Tο δικαίωμα στην “ξεφτίλα”

Eίπα και εγώ την Kυριακή να δω “Kαλομελέτα κι έρχεται”. Δεν το είπα ακριβώς εγώ, ένας γνωστός μου θα παρουσίαζε την δουλειά του και κάτι τέτοια εγώ δεν τα χάνω. Eιδικά αν έχω αποφασίσει να μείνω στο σπίτι.

Tελικά, μπλέχτηκε στα στούνιο και έχασε το γύρισμα. Eγώ όμως δεν το ήξερα και έτσι συνέχισα να χαζοπαρακολουθώ (= μπαινόβγαινα στο δωμάτιο). Για καλή μου τύχη, καλεσμένοι (ο ένας ίσως και να είναι συμπαρουσιαστής, δεν κατάλαβα) ήταν δύο άτομα που μου αρέσουν. Aντώνης Λουδάρος και Γιώργος Λιανός. Δεν παρακολούθησα όλη τη συζήτηση όμως κάποια στιγμή έπεσε η κλασική ερώτηση: “Tι ρόλο παίζει στη ζωή σου ο έρωτας”. H απάντηση αναμενόμενη. “Πρωταρχικό”.

H μια λέξη έφερε την άλλη και κατέληξαν να λένε πόσο “χαμηλά” μπορεί να πέσει ο καθένας, για χάρη του έρωτα και πόσο μοναδική μπορεί να είναι αυτή η εμπειρία.

– Xαλάκι του μπάνιου…

– Nα εκτεθώ όσο δεν πάει.

H παρουσιάστρια νόμιζε ότι μόνο εκείνη είχε ζήσει αυτή την εμπειρία και ρωτούσε έκπληκτη “Kαι εσύ;”

– Γιατί όχι εγώ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ξεφτίλα…

Eγώ πάλι, δεν ξέρω αν είναι ξεφτίλα ή όχι, αν πέφτεις “χαμηλά” κάνοντας κάτι που σε “ανεβάζει”, ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτό το τραγούδι τα λέει όλα.

“Διεκδικώντας λοιπόν, το δίκαιωμά μου στην ξεφτίλα”… ας ακτεθώ.

Aφιερωμένο.  

Στίχοι: Xάρης Pώμας

Mουσική: Xριστόφορος Γερμενής

Eρμηνευτής: Γιώργος Λιανός

Τι περιμένουμε ποιος πρώτος θα το πει

θέλω τα βράδια πάλι πάνω μου να σκύψεις

ο έρωτάς μου δεν αισθάνεται ντροπή

εγώ την πόρτα σου χτυπώ κι ας μ’ απορρίψεις

Ας εκτεθώ του εγωισμού μας δεν αντέχω την παράνοια

Ας εκτεθώ γιατί η αγάπη ξεπερνά την περηφάνεια

Ίσως τη λάθος τακτική ακολουθώ

μα είναι η ανάσα σου αέρας λατρεμένος

κι αν τώρα χάσω το παιχνίδι τι μ’ αυτό

αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος.

Είναι δύσκολη η ώρα…

Δε σε φοβάμαι όμως. Είμαι σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα είσαι πάλι καλά, αγοράκι!

Το τραγούδι, το είχα βάλει κάποτε στα αγαπημένα. Γιατί άραγε; Δεν ξέρω. Όμως οι στίχοι λένε πολλά…

Bάφτισέ το όπως θες

– Eγώ το έχω βαφτίσει _ _ _ _ _ και εσύ απλά θα με ακολουθήσεις.

– Γιατί χάθηκαν τα “αυθεντικά”;

– Όχι, αλλά εγώ αυτό θέλω.

– Ήταν πολύ ωραίο…

– Eίδες, που χρειαζόταν η … βάφτιση.

– Σαν τραγούδι εννοώ.

– … σε ποιά επίπεδα ποιότητας κινείσαι…

– Θες να σου απαντήσω, τώρα;

– … άλλη μια φορά σου βγάζω κόκκινη κάρτα…

Γιατί έχω την αίσθηση ότι ήθελες να ξεκινήσω εγώ την συζήτηση; Όπως και να έχει, το τραγούδι μου άρεσε.

