Η κορυφή του παγόβουνου

Είναι κάποιες στιγμές / μέρες / χρόνια που θυμώνω εύκολα. Τις περισσότερες φορές για κάτι φαινομενικά ανούσιο. Για τους άλλους. Για εμένα εκείνη την στιγμή μοιάζει με ολόκληρο βουνό. Παγόβουνο συγκεκριμένα γιατί νιώθω και ένα πάγωμα απέναντι στον άλλο.

Αυτό με ενοχλούσε και με ενοχλεί – όταν συμβαίνει – γιατί όταν θυμώνω πρώτη από όλους, εγώ δεν περνάω καλά. Άρχισα να ψάχνω να βρω τρόπους για να το διορθώσω ή να το ελαττώσω. Δεν πήγε πολύ καλά. Στην αναζήτησή όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που εγώ έβλεπα σαν παγόβουνο ήταν απλά η κορυφή του. Όχι και πολύ αισιόδοξη ανακάλυψη, το ομολογώ.

Παρατήρησα λοιπόν ότι πίσω από κάθε τι (τις περισσότερες φορές) που με θύμωνε κρυβόταν κάποια δική μου αδυναμία ή ανάγκη που δεν είχε εκφραστεί με λόγια. Πίσω από κάθε φίλο/συγγενή/συνάδελφο που έκανε το πρόγραμμα του χωρίς να με υπολογίζει, κρυβόταν η αδυναμία μου να διεκδικήσω αυτό που ήθελα/άξιζα. Πίσω από κάθε “ναι” που έλεγα ενώ ήθελα να πω “όχι” κρυβόταν ο φόβος μου να μη στενοχωρήσω τον άλλο. Και πολλά άλλα τέτοια…

Γενικώς λοιπόν ανακάλυψα ότι ο θυμός δεν ήταν ποτέ μόνος. Ήταν μια ομπρέλα που έκρυβε ένα σωρό αλλά συναισθήματα, φοβίες, αδυναμίες και αν δεν κατάφερνα να αντιμετωπίσω αυτές, ο θυμός δε θα έπαυε να υπάρχει αλλά θα συνέχιζε να μου δημιουργεί προβλήματα.

Και ήρθε σε ένα email η επιβεβαίωση όλων αυτών…

“Κάθε κριτική, επίκριση, διάγνωση και έκφραση θυμού, είναι η τραγική έκφραση μιας ανάγκης που δεν έχει καλυφθεί”, Marshall B. Rosenberg