Πριν 1,5 εβδομάδα ένας άνθρωπος που αγαπούσα και εκτιμούσα πάρα πολύ έπαθε εγκεφαλικό. Ήταν ξαφνικό για όλους μας μα πιο πολύ στην γυναίκα του και στα παιδιά του. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν κάτι που θα το ξεπερνούσε. Νέος ήταν, τι στο καλό; Τα πράγματα όμως δεν έδειχναν να βελτιώνονται.
Εγώ – πάντα πιο αισιόδοξη; – έβλεπα ότι δεν χειροτέρευαν και ήλπιζα. Οι μέρες περνούσαν και απλά συνειδητοποιούσα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως τον ξέραμε. Είχα αρχίζει να συνηθίζω στην ιδέα. Περίμενα να συνέλθει…
Εχθές μου είπαν ότι είναι δωρητής οργάνων και ότι αφού δεν έχει “ξυπνήσει” ακόμη, θα δοκίμαζαν σήμερα να τον βγάλουν από την μηχανική υποστήριξη. (Ας με συγχωρέσουν οι γιατροί της παρέας για τις μη σωστές ορολογίες, δεν είναι σκόπιμο αυτό).
Κάπου εκεί επιστρατεύτηκε η πίστη μου. Ήλπιζα στο θαύμα. Τόσα βλέπουμε καθημερινά, ας γίνει και αυτό… Όμως το θαύμα δεν έγινε. Ή τουλάχιστον δεν έγινε όπως εγώ το ήθελα. Η γυναίκα του είναι γιατρός, δεν έχω αμφιβολία για την ορθότητα της κρίσης της, γνωρίζει πολύ καλά τι ελπίδες υπήρχαν. Σίγουρα τα όργανα του θα δώσουν ζωή σε άλλους ανθρώπους και αυτό είναι αισιόδοξο… Ξέρω ότι το ήθελε και εκείνος.
Κάποιος γιατρός όμως βρε παιδιά ας μου εξηγήσει και εμένα ποιά ακριβώς διαδικασία γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Πραγματικά θέλω να μάθω. Γιατί νομίζω ότι “βιαστήκαμε” λιγάκι…
Lnas's place 