Εδώ στην εξοχή, το βράδυ, μαζευόμαστε και βλέπουμε 2 ταινίες. Όχι όλοι δηλαδή, γιατί κάποιοι γέρνουν λιγάκι και τους παίρνει ο ύπνος.
Κάθε μέρα έχανα και κάτι. Από μια σκηνή έως…
Ημέρα προβολής τέταρτη. Δεν αποκαλύπτω την ταινία. Ξεκινάει όμορφα. Κάποια στιγμή υπάρχει μια σκηνή που ζητάνε από μια κοπέλα να ακολουθήσει μια κυρία γιατί εκείνη γνωρίζει γαλλικά και θα μπορέσει να συννενοηθεί.
Αυτό το βλέπω. Η κοπέλα απαντάει “Γνωρίζω σχολικά γαλλικά”. Αυτό δεν το βλέπω. Ακούω όμως την Κατερίνα που γελάει με το σχολικά γαλλικά. Και απαντώ: “Α, εγώ ούτε σχολικά γαλλικά γνωρίζω άρα δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει”. Γίνεται ένας σχετικός διάλογος που δεν καταφέρνουμε να συννενοηθούμε και συνεχίζω να “βλέπω” το έργο.
Τελειώνοντας, σχολιάσαμε το πόσο ωραίο ήταν το έργο.
Την επόμενη ημέρα στη θάλασσα.
– Τελικά αυτό με τα σχολικά γαλλικά μάλλον δεν το κατάλαβα καλά.
– Τι δεν κατάλαβες; Σχολίασα τα σχολικά γαλλικά, που είπε.
– Πότε;
– Κοιμήθηκες;
– Μπορεί για λίγο.
– Μα καλά, πότε πρόλαβες; Πάντως ήταν ωραία ταινία. Ειδικά εκεί που αποκάλυψε ότι…
– Πότε.
– Συγγνώμη, τι είδες δηλαδή;
– εεεεε
– Είδες όλη τη βλακεια και έχασες το καλύτερο;
– Εεεεεε. Για πες…
Μου λέει τι έχασα. Παίζει να έχασα και τα τρία τέταρτα του έργου.