O άνθρωπός σου

Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω εδώ και πολύ ώρα να γράφω κάτι για δικαιολογήσω την επιλογή. Δε γράφω τίποτα.

Όταν το πρωτοάκουσα λάτρεψα την μελωδία. Mε ταξίδευε σε γνώριμα μονοπάτια. Λάτρεψα τον ρυθμό του. Aπίθανα κοψίματα για έναν υπέροχο χορό. O στίχος απλά ήρθε και έδεσε.

Σ’ αναζητώ

Tο περίμενα αυτό το ταξίδι. Kάτι με τραβάει. Θα είμαι κάπου εκεί κοντά… ελπίζω. 

Έχει καρφωθεί γμτ στο μυαλό μου, η φράση σου, βρε Εύα: “εσένα σου πάει η Θεσσαλονίκη”… Λες; 

Ερμηνευτής:Δημήτρης Μητροπάνος

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας

Μουσική: Μάριος Τόκας

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα

μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα

μ’ άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα

από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο

ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο

έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις

πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ’ αναζητώ

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα

λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα

σ’ αναζητώ

σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι

λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ’ ένα κρασί αγιονορείτικο

και μ’ ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο

βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει

κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ’ αποφασίσανε

δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε

μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα

με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ’ αναζητώ

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα

λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα

σ’ αναζητώ

σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι

λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Kλειστό λόγω ταξιδίου…

Eίπα να κάνω λίγο αποτοξίνωση (ελπίζω δηλαδή) από το blog μου και να φύγω για ένα ΣK.

Tι αποτοξίνωση δηλαδή, που με blogοπαρέα θα βρίσκομαι… Στο καθαρό αέρα και με λιακάδα…

Kαλά να περάσετε… Kαλά να περάσουμε…

Tα λέμε από Δευτέρα με γεμισμένες μπαταρίες!

Να γιατί δεν πάω ταξίδια στο εξωτερικό

Έχω να πάω ταξιδάκι στο εξωτερικό περίπου δέκα χρόνια. Ποτέ δεν κατάφερνα να μαζέψω αρκετά χρήματα για να οργανώσω ένα τέτοιο ταξίδι.

Και όμως. Όλοι μου οι φίλοι πήγαιναν ταξίδια και μια και δύο φορές τον χρόνο. Άρχισα να το ψάχνω. Εγώ έχω το πρόβλημα είναι σίγουρο.

Τα αεροπλάνα δεν τα φοβάμαι. Το άγνωστο δε με φοβίζει. Τότε που είναι το πρόβλημα;

Άρχισα να κάνω σχέδια για ένα ταξίδι κοντά στην Πρωτοχρονιά. Για να προετοιμαστώ ψυχολογικά πήγα και μια βόλτα στο καινούργιο αεροδρόμιο. Ναι, ούτε εκεί είχα πάει ποτέ. Μόνο μια φορά που χάθηκα, παρουσίασε και πρόβλημα το αυτοκίνητο, ε, δεν θέλω και πολλά για να μην ξαναπάω. Ήταν ευκαιρία όμως. Έπρεπε να πάμε για μια δουλειά και ακολούθησα…

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παθαίνω ένα σοκ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ένας φίλος. Λίγο πολύ μου ανακοινώνει ότι πριν από καμια ώρα ήρθε αεροπορικώς για να μου κάνει έκπληξη. Ε, ρε γλέντια. Ξέρεις, δεν γίνεται να βγούμε τώρα γιατί… ήρθα να σε πάρω (σε αυτές τις περιπτώσεις το χιούμορ σώζει). Δεν έπιασε.

Ε, μετά του είπα ότι έμαθα πως έρχεται και ήρθα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για να φύγω στα ξένα… Ούτε αυτό το πίστεψε αλλά κατάλαβε ότι ήμουν όντως στο αεροδρόμιο.

Και μια και όπως είπαμε δεν είχα ξαναπάει, μου έγινε η απαραίτητη ξενάγηση. Έλεγαν, έλεγαν, εγώ φλέρταρα κάτι βιτρίνες.

Όταν με ξαμόλησαν στους διαδρόμους, τα πράγματα ήταν απλά. Ψώνισα ότι βρήκα (ε, σχεδόν…) Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αν πάω στο εξωτερικό, πρέπει να έχω μαζί μου μια περιουσία. Και στάνταρ θα τα χαλάσω όλα. Αρρώστια…

Καθίσαμε για φάγητο σε ένα μαγαζάκι. Και εκεί με έπιασε μελαγχολία. Έβλεπα το τζάμι που μας χώριζε από το check in καιτην αίθουσα αναμονής και κάθε φορά που κοιτούσα προς τα εκεί, η ίδια σκηνή, ένα ζευγάρι που… χωρίζει. κάποια στιγμή κόλλησα στο τζάμι προσπαθώντας να δω αν όντως υπήρχε κάποιος από την άλλη μεριά… Κανείς.

Μελαγχόλησα πάλι. Μάλλον θα αναβληθεί το ταξίδι.

Αν βγάλετε άκρη από αυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις….

Η αναχώρηση

Σήμερα (σε λιγότερο από 2 ώρες δηλαδή) ταξιδεύω για Θεσσαλονίκη. Εκπαιδευτικού -περισσότερο- περιεχομένου το ταξίδι αλλά και μια ευκαιρία να βάλω κάτω τον εαυτό μου να τα πούμε λιγάκι.

Έχω αγωνία για αυτό το ταξίδι. Πέφτω λοιπόν να κοιμηθώ νωρίς (σχετικά) εχθές για να μην μπω στο πειρασμό να κοιμηθώ στο ταξίδι. Κατά τις 2 – και ενώ έβλεπα ένα απίστευτα γλυκό όνειρο – πετάγομαι νοιώθοντας ότι έχω αργήσει. Ταράχτηκα τόσο πολύ που ξέχασα και το όνειρο, ξέχασα και τον ύπνο… Αυτό ήταν. Οι υπόλοιπες ώρες κύλησαν παραφουσκωμένες με σκέψεις… Σκέψεις που είχα σκοπό να κάνω στο ταξίδι. Σκέψεις που – ευτυχώς – μου θύμισαν κάποια πράγματα που θα “ξεχνούσα” να πάρω μαζί μου.

Παίρνω λοιπόν τις σκέψεις μου και ξεκινώ. Σας φιλώ…

Υ.Γ. Θα τα λέμε από … “πάνω”.

Η αξία του ταξιδιού

Το είχε πει ο ποιητής… “σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να’ναι μακρύς ο δρόμος” αλλά εγώ δεν το είχα ποτέ συνειδητοποιήσει τόσο έντονα.

Ένα πρόσφατο περιστατικό (το οποίο είναι ακόμη σε εξέλιξη…) με έκαναν να το πάρω απόφαση:

Θα “συλλέγω” στιγμές… Όμορφες στιγμές, ξέγνοιαστες στιγμές, ήρεμες στιγμές… αλλά μόνο στιγμές!

Δεν με νοιάζει που θα καταλήξει η διαδρομή, αρκεί στην πορεία της να συγκεντρώσω όσο περισσότερες στιγμές μπορώ.

Και αν αυτή τη διαδρομή την κάνεις με σκοπό την αγάπη ή από αγάπη, τότε… όλα είναι όμορφα.

Καλό μου ταξίδι…