My time. My thoughts.

Daily challenge ξανά. My time. Γράφω απλά. Χωρίς συγκεκριμένο θέμα.

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Προβληματίζομαι. Στενοχωριέμαι. Χαίρομαι. Συνειδητοποιώ. Ευγνωμονώ. Μοιράζομαι.

Πόσο λανθασμένη αίσθηση έχουμε τις περισσότερες φορές για τους φίλους μας ή για αυτούς που εμείς θεωρούμε φίλους. Θα γράψω για εμένα όμως. Μη γενικεύω.

Φίλος – κατ᾽έμε πάντα – είναι αυτός που θα σε αφήσει ελεύθερο να κάνεις αυτό που θέλεις. Αν συμφωνεί θα σε στηρίξει, αν διαφωνεί, θα σου πει τους ενδοιασμούς του χωρίς να προσπαθήσει να σε πείσει (ή επιβάλλει καλύτερα) ότι αυτό που θεωρεί (κάποιες φορές ίσως και να είναι) σωστό. Και εννοείται θα σε στηρίξει και πάλι. Και θα είναι εκεί χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Είναι αυτός που μπορεί να έχετε να βρεθείτε 3 – 5 -10 χρόνια, που όμως όταν βρεθείτε θα είναι σα να βρισκόσασταν κάθε μέρα. (Διευκρίνηση: Αυτό είναι παρεξηγημένο και πολλές φορές μετά από απουσία χρόνων έρχεται ο άλλος και θεωρεί δεδομένο ότι δεν έχεις προχωρήσει καθόλου. Δεν εννοώ αυτό). Το μυστικό εδώ είναι ότι όντως «βρισκόσασταν» κάθε μέρα. Μπορεί οι συνθήκες να μην ευνοούσαν αλλά η διάθεση υπήρχε. Ένα μήνυμα σε ανύποπτο χρόνο, ένα τηλέφωνο να δεις τι κάνει ο άλλος, ένα mail, μια προσευχή είναι μικρά αλλά ουσιαστικά σημάδια ότι σκέφτεσαι τον άλλο.

Δε θα είναι μαζί σου μόνο όταν περνάτε ή περνάει (συνήθως) καλά αλλά και τις φορές που δεν είσαι η καλύτερη παρέα. Μη σου πω ότι τότε θα είναι πιο δίπλα σου από ποτέ.

Δε θα σου κάνει ακριβά δώρα αλλά θα σου χαρίσει το ακριβότερο, το χρόνο του.

Θα είναι δίπλα σου να σε ακούσει όταν το έχεις ανάγκη. Θα σε αφήσει να ξεσπάσεις. Όταν όμως δει ότι όλο αυτό σου αναμοχλεύει άσχημες συμπεριφορές θα σε κόψει, θα σε πάει σε κάτι άλλο που θα σε ωφελήσει πραγματικά. Και θα σε χαλαρώσει.

Δεν ξέρω καν αν εγώ είμαι αυτός ο άνθρωπος αλλά σε αυτό το πλαίσιο παλεύω να είμαι.

Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Καλοκαίρι 1997. Γυρίζω από τη δουλειά. Δύσκολη μέρα. Μιλάω με 2-3 φίλους στο σταθερό (ναι δεν είχα κινητό τότε) και αφού δεν κανονίσαμε τίποτα, αράζω στο μπαλκόνι.

Ωρα 8.45 χτυπάει το τηλέφωνο.

– έλα, τι κανεις τώρα;

– εεεε δεν άλλαξε κατι το τελευταίο μισάωρο. Τιποτα.

– ωραια. Ετοιμάσου. Έρχομαι να σε παρω να παμε σινεμά.

-δεν προλαβαίνουμε. Αρχίζει σε λιγο. (Ουτε καν τι παιζει…).

– εχει προβολή στις 11.

– εεεεε

-εκτός αν θες να πάρεις χαμπάρι αυριο οτι έχασες τον «γάμο του καλύτερου μου φίλου» και στενοχωρηθείς.

– ετοιμάζομαι!!

(Τελικα τον πραγματικό γάμο τον έχασα αλλα αυτο θα ειναι σε άλλο challenge).