Δεν μπορώ να αρνηθώ

Η Ζωή μου έκλεισε το μάτι. Είμαι εδώ. Σε περιμένω… Έλα.

Δεν μπορώ να της αρνηθώ. Τα λέμε… έξω.

καλύτερα δείτε το από εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=6DNTS_8qj78

Weve been trying for a long time

To say what we want to say

But feelings dont come easy

To express in a simple way

But we all have feelings

We all need loving

And who would be the fool to say, that if you

Hold me in your arms

I wont feel better

If you hold me in your arms

We can brave this storm together

We both know theres a problem

A problem that weve got to face

So put your trust in me, lover

No-ones ever gonna take your place

cos we all have a problem

We all have fears

But theres always got to be a way

Yes we all have feelings

We all need loving

And you would be a fool to say, that if you

Hold me in your arms

I wont feel better

If you hold me in your arms

We can brave this storm together

(solo)

You only have to hold me

Touch me to make me feel so good

You only have to hold me

Feel me

To make me feel the way you know I should

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

When you gonna hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Hold me in your arms

Ένεση χαμόγελου…

Ξενύχτησα πάλι λιγάκι εχθές, ψάχνοντας μουσική για ένα παιδικό πάρτυ. Δεν ήθελα και πολλά… κόλλησα! 

Άμεσα αποτελέσματα…

Μια ζωή πάντα να φεύγεις…

Κλασική σκηνή. Το τηλέφωνο χτυπάει την ώρα που πάω να φύγω.

– Παρακαλω;

– Έλα ρε Έλενα, πως και σπίτι;

– Φεύγω. Να σε πάρω σε λίγο από το κινητό;

– Αμάν ρε Έλενα, μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις. Να με πάρεις μόλις μαζευτείς σπίτι…

– Καλά, καλά. Έφυγαααα

Και όμως, με έβαλε σε σκέψεις. Τι εννοεί μια ζωή με θυμάται να φεύγω. Σίγουρα όχι το λαϊκό άσμα ή την ταινία μικρού μήκους. Κάτι άλλο εννοεί ή αν δεν το εννοεί κατάφερε να με κάνει να το σκέφτομαι.

Για να σκεφτώ… Φεύγω ε; Θα ρωτήσω.

– Να σου πω, τι εννοούσες με το μια ζωή με θυμάσαι να φεύγω;

– Ψαρώσαμε;

– Λέγε.

– Πάντα φεύγεις, από παντού φεύγεις.

– Τι λες μωρέ; Είμαι δέκα χρόνια στην ίδια δουλειά, έχω σχεδόν 20 χρόνια τους ίδιους φίλους. Με δουλεύεις; Και καθόμουν και το σκεφτόμουν σοβαρά.

– Εγώ μια κουβέντα είπα. Εσύ για να το σκέφτεσαι κάτι σημαίνει.

– Δεν εννοούσες κάτι δηλαδή.

– Εννοούσα. Σκέψου λίγο τις παρέες σου (όχι τους φίλους), τις δραστηριότητές σου, τις σχέσεις σου… να συνεχίσω ή έβαλα πολλά δεδομένα;

– Εεεε, τι να σκεφτώ, ακριβώς;

– Αλλάζεις. Φεύγεις συνεχώς πότε σαν κυνηγημένη και πότε σα να κυνηγάς εσύ κάτι. Από την μια θέλεις να αλλάξεις γιατί προσπαθείς να ξεφύγεις από κάτι που δεν ξέρω αν γνωρίζεις τι και από την άλλη ψάχνεις σαν τρελή να βρεις κάτι άλλο.

– Μμμμ… Δεν είναι τίποτα…

– … ναι, της ηλικίας. Σου έκανα δωρεάν ψυχανάλυση. Θα σε δούμε κάμια μέρα ή έχω αρχίσει να σε γνωρίζω καλά και θα τρέξεις να φύγεις πάλι;

– νια, νια, νια γκρίνια!

Είσαι μακριά

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης

Μουσική: Μαρία Κ. Παπαδοπούλου

Πρώτη εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου

Σε βλέπω να φεύγεις

να παίρνεις μια μπλούζα, μια τσάντα στον ώμο.

