«Μην ανοίξεις την πόρτα»

Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε που πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Το κοίταξα, το ξανακοίταξα, διάβασα τα περιεχόμενα, στις ευχαριστίες, ζήτησα έξτρα αφιέρωση… όμως δεν το έπαιρνα απόφαση να το διαβάσω.

Ανθολογία ιστοριών τρόμου. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν καλογραμμένο. Το ήξερα γιατί ήξερα πως είναι μια θεματολογία που αγαπά ο Βασίλης (ο συγγραφέας ντε). Το ήξερα γιατί γνώριζα ότι κάνει έρευνα για τα πάντα, πόσο μάλλον για τις ιστορίες του. Το ήξερα γιατί ξέρω ότι έχει ένα χάρισμα να βάζει μέσα στην ιστορία. Το έχει κάνει πολλές φορές και το έχω απολαύσει. Στα κωμικά του κείμενα.

Μπαίνοντας το 2022 αποφάσισα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου (βαρύγδουπο αλλά πολύ αληθινό) και να τολμήσω να ανοίξω το βιβλίο. Ποτέ όμως βράδυ. Πρωινές ώρες για να έχω όλο το χρόνο να «αποβάλλω» τις όποιες σκέψεις μου δημιουργούσε. Και αργά αργά, δε με πίεζε κανείς. Μια ιστορία το μήνα…

Πήρα θάρρος, μου άρεσαν και οι λεπτομέρειες που έδινε. Σε κάποιες γελούσα κιόλας. Πάντα όμως πριν το τέλος. Στο τέλος, συνήθως ερχόταν ένα χαστούκι τρόμου που με έφερνε στα ίσια μου. Πολλές φορές χάρηκα που δεν ήμουν στη θέση των ανιψιών του, που τους διηγούνταν παρόμοιες (φαντάζομαι) ιστορίες τρόμου.

Ναι, άρχισα να παρατηρώ σκηνές από τις ιστορίες στο σπίτι μου – καπάκια πρίζας που ήταν ανεβασμένα – και μετά να συνειδητοποιώ ότι ήταν λογικό, αφού υπήρχε κάτι στην πρίζα. Άρχισα να κάνω εικόνα τις ιστορίες.

Τελικά δεν ήθελα να σταματήσω να το διαβάζω. Το τελείωσα πριν τον «προβλεπόμενο» χρόνο.

Ομολογώ ότι δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να το κρίνω, αλλά αν σας αρέσουν οι ιστορίες τρόμου (ή ακόμη κι αν δε σας αρέσουν αλλά θέλετε να το δοκιμάσετε) το προτείνω ανεπιφύλακτα.