Top 10 φαγητών και γλυκών

Το στοιχείο μου. Λατρεύω και τα γλυκά και τα φαγητά. Πιο πολύ όμως μου αρέσει να τα μοιράζομαι με αγαπημένα πρόσωπα. Παίζει λοιπόν μεγάλο ρόλο όχι μόνο το τι θα φάω αλλά με ποιον. Και πολλές φορές και του που.

Η λίστα μου λοιπόν περιλαμβάνει αγαπημένα φαγητά και γλυκά απο συγκεκριμένα μαγαζιά ή μαγειρεμένα απο συγκεκριμένους ανθρώπους. Η σειρά είναι εντελώς τυχαία.

1. Φωλιά με αυγά και πατάτες αλλά και συκώτι τα δυο πιο αγαπημένα μου πιάτα σε μαγαζί στο περιστέρι
2. Κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος και μανιτάρια απο το μαγαζί με την ωραιότερη θέα στην κηπούπολη
3. Πάπια με ανανά απο αγαπημένο μαγαζί στον Κεραμεικο
4. Φλαουνες από την Καλλιόπη
5. Καρυδόπιτα. Γενικώς. Αρκεί να είναι ομοιόμορφα και όσο πρέπει σιροπιασμένη
6. Παβλοβα. Γενικώς.
7. Φωλιά καραμέλας απο μαγαζί στην Ερυθραία που δυστυχώς έκλεισε.
8. Brunch στη Σιφνο
9. Ρεβύθια στο φούρνο στα Ήλια
10. Ο,τιδηποτε είναι φτιαγμένο με αγάπη ειδικά για μένα.

Ελπίζω μόνο να μην υπάρχει #daily_challenge φάε τη λίστα με τα αγαπημένα σου σε μια μέρα!!

Τα συν και τα πλην (μου)

Το σημερινό daily challenge ζητάει να μοιραστώ ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα μου.

Να ξεκαθαρίσω οτι φυσικά δεν έχω μόνο ένα. Να διευκρινίσω επίσης ότι ένα πλεονέκτημα κάποιου μπορεί να είναι μειονέκτημα γενικά ή το αντίθετο. Και φυσικά να ευχηθώ παγκόσμια Ειρήνη.

Ξεκινάω λοιπόν με το μειονέκτημα για να σας αφήσω με καλή εντύπωση.

Είμαι πολυ ανεκτική με τους ανθρώπους. Ανέχομαι ανθρώπους και καταστάσεις που ξεπερνάνε κατα πολύ τα όρια της ηλιθιότητας. Και μη μου πείτε οτι αυτό δεν ειναι μειονέκτημα γιατί για μένα είναι. Και εξηγώ. Είναι ψυχοφθόρο γιατί φυσικά όλοι μετά σε βρίζουν. Και πρώτη από όλους, με βρίζω εγω. Κάθε φορά λεω δε θα το ξανακάνω και κάθε φορά πάλι τα ίδια κάνω.

Και αν δε σας αρέσει σα μειονέκτημα, σας λέω ότι η συνέχεια αυτού είναι μια «έκρηξη» ή μια συμπεριφορά που γκρεμίζει όλη την υπομονή που έχω κάνει. Η μαμά μου χρησιμοποιεί τη φράση, είσαι σαν την αγελάδα που κάθεται και την αρμέγουν και μετά με μια κλωτσιά ρίχνει την καρδάρα και χύνει το γάλα. Ε ναι, λοιπόν. Αυτή είμαι εγώ.

Το πλεονέκτημα μου είναι ότι είμαι φουλ αισιόδοξη. Σε κάθε τι βρίσκω και κάτι θετικό ή ελπίζω ότι κάτι θετικό θα βγεί. Μαντέψτε γιατί λοιπόν έχω το προηγούμενο μειονέκτημα.

Αυτά για σήμερα. Τα υπόλοιπα σε μελλοντικό daily challenge.

Top ten

Η εντολή γράφει τα 10 πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο.

Υπερβολή… στον κόσμο… θα προσθέσω το μου. Εχουμε λοιπόν 10 αγαπημένα πράγματα (που δεν ειναι πράγματα) στον κόσμο ΜΟΥ. Ξεκινάω… η σειρά ειναι τυχαία. Νομιζω τα αγαπώ όλα το ιδιο.

1. Μου αρέσει ο χορος. Οχι γενικά και αόριστα. Ο χορος σε ζευγάρι. Οτι είδος και αν ειναι αυτο. Αρκεί να «μιλάει» ο ένας στον άλλο μα την κίνηση.

2. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Τόσο να τις δεχομαι όσο και να τις ετοιμάζω. Ίσως γιατι η έκπληξη εχει ενα κομμάτι μας μεσα, ενα νοιαξιμο, μια σκέψη.

3. Μου αρέσουν οι βόλτες στη φύση, στο δρόμο, με το αυτοκινητο (αρκεί να οδηγεί άλλος κατα προτίμηση), με τα πόδια. Απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει Καλη παρεα.

4. Μου αρέσει το καλοκαίρι να πηγαίνω για μπάνιο ή απλά στη θάλασσα μετά τη δουλειά. Όσο κουραστικό και αν ειναι με χαλαρώνει απίστευτα.

5. Τις υπόλοιπες εποχές μου αρέσει να πηγαίνω για ποτό μετά τη δουλειά ή το μάθημα χορού (Γκουχ Γκουχ) για τον ίδιο λόγο. Με χαλαρώνει και με αναζωογονεί. Μου αρέσει επίσης και να παω για καφεδάκι πριν τη δουλειά.

6. Αγαπώ το καλό φαγητό. Ή καλύτερα, αγαπώ το φαγητό με Καλη παρεα. Νομιζω δε χρειάζεται να πω περισσότερα

7. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Οργανωμένες ή οχι. Με πούλμαν, ΚΤΕΛ, τρένο, αυτοκινητο, πλοίο ή αεροπλάνο.

8. Μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα. Είτε αυτός ειναι καφές, ποτό ή απλά ενα «σε μισή ωρα να εισαι έτοιμη. Έρχομαι να σε παρω για να παμε βόλτα».

9. Λατρεύω τις αγκαλιες. Θεωρώ ότι είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Μου δίνουν μια σιγουριά και μια δύναμη ανεξήγητη. Μου λείπουν πολύ αυτή την εποχή…

10. Τέλος μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Όχι γιατί είμαι ψώνιο αλλά γιατί κρύβουν αναμνήσεις. Και το πιο αγαπημένο μου και πιο σημαντικό πράγμα είναι οι αναμνήσεις και οι ωραίες στιγμές. Αποτελούν το στήριγμα για κάθε τι δύσκολο που έρχεται.

Τα γενέθλια

Είχα αποφασίσει εδώ και καιρό να μη γράφω. Ήταν, είναι και θα είναι τόσο πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω που νιώθω ότι δε χωράνε σε ένα τόσο δα μικρό blogάκι. Ομως βιάστηκα…

Φέτος θα ήταν για άλλη μια φορά διαφορετικά γενέθλια. Κάθε χρόνο έτσι δεν είναι άλλωστε; Δε με πείραζε που θα έπεφταν εν μέσω πανδημίας και θα υπήρχε περιορισμός. Αυτό το ξεπεράσαμε πέρυσι. Υπήρχε μια περίεργη αίσθηση. Είχα αποφασίσει αυτά τα γενέθλια να είναι δικά μου. Έπεσαν σε μια εβδομάδα που εργαζόμουν απο το σπίτι και όποια ετοιμασία εορτασμού στη δουλειά θα πήγαινε στράφι. So what. Εγώ βάζω τους κανόνες. Ήθελα pampering και θα μου το παρείχα. Την προηγούμενη μέρα λοιπόν φούσκωσα μπαλόνια και τα άφησα στον χώρο του «γραφείου». Φυσικά και μέσα στον όλο πανικό ξεχάστηκα οπότε μπαίνοντας το πρωί στο χώρο, είδα τα μπαλόνια έκπληκτη.

Η μέρα κύλησε ήρεμα, με απίστευτα πολλά τηλέφωνα. Το βράδυ ήρθε η Κωνσταντινα για να μου τραγουδήσει το «Να ζήσεις Έλενα…» με κεράκι πάνω σε ένα πτι φουρ.  Τα καλύτερα γενέθλια δε μένουν όμως στην ημερα των γενεθλίων.

