Δε σε ξέχασα… παπάκι

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από κείνα τα Χριστούγεννα (καλοκαιριάτικα τι θυμάμαι) που αρρώστησα και έμεινα αναγκαστικά για αρκετές (για τις αντοχές μου) ημέρες στο σπίτι (όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν).

Υπολογιστής στο σπίτι δεν υπήρχε. Είχα ήδη μπει σε περίοδο απεξάρτησης (που ποτέ δεν κατάφερα να τελειώσω). Βρήκα λοιπόν το καινούργιο παιχνίδι της …. εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που ονομαζόταν chat. Περίεργη ως συνήθως (πάλι όσοι με ξέρετε καταλαβαίνετε) άρχισα να “παίζω”. Για να μην πολυλογώ γιατί το θέμα μας δεν είναι το chat και οι ενέργειες/παρενέργειές του, από αυτό το “παιχνίδι” προέκυψε μια μικρή παρεούλα (6 ατόμων). Τρείς λαλούν και τρεις χορεύουν ήμασταν. Δεν αφήναμε κανέναν άλλο σε χλωρό κλαρί. Όταν δε, δεν υπήρχε κανένας να πειράξουμε, πειράζαμε ο ένας τον άλλο. Καλοπροαίρετα πάντα και με σεβασμό.

Η παρέα φυσικά – γρήγορα σχετικά – ξέφυγε από τα όρια του chat (εξάλλου, ήταν ένα προσωρινό παιχνίδι). Βγαίναμε, διασκεδάζαμε, παίζαμε επιτραπέζια σε σπίτια… Περνούσαμε καλά.

Ο Νίκος ήταν σε αυτή την παρέα. Ο πιο μικρός. Το πιο ζουζούνι της παρέας. Με το πιο έξυπνο χιούμορ. Ο Νίκο είχε ένα μικρό προβληματάκι… είχε αρκετή μυωπία. Γελούσαμε με τις χρωματικές του γκάφες (μιλάμε για τόσο μεγάλη μυωπία) μια και αρνιόταν κατηγορηματικά να βάλει γυαλιά. Και φυσικά φορούσαμε μουσταρδί κοτλέ πουκάμισο και ο Νίκος έβλεπε χρυσό πουκάμισο. Που πας κούκλα μου με το χρυσό; (ναι, ο Νίκος δεν έβλεπε καλά, αλλά πάντα σχολίαζε).

Ο Νίκος οδηγούσε μηχανάκι. Είχε καταφέρει να μετριάσει την μυωπία του λόγω του ότι δεν είχε “τεμπελιάσει” τα μάτια του και έτσι δεν είχε – έτσι τουλάχιστον μας έλεγε – πρόβλημα. Η παρέα τον πίεζε να βάλει γυαλιά. Ανησυχούσαμε. Τελικά έβαλε.

Λίγες ημέρες αργότερα και αφού τον είχε χάσει ο κολλητός του, μαθαίνουμε ότι χτύπησε με το μηχανάκι και πως ήταν στην εντατική σοβαρά. Επικοινωνούσαν τα αγόρια της παρέας καθημερινά με την μητέρα του. Η κατάσταση σταθερή. Κάποια στιγμή με πίεσαν να πάρω εγώ τηλέφωνο. Η μητέρα του απλά μου ανακοίνωσε ότι η κηδεία ήταν την επόμενη ημέρα κάπου στη Θήβα. Ήταν Ιούλης. Κάπου στα μέσα του. Δεν μπόρεσε κανείς μας να πάει στην κηδεία. Έχει παραμείνει στις καρδιές μας σαν το “παπάκι” με το ωραίο χαμόγελο και τα εκφραστικά μάτια.

Μας λείπεις…