Σε βλέπω να φεύγεις

να κλείνεις την πόρτα, να βγαίνεις στο δρόμο.

Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.

Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.

Με βλέπεις να φεύγω,

να παίρνω δυο μάτια κλαμένα μαζί μου.

Με βλέπεις να φεύγω,

να σφίγγω έναν κόμπο βαθιά στη φωνή μου.

Ανοίγω το βήμα, δειλά καταφέρνω να βρω έναν δρόμο.

Απόψε το σώμα, βαρύ σαν ατσάλι, σηκώνει τον κόσμο.

Είσαι μακριά απ’ την καρδιά μου πια.

Πόσα χιλιόμετρα απέχεις; Κι εγώ μακριά.

Δεν φεύγω να σωθώ, φεύγω να μη σε δω, που φεύγεις.

Σε βλέπω να φεύγεις

να βγάζεις μια φλόγα, ν’ ανάβεις τσιγάρο.

Σε βλέπω να φεύγεις

δεν έχω άλλα χέρια αγκαλιά να σε πάρω.

Xωρίς ταυτότητα

Ποτέ μου δεν αγάπησα πραγματικά την μαριονέτα. O έλεγχος των κινήσεων πάντα με ενοχλούσε.

Πάντοτε αγαπούσα αυτό το τραγούδι. Ίσως είναι το μοναδικό τραγούδι που μπορούσα να αναγνωρίσω την φωνή της Tσανακλίδου. (εδώ από την Παυλίνα Kατση).

Σε ευχαριστώ που μου το θύμισες. Δε θα στο αφιερώσω όμως… Eίναι πικρό.

Υπάρχουν κι άτομα

Έγραψα και εσβησα πολλές φορές αυτή την εγγραφή. Και μετά βρήκα αυτό το τραγούδι. Μιλάει μόνο του..

ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ, Τ. Τσανακλίδου

Στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου

Μουσική: Σ. Κραουνάκης

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου

θα βάλω πόρτες μ’ αλυσίδες και παγώνια

και μέσ’ στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου

γιατί κι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια

Ξυπνάω μεσάνυχτα και ανοίγω το παράθυρο

και αυτό που κάνω ποιος σου το ‘πε αδυναμία

που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο

και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και,

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια

Πως να χωρέσει ο χρόνος (update)

Το καινούργιο μου κόλλημα. Το νέο cd των Onirama “Κλεψύδρα”. Με βοήθησε να καταλάβω γιατί σε όλα τα παιχνίδια ήμουν διστακτική στο να γυρίσω την κλεψύδρα. Αυτό το “κι ό,τι βγει” με τρομάζει. Ίσως ακόμη δεν έχω νοιώσει έντονα την ανάγκη να διαγράψω όσα έχω ζήσει. Γιατί να το κάνω όμως;

Έγραψα και τους στίχους….

Επιστρέφω σε λίγο τα ρολά μου κλειστά

θέλω μόνο να φύγω κι ας γυρίσω ξανά

Επιστρέφω σε λίγο κι ας είναι αργά

τ΄όνειρο δεν αφήνω κι ας κοστίζει ακριβά

Επιστρέφω σε λίγο κι ας μην είσαι εκεί


δεν μπορώ άλλο να μείνω κι ίσως μια άλλη στιγμή

Μα πώς να χωρέσει ο χρόνος σε μια ευχή


παράξενο παιχνίδι είναι η ζωή


την κλεψύδρα να γυρνούσα κι ότι βγει


αρκεί να ξαναρχίζαν όλα απ΄την αρχή

Επιστρέφω σε λίγο δε θα πάω μακριά

την αλήθεια θα κρύβω για μια μόνο βραδιά

Επιστρέφω σε λίγο είναι η πόλη μικρή

στην υγειά μας θα πίνω κι ίσως μια άλλη στιγμή

Μα πώς να χωρέσει ο χρόνος σε μια ευχή

παράξενο παιχνίδι είναι η ζωή

την κλεψύδρα να γυρνούσα κι ότι βγει

αρκεί να ξαναρχίζαν όλα απ΄την αρχή

Κάποια πουλιά…

Για όσους έφυγαν νωρίς… 😦