Καιρό τώρα τριγύριζε η ιδέα του πίκ νικ. Και το πίκ νικ κανονίστηκε (χρειάστηκε να πείσουμε λίγο τον Πέτρο αλλά οκ). Με τον Βασίλη αναλάβαμε την προετοιμασία. Το μενού είχε χειροποίητα αλμυρά μαφιν, λουκανικοπιτακια, τυροπιτάκια, κεφτεδάκια, μακαρονοσαλατα. Moscato d’asti σε κολωνατα ποτήρια με φράουλες και φρουτάκια. Αφού κάναμε την βόλτα μας στο πάρκο τρίτση (στο 1/3 βασικά), βγάλαμε τις σοβαρές και αστείες φωτογραφίες μας και αφού εντοπίσαμε το σημείο με σκιά, αεράκι και θέα τα αγόρια πήγαν να φέρουν τα «σύνεργα». είμαι σίγουρη ότι σχολίαζαν το βάρος τους. Η επιλογή ήταν πολύ καλή τελικά. Νομίζω το απολαύσαμε όλοι. Εγώ σίγουρα το ευχαριστήθηκα παρά πολύ.

Γενέθλια χωρίς τούρτα όμως δε λέει. Επιστροφή στο σπίτι για να σβήσουμε κεράκια. Ναι, ναι σβήσουμε! Γιατί εκτός απο μένα, είχαμε αφήσει και τα γενέθλια του Βασίλη χωρίς να κόψουμε τούρτα. Δυο τούρτες λοιπόν…

Και αν νομίζετε ότι το pampering τελείωσε κάνετε λάθος. Η ώρα των δώρων… ένα κουτί με καλλυντικά περιποίησης (μπάλες, άλατα, αφρόλουτρο, κρέμα, musk, μάσκες προσώπου) για το κυριολεκτικό pampering και ένα βάζο με 365 χαρτάκια ένα για κάθε μέρα, χωρισμένα ανά εποχή, χειρόγραφα (!) με μια εντολή.

Καθημερινό pampering δηλαδή. Γιατί κάθε εντολή (όσες έχω πετύχει μέχρι τώρα) έχουν κάτι που μου δίνει χαρά!

Η μια εντολή ήταν να κάνω εγγραφή στο blog μου. Μετά απο τόσο καιρό. Σίγουρα δεν έχω καταφέρει να περιγράψω όλα τα συναισθήματα αλλά άξιζε τον κόπο.

Αααα και νομίζω δεν έχω γράψει τη λέξη pampering αρκετές φορές. Χαχαχαχα

Όσα ευχαριστώ και να πω είναι λίγα.

Όταν δεν είσαι καλά

– τι κανεις;

– δε νιώθω πολυ καλα

– εχεις κατι;

– δεν εχω Καλη διάθεση. Είδα ενα όνειρο και τρόμαξα

– να σε παρω μια αγκαλια;

– ναιιιιι! (λίγες στιγμές αργότερα). Νιώθω πολυ καλύτερα σ’ ευχαριστω.

– μακάρι να ημουν κοντά να σε παρω όσες αγκαλιές θες.

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.

Δεχόμαστε επισκέψεις (;)

– Έχεις δουλειά; Nα περάσω;

– Έχω δουλειά αλλά πέρνα.

Kαι έρχεται. Kαι συζητάμε ενώ εγώ δουλεύω. Kαι καθόλου δε με πειράζει αλήθεια. Όσο μπορώ να εργάζομαι παράλληλα, δε με ενοχλείς καθόλου.

Όταν όμως με ρωτάς γιατί σου απαντάω μονολεκτικά, γιατί δε σε κοιτώ στα μάτια, γιατί…

Kαι σου απαντάω γιατί δουλεύουμε κιόλας, όχι δεν κάνω πλάκα.

Σκέψου λίγο ότι μπορεί να με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Δε θέλω να σου πω να μην έρθεις ξανά, δε θέλω να βρίσκω ένα σωρό δικαιολογίες, θέλω να το καταλάβεις εσύ.

Mη μου ξαναγκρινιάξεις που “κάνω διακρίσεις” και δέχομαι επιλεκτικές επισκέψεις. Nαι, η Mαφάλντα μπορεί να έρχεται όποτε θέλει γιατί μόλις καταλάβει ότι έχω δουλειά, θα φύγει. Δεν χρειάζεται καν να της το πω. Kαι αν το πω, δε θα με παρεξηγήσει…

Mην το παίρνεις προσωπικά… 

(Πάλι, εγκώμιο σου έπλεξα, χαζούλα!)

