Στίχοι που κάτι μου λένε…

Όταν διάβασα αυτή την εντολή άρχισα να σιγομουρμουραω διάφορα τραγούδια. Ελληνικά και ξένα. Όλα είχαν κάτι διαφορετικό να μου πουν.

Όλα μου θύμιζαν όμως κάτι. Ή κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής μου ή κάποιο πρόσωπο. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό ήθελα. Ήθελα να βρω έναν στίχο που λέει κάτι σε μένα ή για μένα. Χωρίς να μου θυμίζει ένα και μόνο πρόσωπο. (Αυτό δεν είναι καλό βέβαια).

Ο στίχος λοιπόν…

«Μεγάλα λόγια μη μου λες
όσα ακούω τα ξανάκουσα
τόσες φορές
Μεγάλα λόγια μη μου πεις
μείνε και τίποτα μη μου υποσχεθείς

Μεγάλα λόγια δε θα πω
στην αγκαλιά μου ως το πρωί
θα σε κρατώ
κι αν είμαστε η εξαίρεση εμείς
μεγάλα λόγια θα σου πω
και θα μου πεις».

Συγγνώμη, δεν ανήκει στα ποιοτικά ακούσματα μου, αλλά είναι απο τα τραγούδια αυτού του ρεπερτορίου που έχω ξεχωρίσει.

Ποιότητα και όχι ποσότητα

Για όσους είχαν την απορία… Συμπεράσματα από μία “έξω” συζήτηση.

– Έχεις υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν πρόκειται να βρεις άντρα έτσι…

– Όταν λέμε έτσι; Eννοούμε μην κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα που θεωρώ πολύ σημαντικά;

– Mα, είναι κακό να θέλει να ξέρει που είσαι και με ποιόν είσαι;

– Όχι. Aλλά κακό είναι να απαιτεί να είναι μαζί μου, ενώ ξέρουμε και οι δύο ή ότι δεν γίνεται ή ότι δεν του αρέσει ή ότι η συζήτηση είναι επαγγελματική και δεν “κολλάει”. Kακό είναι γιατί έτσι μου στερεί την ελευθερία μου (χμ… νομίζω δε σημαίνει κάτι τέτοιο η σχέση), δε με εμπιστεύεται και στην τελική δε με αγαπάει.

– Eίσαι υπερβολική.

– Zητάω τρία πράγματα. Aγάπη, σεβασμό και εμπιστοσύνη. Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολικά.

– Eσύ, δηλαδή, (σε μία σχέση) δεν θέλεις να ξέρεις που είναι τώρα;

– Θέλω. Aλλά μέχρι εκεί. Mπορεί να είναι με την K. Eφόσον τον εμπιστεύομαι, τελείωσε. Aν μου την κάνει, OK, έκανα λάθος. Aλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.

H συζήτηση έγινε περίπου πριν 1,5 χρόνο (χμ… ίσως και 2). Oι “απαιτήσεις” δεν άλλαξαν. Διευρύνθηκαν. Tα ίδια θέλω και από τους φίλους μου. Mεγάλωσα πια. Δεν αντέχω την καταπίεση, την ανάκριση, τα μούτρα.

Mπορεί έτσι τελικά να μην βρω άντρα, αλλά τουλάχιστον θα ξέρω τι ανθρώπους έχω γύρω μου.

Δεν μπορώ να αρνηθώ

Η Ζωή μου έκλεισε το μάτι. Είμαι εδώ. Σε περιμένω… Έλα.

Δεν μπορώ να της αρνηθώ. Τα λέμε… έξω.

καλύτερα δείτε το από εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=6DNTS_8qj78

Weve been trying for a long time

To say what we want to say

But feelings dont come easy

To express in a simple way

But we all have feelings

We all need loving

And who would be the fool to say, that if you

Hold me in your arms

I wont feel better

If you hold me in your arms

We can brave this storm together

We both know theres a problem

A problem that weve got to face

So put your trust in me, lover

No-ones ever gonna take your place

cos we all have a problem

We all have fears

But theres always got to be a way

Yes we all have feelings

We all need loving

And you would be a fool to say, that if you

Hold me in your arms

I wont feel better

If you hold me in your arms

We can brave this storm together

(solo)

You only have to hold me

Touch me to make me feel so good

You only have to hold me

Feel me

To make me feel the way you know I should

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

When you gonna hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο;

Πριν 1,5 εβδομάδα ένας άνθρωπος που αγαπούσα και εκτιμούσα πάρα πολύ έπαθε εγκεφαλικό. Ήταν ξαφνικό για όλους μας μα πιο πολύ στην γυναίκα του και στα παιδιά του. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν κάτι που θα το ξεπερνούσε. Νέος ήταν, τι στο καλό; Τα πράγματα όμως δεν έδειχναν να βελτιώνονται.

Εγώ – πάντα πιο αισιόδοξη; – έβλεπα ότι δεν χειροτέρευαν και ήλπιζα. Οι μέρες περνούσαν και απλά συνειδητοποιούσα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως τον ξέραμε. Είχα αρχίζει να συνηθίζω στην ιδέα. Περίμενα να συνέλθει…

Εχθές μου είπαν ότι είναι δωρητής οργάνων και ότι αφού δεν έχει “ξυπνήσει” ακόμη, θα δοκίμαζαν σήμερα να τον βγάλουν από την μηχανική υποστήριξη. (Ας με συγχωρέσουν οι γιατροί της παρέας για τις μη σωστές ορολογίες, δεν είναι σκόπιμο αυτό).

Κάπου εκεί επιστρατεύτηκε η πίστη μου. Ήλπιζα στο θαύμα. Τόσα βλέπουμε καθημερινά, ας γίνει και αυτό… Όμως το θαύμα δεν έγινε. Ή τουλάχιστον δεν έγινε όπως εγώ το ήθελα. Η γυναίκα του είναι γιατρός, δεν έχω αμφιβολία για την ορθότητα της κρίσης της, γνωρίζει πολύ καλά τι ελπίδες υπήρχαν. Σίγουρα τα όργανα του θα δώσουν ζωή σε άλλους ανθρώπους και αυτό είναι αισιόδοξο… Ξέρω ότι το ήθελε και εκείνος.

Κάποιος γιατρός όμως βρε παιδιά ας μου εξηγήσει και εμένα ποιά ακριβώς διαδικασία γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Πραγματικά θέλω να μάθω. Γιατί νομίζω ότι “βιαστήκαμε” λιγάκι…

Ζωή σαν παραμύθι ή ζωή παραμύθι

Αγαπώ τα παραμύθια. Από μικρή τα αγαπούσα.

Αγαπώ και τα όνειρα… έκλεινα τα μάτια κι ονειροπολούσα…

Γέμισε ο ορίζοντας πολύχρωμα μπαλόνια και μες στα σύννεφα πετούσα…

Ναι πετούσα, και ναι πετάω…

Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα παιδικά μου “όνειρα” και τις παιδικές μου συνήθειες (τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό!).

Ακόμη ονειροπολώ και ακόμη φτιάχνω τα δικά μου παραμύθια. Για την ακρίβεια τώρα προσπαθώ να φτιάξω και την ζωή μου και τις ζωές των ανθρώπων που αγαπώ… σαν παραμύθι.

Όταν όμως πετάς μέσα στα σύννεφα υπάρχει και ο κίνδυνος του μαύρου σύννεφου. Αυτού που είτε με το όνομα της λογικής, είτε με κάποιο άλλο όνομα, μας “ρίχνει”. Άραγε η προσπάθεια μου για μια ζωή σαν παραμύθι καταλήξει απλά μια ζωή παραμύθι?