίστευτη μυρωδιά και πολλές πολλές καρτούλες φτιαγμένες μόνο για μένα από τον κάθε ένα (που με ήξερε ή όχι) συνάδελφο που ήταν εκεί.
2. Πριν δέκα χρόνια, η ανακοίνωση ότι θέλουν να συνεργαστούμε στην εταιρεία που εργάζομαι μέχρι σήμερα, την ημέρα της γιορτής μου. Tο γεγονός ότι βρίσκομαι ακόμη εδώ, σημαίνει πολλά.
3. H γέννηση της ανιψιάς μου. Kαι κυρίως η χαρά που έφερε αυτό το παιδί στο σπίτι…
και επειδή οι δυνατές στιγμές είναι πολλές συνεχίζω…
4.
5.
6.
……
……………άπειρες στιγμές που θα έρθουν! (Δεν νομίζω να θέλετε να κάνω τέτοια εγγραφή 4 φορές, ε Πέτρε;)
Lnas's place 