Και όμως αλλάζει…

Το Σαββατοκύριακο ξεκινούσε με άσχημες προϋποθέσεις. Ένα λάθος στη δουλειά, μου στοίχισε την ηρεμία μου. Σε άλλους βέβαια, στοίχισε πολύ περισσότερα, οπότε δεν παραπονιέμαι. Τσαντίζομαι. Με τον εαυτό μου. Γιατί ξέρω ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να κάνω λάθος και δεν ήθελα να της “επιτρέψω” να μου την πει. Είχε όμως δίκιο. Και παρόλο που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους πια, εγώ είχα σκάσει. Γυρίζω σπίτι και πέφτω για ύπνο. Ναι. Η ώρα ήταν 8. Θα κοιμόμουν λίγο και μετά θα πήγαινα οπωσδήποτε στο χορό. Δεν είχα όρεξη αλλά έπρεπε να το πολεμήσω. 

Χαλάρωσα λίγο. Όσο βέβαια έφερνα στο μυαλό μου το λάθος, έπεφτα. Έπρεπε να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο συνεχώς με κάτι άλλο. Ήρθε το Σάββατο, πήγαμε στην εκκλησία (για τη γιορτή του μπαμπά), φτιάξαμε το κτηματολόγιο (τώρα, δε θα είσαι πια αγχωμένη, ε μαμά; Α! Ξέχασα τώρα θα βρούμε κάτι άλλο…) Ήρθε η Μαφάλντα… Πήγαμε Jumbo. Ψωνίσαμε ένα κάρο βλακείες, αλλά πολύ το χαρήκαμε. Επιστροφή στο σπίτι. Έφτιαξε επιτέλους προφίλ… μας έβγαλε την ψυχή βέβαια.

Χαζολογήσαμε στα blogs – η καθεμιά από τον υπολογιστή της, στο ίδιο δωμάτιο! Πήγαμε σινεμά… Επιστρέψαμε… Κάναμε μπάχαλο τον Μαύρο Πήτ... Συνειδητοποίησα ότι έπαθα ψύξη… Κοιμηθήκαμε (εγώ σε χρόνο dt, αλλά πονούσα και δεν το ευχαριστήθηκα!)

Κυριακή και είχαμε να πάμε σε βάφτιση. Ε, πήγαμε… Επιστρέφοντας κάναμε μια αρμένικη επίσκεψη 😉 με μπόλικη χαζοκουβεντούλα που πολύ χαρήκαμε και επειδή είχαμε πολύ δουλειά (ο λόγος που έμεινε στο σπίτι, δηλαδή) επιστρέψαμε στο σπίτι. Εργαστήκαμε (γκουχ γκουχ) σκληρά για κανα 3ωρο και μετά ξανά μανά “επισκέψεις”, αποστολές – παραδόσεις “δεμάτων” και επιστροφή στο σπίτι.

Το λάθος παραμένει εκεί. Θα το βρω την Δευτέρα το πρωί να μου χαμογελάει. Όμως η διάθεση μου άλλαξε. Για 50 ώρες (περίπου) το λάθος, έκανε στην άκρη. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν δημιουργικό το ΣΚ μια και δεν βγάλαμε όση δουλειά θέλαμε. Αλλά μάλλον είχαμε όλοι ανάγκη από λίγη βλακεία… λίγες απορίες (σοβαρές ή όχι)… λίγη χαλάρωση, λίγη ανεμελιά.

Ευχαριστώ. Όσους ήξεραν και όσους δεν ήξεραν… Δεν το “εκβιάσαμε” και βγήκε πιο όμορφο.

Aν είναι αυτό δέσμευση…

…

– Mη με προκαλείς, γιατί δε θα έρθω την Tετάρτη.

– Mμμμ, δεν μπορείς. Tώρα εχεις δεσμευτεί.

– Έχω δεσμευτεί; Tι σόι δέσμευση είναι αυτή; Oύτε ένα δακτυλίδι, ούτε κάτι τις βρε αδερφέ, έτσι για το καπάρο.

– Mωρέ τι μας λες; Oλόκληρο δακτυλίδι με κοτζάμ βάτραχο σου έκανα δώρο, και δεν είναι αυτό δέσμευση;

– Σιγά τον βάτραχο… Tζούφιος ήταν. Δεν έγινε πρίγκηπας…

Mε προκάλεσες! (τελικά πάλι εγώ εκτέθηκα…)